Should let you go - first.

Nad ulicami Nowego Jorku zgromadziły się czarne chmury, napływające z południowego wschodu. Uniosłem wzrok, przymykając powieki, kiedy na niebie pojawiła się błyskawica. Chwilę potem usłyszałem cichy grzmot, a z nieba opadły pierwsze krople deszczu. Zapiąłem do końca suwak bluzy, zarzucając na głowę kaptur. Ostatnie o czym marzyłem w tamtej chwili, to nos zatkany przez katar. Rozejrzałem się wokoło, ignorując kumpli, którzy o czymś wesoło rozmawiali i śmiali się.

- Ej, Harry, zobacz jaka laska – szepnął do mnie Zayn, szturchając w ramię. Od niechcenia powiodłem za jego wzrokiem, dostrzegając wysoką blondynkę o ponętnych kształtach. Może i w moim typie, ale tego dnia nie miałem ochoty patrzeć na te wszystkie cuda natury przewijające się przed galerią handlową.

- Niezła jest. – Skomentowałem krótko, odwracając od niej wzrok.

- Stary, gdybym cię nie znał, pomyślałbym, że jesteś prawiczkiem! – zawołał z głośnym śmiechem Zayn, a trzeci z naszej paczki, Liam, tylko uśmiechnął się pod nosem.

Liam zawsze był tym spokojniejszym i z pewnością najbardziej rozsądnym chłopakiem z naszej trójki. Nie interesowały go krótkie ani przelotne znajomości. Potwierdzał to zresztą związek z Danielle. Byli ze sobą już dobre cztery lata, a znali się od dziesięciu. Dokładnie od pierwszego dnia, kiedy ta urocza i sympatyczna dziewczyna przeprowadziła się do Nowego Jorku.

- No stary, co jest? – zapytał Zayn, kiedy dostrzegł, że jego jakże zabawne żarty ani trochę mnie nie śmieszą. Choć zwykle potrafiłem się skręcać ze śmiechu.

- Ciebie też nie interesowałyby te wszystkie laski, gdybyś wiedział, że całe trzy miesiące spędzisz na jakiejś zapyziałej, odciętej od świata wsi z własnym dziadkiem! To koszmar…

- Oj, Hazza! Na pewno będzie tam nie jedna laska, a wtedy…

- Na takiej pipidówce, jak ta wiocha pod Londynem, to ja mogę jedynie znaleźć kogoś, kto ze mną pokopie piłkę, bo dziewczyny, to szkoda gadać – warknąłem pod nosem na samą myśl.

Nie rozumiałem, co dziadka trzymało w tej wsi. Doncaster? Coś takiego chyba. No właśnie, nawet nazwa tej pipidówki żywcem wzięta z kosmosu. Jak można żyć w małym miasteczku, mającym zaledwie coś ponad pięć tysięcy mieszkańców? Zero przestrzeni, zero swobody, zero kobiet! Takich pięknych, jakie tu się kręcą… Przeprowadziłby się do Nowego Jorku i byłby spokój, ale nie! Dziadek woli wieś, co za żenada. Cieszę się, że chociaż rodzice byli na tyle mądrzy, żeby w czasie kryzysu szukać pracy po drugiej stronie globu, bo przysięgam – nie wytrzymałbym w tamtym miejscu długo.

- Muszę lecieć. Mam dość telefonów od matki z informacją, że muszę się pakować. – Zmarszczyłem brwi, czując ponowne wibracje w kieszeni spodni.

- Widzimy się na imprezie końcem sierpnia, prawda?

- No jasne! – Zawołałem ożywiony na samą myśl.

To było moją nadzieją do przetrwania. Impreza, na której będzie cała moja klasa licealna, z którą, niestety, już się pożegnałem. I mnóstwo przepięknych koleżanek z klasy, które tylko czekały, aż zwrócę na nie więcej uwagi, niż tylko krótkie rozmowy. Zdecydowanie lubiłem to. Kręciła mnie ta świadomość, że każda chciałaby sprawdzić, jak to jest ze mną w łóżku.

