Larry: Should let you go - eleventh chapter.

Patrzyłem z szeroko otwartymi oczami na drzwi, za którymi przed krótką chwilą zniknął Harry i zastanawiałem się, co się dzieje. Czy ja właśnie dostałem angaż w jakieś taniej komedii? Albo lepiej, to jest tylko mój głupi koszmar. Rano obudzę się w swoim łóżku, Harry będzie obrażony na mnie za kłótnię, którą wywołałem, przeproszę go, pogodzimy się i wszyscy będą szczęśliwi. Tak? Tak? Powiedzcie, że tak!

Zacisnąłem powieki, uświadamiając sobie, jakie głupie mam myśli. To nie żaden sen, Harry naprawdę mnie olał. Wiedziałem! No wiedziałem! Trzymanie języka za zębami i nie mówienie Harry’emu o tym było najlepszą opcją. Już lepiej było mu wmówić, że mam anoreksję, przynajmniej by uwierzył i nie dociekał przyczyny mojego samopoczucia.

- Louis? – Ciszy szept matki na chwilę zakłócił moje rozmyślania. Otworzyłem oczy, dostrzegając jej smutną minę. – Louis, tak mi przykro – dodała, podchodząc szybko do łóżka szpitalnego. Ujęła moją dłoń, całując ją lekko w wierzch.

- To nie twoja wina, że Harry jest skończonym dupkiem – powiedziałem bez entuzjazmu, z całych sił powstrzymując łzy. Wcale nie myślałam tak o nim. Był moim skończonym dupkiem, naprawdę go kochałem.

- Pani Tomlinson? Mógłbym zostać na chwilę sam z Louisem? – zapytał grzecznie Niall.

Mama widocznie opierała się temu, ale w końcu uległa i dodała, że będzie czekała na niego w bufecie. Kiedy tylko rodzicielka zniknęła za drzwiami, blondyn usiadł na wysokości moich bioder, uważnie lustrując mnie wzrokiem. Wiedział, że chce mi się płakać, nie musiałem tego przed nim ukrywać. W ogóle on wiedział czasem o mnie więcej, niż ja sam wiem o sobie. Wspominałem już, czyż nie?

- Chodź tu. – Powiedział szeptem, wyciągając ku mnie ręce.

Przeniosłem się do pozycji siedzącej, mocno obejmując go w talii. Uważałem, żeby nie zerwać też kroplówki, która nieco przeszkadzała mi w pełni swobodnie przytulić do Nialla. Rozpłakałem się, nie chcąc dłużej tłumić w sobie tych wszystkich emocji. Teraz to było mi potrzebne. A Niall był jedyną osobą, przed którą nie ukrywałem tego, co czuję.

- Powiedziałem mu wszystko – wyszeptałem po dłuższej chwili. Poczułem, jak dłoń mojego przyjaciela zaczyna gładzić mnie po plecach, niemo dodając mi otuchy i odwagi, bym mu o tym powiedział. – A on stwierdził, że ja mu nie ufam! – krzyknąłem cicho, czując kolejne łzy.

- Próbowałeś go zatrzymać? Porozmawiać z nim spokojnie? – zapytał łagodnie Horan.

- Nie krzyczeliśmy na siebie, czyli to można było uznać za spokojną rozmowę.

- Targały wami emocje. – Poczułem, jak Niall zaczyna głaskać mnie po włosach, ani na chwilę nie poluźniając ciasnego uścisku, w którym tkwiliśmy. Byłem mu bardzo wdzięczny za to, jak mnie wspiera w takiej okropnej chwili. – Harry na pewno nie myślał, co mówi.

- Widziałem, że zabolało go to, że mu nie ufam. Że znów zatajam przed nim prawdę, bo „znów czegoś się boję”. Jestem głupim tchórzem i tyle!

- On jest głupi, nie ty – odparł spokojnie mój przyjaciel.

Niall pocałował mnie w czubek głowy, nie odzywając się więcej ani słowem. Wciąż tulił mnie do siebie i pozwalał mi się wypłakać. Musiałem być bardzo zmęczony wszystkimi przeżyciami i emocjami, bo nie pamiętam w którym momencie zwyczajnie przysnąłem.

*

Błąkałem się bez celu po ulicach Londynu, myśląc nad tym wszystkim. Czułem się zraniony przez Louisa. Przecież zmieniłem się. BARDZO się zmieniłem przez kilka miesięcy i komu to zawdzięczam? Louisowi. Przed kim zacząłem się otwierać, zdradzać wszystkie swoje sekrety, opowiadać o swoich najdziwniejszym zachowaniach? Przed Louisem. Kogo zaakceptowałem takim, jakim jest? Louisa. Do jasnej cholery, dlaczego on tak bał się powiedzieć mi o tym, że on… Och, nie mogę o tym myśleć.

Zatrzymałem się przed wejściem do szpitala, patrząc na ogromny budynek. Czułem, że do moich oczu znów napływają łzy. Gdzieś mignęła mi blond czupryna Nialla i nie pomyliłem się, kiedy poczułem mocny uścisk na moim ramieniu, ciągnąc mnie na ławkę tuż przy chodniku przed schodami. Horan brutalnie mnie na niej posadził, zajmując miejsce obok. Nie miałem odwagi spojrzeć mu w oczy, dlatego uparcie wpatrywałem się w swoje dłonie.

- Nie będę cię tu długo zatrzymywał. – Powiedział spokojnie, co mnie szczerze zaskoczyło.

Sądziłem, że dostanę opierdziel z góry na dół, a nawet byłem gotowy na to, że Niall mnie pobije, poważnie. Zaskoczony spojrzałem w jego niebieskie oczy, czując gdzieś w środku ukłucie.

- Powiedz mi, ale tak szczerze… Czego ty właściwie chcesz od Louisa?

Zaskoczony jego pytaniem, patrzyłem na niego w osłupieniu. Niall jeszcze chwilę milczał, jakby układał sobie w głowie wszystko, co chciał mi powiedzieć. Wszystko, co miało mnie zaboleć i uświadomić w zgodzie, co do jednej myśli, świtającej w mojej głowie. A której trochę się bałem.

- Rozumiem, zakumplowaliście się. Fajnie spędziliście sobie wakacje i w ogóle. Był dla ciebie aż nad to opiekuńczy, troszczył się o ciebie i na dodatek nie oczekiwał niczego w zamian. Wystarczyło mu to, że byłeś obok i doprowadzałeś go do łez ze śmiechu.

Zamilkł na chwilę, biorąc głęboki wdech. Chciałem, aby więcej nic nie mówił, bo czułem coraz większe wyrzuty sumienia, ale on nie miał zamiaru.

- Miałeś być przy nim jako przyjaciel, jak ja na przykład. Ale ty musiałeś go całować? Musiałeś rozmawiać z nim w dwuznaczny sposób? Musiałeś mu pokazywać, jak bardzo satysfakcjonuje cię to, że zakochał się w tobie bez pamięci?

- Skończ, proszę – przerwałem mu gwałtownie, zaciskając mocno powieki. Nie mogłem tego więcej słuchać, nie mogłem po prostu!

- Musiałeś przylecieć do Londynu i na dodatek wprowadzić się do niego? Musiałeś zachowywać się w stosunku do niego, jakbyś chciał, żeby myślał, że ty też coś do niego czujesz?

- Musiałem! – wykrzyczałem zdenerwowany, wstając szybko z ławki. Niall w mgnieniu oka zrównał się ze mną.

- Po co? Styles, odpowiedz mi, po co! – Potrząsnął mną za ramiona.

- Bo on nie jest mi obojętny! – wykrzyczałem, strącając jego dłonie z moich ramion. Czułem, że nie kontroluję już nad sobą. Kilka osób przebywających na zewnątrz obejrzało się na nas. Dlatego zacząłem brać głębokie oddechy, żeby chociaż na chwilę się uspokoić. Łzy same popłynęły mi z oczu, co sprawiło, że widziałem Nialla dość niewyraźnie. – Musiałem, bo każdy dzień w Nowym Jorku bez jego śmiechu był dla mnie dziwny. Nie miałem do kogo otworzyć gęby, nie miałem z kim pożartować, nie miałem się komu zwierzyć. Brakowało mi go! Brakowało mi jego troski w stosunku do mnie. Nie mogłem przestać myśleć o tym, jak mnie całował, o tym, że mnie kocha, bo ja… - urwałem, bojąc się wypowiedzieć tych słów na głos.

Otarłem wierzchem dłoni łzy, na chwilę patrząc na twarz Nialla, która nie wyrażała żadnych emocji. Zapragnąłem uciec. Ale blondyn widocznie przejrzał mnie, bo chwycił mnie mocno za rękaw płaszcza, mimowolnie zatrzymując.