Pożegnałem się z Zaynem i Liamem kumplowskim uściskiem, kierując się w stronę metra, którym dostałem się pod moją dzielnicę. Wszedłem do niej, mijając po drodze sąsiadkę spod czwórki i zdziwaczałego gościa, który przeprowadził się do nas niedawno. W ogóle sądziłem, że ostatnio otaczają mnie sami dziwni ludzie. Każdy miał niewyobrażalne problemy, obiegające od normy. Wczoraj na przykład, kiedy siedziałem przed wejściem na klatkę schodową z Liamem i wysłuchiwałem o jego kłopotach z dziewczyną, można powiedzieć, że przypadkowo podsłuchałem, o czym pani Dawson mówiła do swojej córki. Że ciągle w nocy słyszy jakieś rytmiczne stukania w jej mieszkaniu. Raz pod łóżkiem, raz w kuchni, raz w łazience o wannę… Stara babka ma coś z głową, a nie stukanie słyszy.

Będąc już pod drzwiami mieszkania zorientowałem się, że jak zwykle zapomniałem wziąć ze sobą kluczy, zanim mama wyszła do pracy. Zadzwoniłem do niej i dostałem ochrzan za swoje nierozgarnięcie. Później zaproponowała, abym przyjechał do niej do pracy, ale stanowczo odmówiłem. Cóż, wyglądało na to, że musiałem odwiedzić panią Dawson i przejść z balkonu w jej salonie na balkon w swojej sypialni. Na szczęście jestem na tyle wspaniałomyślny, że zostawiłem uchylone drzwi, wsadzając między nie a futrynę kapcia z korytarza. Geniusz, prawda? Zupełnie, jakbym przeczuwał, że coś takiego może mi się przydarzyć.

Zadzwoniłem na dzwonek, a po chwili zza lekko uchylonych drzwi wyjrzała staruszka.

- Tak?

*

Kolejny deszczowy dzień z rzędu dawał się we znaki. Wokół panował ponury nastrój i wszędzie było szaro. Mało kogo było widać na ulicy z parasolem i nie można było z nikim zamienić choćby słowa. Ludzie albo chowali się w domach, albo woleli przemieszczać się samochodami.

Ja byłem inny. Każdy widział we mnie kogoś innego, wyróżniającego się z tłumu. Nie wiem, czy na taki dobry sposób, ale nigdy w to nie wnikałem. Miałem dwadzieścia lat; wiadomym było, że przeżyłem swoje. Choć każdy starszy powie z ironią: „co taki dzieciak wie o życiu”?. Otóż bardzo dużo. Ale nie lubię wracać wspomnieniami do przeszłości. To rozdział, który chciałem raz na zawsze zamknąć. Wolałem się cieszyć życiem, póki mogłem.

Właśnie maszerowałem wolnym krokiem do pana Stylesa. To miły, starszy pan po siedemdziesiątce. W każdej wolnej chwili odwiedzałem go, gdyż był przyjacielem mojego dziadka. Znali się jeszcze z młodości. Naprawdę go lubiłem.

Ostatnio pan Styles przeszedł zawał serca, co sprawiło, że moja rodzina bardzo się tym przejęła i poprosili mnie, abym w wolnych chwilach go odwiedzał. Nie miałem nic przeciw. Naprawdę lubiłem odwiedzać tego starszego mężczyznę, który w końcu kazał nazywać się dziadkiem. Przyznaję, że rozwiązywanie z nim krzyżówek i słuchanie jego opowieści z dzieciństwa było ciekawszym zajęciem, niż spotykanie się z fałszywymi kumplami.

Tego dnia miałem dla dziadka przepyszne ciasto biszkoptowe, które niosłem na tacy owinięte folią. Mama upiekła je wczoraj i został dość spory kawałek, dlatego postanowiła podzielić się. Prosiłem w duchu tylko o to, aby nie zaczęło padać, bo ciasto równie dobrze mógłbym wyrzucić do pojemnika na śmieci. Jednak nie sądziłem, że zostanę aż tak zaskoczony przez los.