- Co ty? – zapytał łagodnie.

- Mam pecha w życiu – powiedziałem cicho, patrząc gdzieś w bok. – Kochałem już raz jedną dziewczynę na zabój. Ona też mnie kochała… Mieliśmy może po czternaście lat, ale znaliśmy się całe życie i planowaliśmy w przyszłości być razem. Nic nie miało nas rozdzielić. Któregoś dnia wymknęliśmy się nocą z domów i wzięliśmy samochód mojego taty. Umiałem troszkę prowadzić, co jej widocznie imponowało. Ale ja byłem na tyle głupi, że posłuchałem jej, kiedy mówiła, żebym jechał szybciej. I jak to się skończyło?! – Spojrzałem na jego zaskoczony wyraz twarzy. Wciąż milczał. – Skończyłem w szpitalu z połamaną ręką i nogą, lekkim wstrząśnieniem mózgu, a ona? Ona leży teraz pod ziemią, bo ją zwyczajnie zabiłem! – wykrzyczałem.

Nigdy nie chciałem mówić o tym nikomu. Nawet Louisowi o tym nie powiedziałem, bo było mi ciężko do tego wracać. Kochałem Lauren bardziej niż jak kobietę. Może nawet jak siostrę. Byłem przecież nastolatkiem, mogłem nie odróżniać uczuć. Ale była dla mnie ważna i chciałem być w jej oczach kimś. Jeszcze bardziej nakręcało mnie to, że nie byłem jej obojętny. Od tamtej pory bałem się pokochać kogokolwiek. Bałem się, że to również tak się skończy. I co się okazuje? Mam pieprzonego pecha w życiu, bo osoba, którą zaczynałem darzyć miłością właśnie mi powiedziała, że jest ŚMIERTELNIE chora! Co to ma być?!

Poczułem, jak Niall obejmuje mnie. Wtuliłem się w jego ramiona, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi.

- Przykro mi – powiedział cichutko, gładząc mnie po plecach. – Ale dlaczego uciekłeś ze szpitala? Dlaczego nie powiedziałeś tego Louisowi?

- Sam nie wiem… Na początku poczułem, że on nie traktuje mnie jak kogoś, kogo naprawdę kocha. Że mógł się tylko mną zauroczyć. W końcu nie powiedział mi prawdy, kiedy pytałem go o to, co się z nim dzieje. A pytałem setki razy. A ja opowiadałem mu o wszystkim…

- Zataiłeś ten tragiczny wypadek. – Zauważył.

Spiąłem się lekko. Nie lubiłem o tym mówić, bo zawsze czułem wyrzuty sumienia. Miałem dziwne wrażenie, że Lauren jest gdzieś blisko, że tylko czeka, żeby zrobić wszystko, abym ja też do niej dołączył, gdziekolwiek jest.

Choć nie wierzyłem w to, że duchy mogą istnieć.

- On tak samo miał prawo nie mówić ci o tym. Wiesz, czego najbardziej się bał? Tego, że właśnie w takiej chwili go zostawisz. Że uciekniesz od niego.

- To głupota! – zawołałem oburzony, odsuwając się od Nialla. – Co mu w ogóle do głowy przyszło?

- Ale nie widzisz, Harry, że ty to właśnie zrobiłeś?

Zamilkłem, czując się zwyczajnie głupio. No tak. Obawy Louisa okazały się słuszne w pewnym stopniu. Uciekłem stamtąd, bo przestraszyłem się prawdy. Nie tego, że on jest chory. Nawet gdybym miał zarazić się od niego jakąkolwiek chorobą, nie zostawiłbym go. Ja zwyczajnie przestraszyłem się tego, że jego… kiedyś może mi zabraknąć.

- Idź z nim porozmawiać i powiedz mu to, co powiedziałeś mnie. Idź, póki nie będzie zbyt późno.

*

Przebudziłem się i pierwszą osobą, jaką dostrzegłem była mama. Mówiła coś do mnie, wypytywała o to, jak się czuję, ale ja nie odpowiadałem. Nie chciałem nic mówić. Miałem ochotę umrzeć jak najszybciej, byleby tylko nie budzić się z myślą, że Harry mnie zostawił. Bez niego równie dobrze mogę nie żyć. Patrząc wstecz, uświadamiałem sobie, że uśmiechałem się tylko dzięki Harry’emu. Nawet jeśli miałem ochotę skopać mu jego tyłek, chwilę potem już śmiałem się razem z nim. Nie potrafiłem się długo gniewać na niego.

Nagle do mamy ktoś zadzwonił. Oznajmiła, że zaraz będzie, patrząc na mnie z niepewnością.

- Muszę jechać do dziewczynek, nie wiedzą, gdzie jestem. Niall przyjedzie cię odwiedzić za dwa dni i zostanie w Londynie dopóki cię nie wypiszą.

Skinąłem głową na znak, że się zgadzam. Dodałem jeszcze, że nie jestem dzieckiem i poradzę sobie, ale mama nie skomentowała moich słów. Kiedy wyszła, poczułem jeszcze większą pustkę w środku. Teraz zaczynało do mnie docierać, że zostałem sam. Nie miałem za złe mamie, że pojechała do dziewczynek, wręcz przeciwnie. Po prostu zapragnąłem, żeby był przy mnie…

Spojrzałem zdziwiony w kierunku drzwi, które otworzyły się powoli. Miałem wrażenie, że nadal nie wybudziłem się ze snu, dlatego dyskretnie uszczypnąłem się w nogę. Ach, jednak nie śpię. W takim razie, czego tu chce Harry?

- Po co wróciłeś? – zapytałem cicho.

Usiadłem na łóżku, sięgając po szklankę wody i upijając z niej łyk. Zatrzasnął cicho drzwi, przykuwając tym moją uwagę. Dopiero w tej chwili dostrzegłem, że jego policzki są mokre, a oczy poczerwieniałe i podpuchnięte od płaczu. Nic z tego nie rozumiałem.

- Jesteś głupi – powiedział cicho.

Zabolało. Bardzo zabolało. Ze wszystkich sił powstrzymałem łzy, siląc się na obojętność z mojej strony. Spojrzałem gdzieś w bok.

- Skoro wyjaśniliśmy sobie wszystko, mógłbyś, proszę, zostawić mnie samego? Nie chcę nikogo widzieć ani z nikim rozmawiać.

- Ale ja jestem idiotą – dodał, kompletnie ignorując to, co do niego mówiłem.

Spojrzałem na niego w osłupieniu, patrząc na jego poczynania. Zdjął płaszcz, zarzucając go niezdarnie na wieszak i wielkimi krokami podszedł do mnie, siadając na wysokości moich ud. Uważnie obserwował moje lekko drżące wargi. Cóż, ciężko było mi powstrzymać łzy, szczególnie teraz, kiedy naprawdę nie wiedziałem, co się wokół mnie dzieje.

- Jestem skończonym idiotą – szepnął, ocierając z policzka łzę, która mu przeszkadzała. – I to nie ty jesteś tchórzem, tylko ja, Louis.

Chciałem przerwać tę krępującą sytuację. Coś powiedzieć, zapytać, czemu tak sądzi, ale coś od środka mnie paraliżowało. Nawet nie opuściłem wzroku z jego zielonych oczu, w których się zatopiłem.

Harry powoli ujął moją twarz w dłonie, nieco chłodząc moje rozgrzane policzki. Powoli zaczął zmniejszać dzielący nas dystans. Moje serce mimowolnie zaczęło bić szybciej, kiedy uświadomiłem sobie, do czego to wszystko prowadzi. Czułem jego oddech, przyjemnie drażniący mnie po twarzy. Przymknąłem powieki, kompletnie oddając się jego dotykowi. Chwyciłem delikatnie jego nadgarstki, nie chcąc, aby nagle się rozmyślił. Nawet jeśli teraz śniłem, miał to być najpiękniejszy sen, jaki w życiu miałem. Ale kiedy poczułem na swoich drżących wargach jego ciepłe i spierzchnięte usta, nagle straciłem kontakt z rzeczywistością.

Ten pocałunek tak bardzo różnił się od tych poprzednich, spontanicznych, zachłannych, dzikich, na pokaz. Teraz całował mnie bardzo delikatnie, jakby bał się, że tym przyjemnych gestem może zrobić mi jakąś krzywdę. Zaś ja z początku bałem się odwzajemnić jego pocałunek. Ale kiedy w końcu się na to odważyłem, poczułem, jakbym się unosił nad ziemią.