Usłyszawszy nadjeżdżający samochód, zsunąłem się bardziej na pobocze. Wszedłem na małą klapkę studzienki i w chwili, kiedy stanąłem bokiem do drogi, poczułem na sobie zimną, ubłoconą wodę z kałuży. Jakiś wariat przejechał z taką prędkością, że o mało nie przewróciłem się!

- Zabiję – warknąłem pod nosem, przyspieszając tempa, żeby jak najszybciej znaleźć się u dziadka

Będąc już po niewielkim domkiem o kolorze słonecznika, zapukałem energicznie w drewniane drzwi, pomalowane na ciemnozielony kolor. Drzwi otworzył mi starszy mężczyzna i ogromnie zdziwił się, dostrzegając mnie w takim stanie.

- Chłopcze! Co ci się stało? – zapytał, przepuszczając mnie w drzwiach. – Zdejmuj bluzę, przepłucz ją i połóż na kaloryfer, szybciej uschnie. Nie pójdziesz przecież taki ubłocony do domu!

- Nie trzeba, dziadku. To nie jest konieczne – odparłem, zdejmując szybko buty. Zostawiłem je w małym przedsionku, a następnie udałem się do kuchni.

- Ale co takiego się stało? – zapytał mężczyzna, stawiając powolne kroki za mną.

Zanim on dotarł do stołu i usiadł, ja zdążyłem powiesić bluzę na oparciu krzesła i zabrałem się za wstawienie wody na herbatę dla niego i dla mnie.

- Ach, daj spokój! Idę spokojnie drogą z nadzieją, że nie będzie padać, bo całe ciasto się rozbabrze… - mruknąłem, zaglądając po sreberko. Tak jak sądziłem, ciasto nie nadawało się do jedzenia. Po kąpieli z błotnej kałuży na pewno nie. – I słyszę nadjeżdżający samochód – urwałem.

Obszedłem do łazienki po jakiś ręcznik w ciemnym kolorze i zarzuciłem go na włosy. Znałem ten dom na pamięć, więc nie przeszkadzał mi fakt, że wracałem do kuchni z zamkniętymi oczami, susząc choć trochę włosy. Kiedy znalazłem się już w pomieszczeniu, powiesiłem ręcznik na kaloryferze i podszedłem do stołu, siadając na krześle naprzeciw dziadka.

- Pewnie do Donnowanów ktoś z miasta przyjechał… Ale w każdym razie sądziłem, że pojedzie wolno. Przecież widać, że idzie pieszy i są kałuże, prawda? A ten wariat jedzie jak szalony, ochlapał mnie i nawet nie zatrzymał się, nie wyjaśnił, nie przeprosił, po prostu nic! – zawołałem oburzony takim zachowaniem nieznajomego, dopiero w tej chwili uświadamiając sobie, że w mieszkaniu ktoś jest poza nami.

Zerknąłem w prawo w stronę salonu dziadka. W progu stał chłopak, w moim wieku albo nawet młodszy, oparty ramieniem o framugę drzwi i uśmiechał się krzywo. Tak, jakby właśnie ktoś wepchnął mu do ust cytrynę. Ale nawet ten uśmiech nie sprawił, że chłopak przez chwilę wydał mi się okropny z wyglądu.

- Obawiam się, że to właśnie ja jestem tym wariatem, o którym mówisz – powiedział spokojnie, nieco ironizując swoją odpowiedź.

*

Byłem niezwykle rozbawiony, kiedy z takim oburzeniem wkroczył do domku dziadka ten chłopaczek. Co prawda miałem wiele pytań; co tu robił? Dlaczego do MOJEGO dziadka zwracał się „dziadku”? Skąd dziadek go w ogóle zna? I czemu ten koleś czuje się w tym domu jak u siebie?!

Postanowiłem jednak poudawać trochę miłego, gdyż wyglądało na to, że był strasznie wojowniczy, jeśli chodziło o sprawiedliwość. A czułem, że nie odpuściłby mi prędko tego, że go ochlapałem i teraz zamiast jeść ciasto, które wyglądało tak cholernie apetycznie, musimy wpieprzać sucharki do herbatki na werandzie za domem dziadka.

- Jeszcze raz sorry za tamto. Nie znam tutaj okolicy i nie zdawałem sobie sprawy, że całego cię ochlapię – powiedziałem skruszony, siląc się na przepraszający uśmiech. Ale widocznie skrzywiłem się na tyle dziwnie, że chłopak roześmiał się. Przepraszam bardzo, czy ja wyglądam na klauna? No nie wydaje mi się.

- Jakoś przeżyję. Dobrze, że to nie przez Londyn będę musiał wracać cały ubłocony – odparł, mocząc krakersa w malinowej herbacie.

Liam? Nie, nie… Tak ma na imię mój kumpel, a on nie nazywał się jak mój kumpel. Luke? A może Larry? Rawr! Liam, Luke, Larry, Garry, Śmary, nieważne. Chłopak wydawał mi się jedyną deską ratunku na tym oceanie pustki. Poeta się ze mnie robi, nie ma co. Choć koleś wydawał się całkiem w porządku. Pomijając kilka jego doprawdy dziwacznych zachować. A skoro jeszcze odwiedzał mojego dziadka regularnie, z pewnością byłem skazany na jego towarzystwo.

Obiecałem sobie, że będę dla niego miły, żeby się z nim zakumplować i żeby dziadek nie skarżył się za bardzo rodzicom, bo wtedy będę miał przeje… echem, tak. Mam wystarczająco dużo kazań na temat tego, że nie poszedłem na studia, bla, bla, bla. Wolę znaleźć pracę, niż siedzieć z nosem w książkach, a co! Nie będę żył wiecznie!

- To mówisz, że odwiedzasz dziadka w weekendy, tak? – zapytałem, co chłopak potwierdził skinieniem głowy. – A co poza tym robisz?

Och, tak, Harry. Teraz wykaż się swoim zainteresowaniem wobec tego dziwnego chłopaczka. Kurde, jak on miał na imię? Nazwisko z pewnością ma bardziej pokręcone. Ugh!

- Studiuję – odparł, milknąc momentalnie. Dopiero po chwili dodał: - Dziennikarstwo.

Uniosłem wyżej drwi ze zdziwienia. Pierwsze słyszę, żeby facet poszedł w takim kierunku. To trochę… babskie zajęcie i nie omieszkałem się choć trochę pośmiać z niego, oczywiście tylko w moich cudownych i kolorowych myślach. Miałem być przecież miły, prawda?

- Mówię ci, wnusiu, Louis naprawdę potrafi zainteresować czytelnika swoimi artykułami. Czytałem parę jego prac, jakie przygotował i byłem pod wrażeniem! Kiedyś będę dumny z tego, że taki wspaniały człowiek poświęcał czas takiemu zgredowi jak ja. – Opowiadał z fascynacją, na koniec śmiejąc się z tym… Lu… Le… Lewisem? Coś takiego chyba. Może w końcu zapamiętam.

Chłopaczek zaczął zaprzeczać tym słowom, nie pochwalając swoich prac tak bardzo i, przede wszystkim, nie tak wylewnie jak mój dziadek. Ten cały Luwis zaczął opowiadać mu o jakimś artykule na mało istotny temat, a staruszek z taką pasją słuchał, co na temat wypracowania tego chłopaka powiedziała nauczycielka, że to się po prostu w głowie nie mieści!

Czyli wychodzi na to, że czekając mnie nudne wakacje z jakimś dziwakiem na czele, brawo.

- Przepraszam was, pójdę się położyć. Jestem strasznie zmęczony podróżą – wtrąciłem nagle, przerywając na chwilę ich pasjonującą wymianę zdań. Dwie pary oczu skupiły się na mnie na chwilę. – Gdzie mogę się położyć dziadku?

- Przez salon, idź korytarzem prosto, ostatnie drzwi na lewo.

Skinąłem głową, krótko żegnając się z Leuisem. Poszedłem do pokoju, ciągnąć za sobą dwie walizki. Sądziłem, że nie może być nic gorszego, niż mały domek, wyglądający jak nieproporcjonalny słonecznik pośród pola tulipanów. A jednak pokój z tapetą na ścianie, na której znajdowały się statki kosmiczne i poszwa na kołdrę z misiami sprawiły, że przez długą chwilę wpatrywałem się w to pomieszczenie z szeroko otwartymi oczami. W końcu zakląłem siarczyście pod nosem, zatrzaskując lekko drzwi i układając się na plecach w łóżku z moją mp3.

Miałem ochotę zabić rodziców za to, że mnie tu wysłali. To gorsze niż obóz przetrwania!

*

- Przepraszam cię za niego, to strasznie buntowniczy chłopiec – powiedział dziadek, popijając herbatę malinową, którą zrobiłem.

- Zauważyłem. Już od pierwszego słowa usłyszałem w jego głosie ten buntowniczy ton silący się na grzeczność. Bez urazy, nie chcę mówić źle o twoim wnuku – dodałem natychmiast, widząc, że mężczyzna się nad czymś zastanawia.

- Nie widziałem go od lat… - zaczął cicho, a ja już wiedziałem, że zmierzał do jakichś wspomnień z młodości. – Wyjechał stąd mając niecałe pięć lat razem z rodzicami. Brakowało mi jego i mojego syna z synową. Żyłem tu w samotności przez tyle lat odkąd moja żona zmarła. Po prostu ciężko mi znieść myśl, że przyjechał tutaj tylko ze względu na to, że rodzice chcąc go odizolować od towarzystwa na trzy miesiące. Sądzą, że to go zmieni… Ja zaś uważam, że dopiero prawdziwa miłość go zmieni.

- Po prostu musi się zakochać w kimś, kto będzie godzien jego uwagi i dla kogo będzie w stanie poświęcić wszystko – dodałem za dziadka, a ten przytaknął.

Oboje zamilkliśmy, analizując swoje słowa. Miał rację. I ja też ją miałem. Choć nie wyobrażałem sobie tego zadufanego, egoistycznego kolesia, który robi wszystko, żeby ukochana osoba nie odeszła od niego. Prędzej jego duma by na to nie pozwoliła, a on do końca życia później by żałował, że stracił to, co miał najcenniejsze w życiu.

Wróć.

Do końca życia zapewne odreagowałby to na wielu innych jednorazowych nockach z kobietami, których kompletnie nie zna. Cóż, jakoś nie sądzę, żeby do tej pory był inny. Przystojny – to trzeba przyznać – a co za tym idzie, na pewno ma grono koleżanek, które tylko czekają na okazję, aby pójść z nim do łóżka.

- Pójdę już. Mama na pewno będzie chciała, żebym pomógł jej posprzątać – powiedziałem, wstając i zabierając z jego dłoni opróżnioną szklankę. Zaniosłem je do kuchni, zaraz potem wracając na werandę. – Poradzisz sobie?

- Mam wnuka; chyba ma serce, żeby pomóc staremu dziadkowi – roześmiał się pod nosem. Cóż, ja nie byłbym do końca tego taki pewien, ale przemilczałem to. – Powiedz Keithowi, że jutro przyjadę go odwiedzić.

- Dobrze. Do widzenia! – zawołałem, okrążając dom i ruszając na piechotę do swojego domu.

Gdzieś głęboko we mnie siedziało przeczucie, że te wakacje zapamiętam na długo. I mimo wszystko mogą być one dla mnie niezapomniane.

Na sam początek chcemy podziękować za miłe opinie. Wpadając na ten pomysł nie sądziłam, że takie coś w ogóle przejdzie. Chodzi mi nie tylko o założenie bloga o Larrym, ale o samą fabułę opowiadania. Uwierzcie mi, samo opowiedzenie mojego pomysłu Sabinie zajęło dobre… półtorej godziny? Ale skoro ona sama przyznała, że pomysł jest dobry, mamy tylko nadzieję, że spodoba się Wam całość opowiadania. I że będziecie wytrwale z nami od samego początku do końca. ;D

Ach, no i dziękujemy bardzo za miłe komentarze. Cieszymy się, że wstęp – a raczej krótki opis – spodobał się i Was zainteresował.