Harry z każdą sekundą coraz bardziej pogłębiał nasz pocałunek. W takich chwilach zawsze lubiłem poddawać się mu z wielką przyjemnością. Powoli zacząłem opadać na łóżko, a osiemnastolatek razem ze mną, lekko napierając na moje ciało. O mamo, o mamo, o mamo! Czułem go na sobie! O matulu! Ciepło. Robi mi się ciepło. Coraz cieplej. Tylko nie rumieńce, proooooszę! Ale mogłem tylko pomarzyć o tym, żeby na moich policzkach nie pojawiły się wypieki po tym, jak Harry wtargnął z językiem do moich ust. A ja nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Czułem, jak moje ciało na krótką chwilę bezwładnieje. I jeszcze ten dziwny, ale przyjemny, dla mnie nie do opisania, ucisk w podbrzuszu. Błagam, Harry, całuj mnie tak do końca życia…

Czy ja w ogóle byłem na niego zły? Miałem żal o cokolwiek? Bo teraz to już na pewno o tym zapomniałem.

Nagle przerwał pocałunek, nie oddalając się ode mnie dalej niż o kilka centymetrów. Wciąż czułem na swojej twarzy jego ciepły oddech, a w moje nozdrza uderzał zapach jego perfum, które tak bardzo uwielbiałem. Tak, teraz z pewnością wyglądam jak dorodny pomidorek. Harry uśmiechnął się delikatnie, gładząc kciukiem mój rozgrzany policzek. Dostrzegłem jak jego oczy błyszczą i aż miałem ochotę znów zatracić się w całowaniu jego cudownych warg.

- Myślisz, że przyjdziesz tu sobie, pocałujesz mnie ot tak i ci wybaczę? – zapytałem spokojnie. Harry uśmiechnął się szerzej, odgarniając kilka kosmyków z mojej twarzy.

- Kochasz mnie, to wystarczy, żebyś mi wybaczył.

- A co, jeśli jednak bym tego nie zrobił? – zapytałem, chcąc się z nim trochę podroczyć.

Tak szczerze, nie chciałem wyjść na aż tak uległego. Każdy wie, że kocham go do zwariowania. I już mu wybaczyłem tamtą sytuację. Nawet o niej nie pamiętam. No… O czym ja mówię?

Patrzyłem wprost w jego tęczówki, czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Ale zamiast tego zauważyłem, jak do jego oczów znów napływają łzy. Zrobiło mi się go żal. Nie mogłem patrzeć na to, jak cierpi przeze mnie. Wyglądał pięknie, nawet jak płakał. Ale wolałem oglądać łzy szczęścia, nie smutku. Przyciągnąłem dłonią jego głowę do klatki piersiowej. Chłopak od razu wtulił się w nią, a chwilę potem usłyszałem, jak pociąga nosem.

- Nie płacz już, proszę cię. Nie mogę patrzeć, jak cierpisz – wyszeptałem, całując go w czubek głowy.

- Nie pomyliłem się, myśląc sobie, że jesteś ucieleśnieniem ideału – powiedział po krótkiej chwili, całując mnie w szyję. Poczułem lawinę przyjemnych dreszczy, kiedy jego ciepłe usta zetknęły się z moją wrażliwą skórą. A jego słowa sprawiły, że moje serce na chwilę szybciej zabiło. – Czasem się zastanawiam, co takiego mam, że to akurat we mnie się zakochałeś. Przecież jesteśmy kompletnymi przeciwieństwami.

- A przeciwieństwa się przyciągają – dodałem.

- Tak bardzo nie chcę cię stracić.

- I nie stracisz, Harry. Ja zawsze będę przy tobie, bez względu na wszystko.

- Moje życie, to jedno wielkie pasmo niepowodzeń.

- Nie myśl już o tym – poprosiłem cicho.

Chłopak posłuchał mnie. Nie chciałem, aby tak bardzo to przeżywał. Nawet nie sądziłem, że aż tak się tym przejmie. Czy to możliwe, że on naprawdę… Że on może jednak czuje do mnie coś więcej…? Nie powiedział tego wprost, ale tak to odbierałem.

- Kocham cię – wyszeptał, składając subtelny pocałunek na moich ustach.

Teraz to chciałem już tylko móc trzymać go blisko i mieć nadzieję, że to naprawdę nie jest żaden cudowny sen, ale piękna, wspaniała rzeczywistość.

*

Leżałem w ciszy wtulony w bok Louisa. Pozwoliłem sobie zdjąć buty i wsunąć pod cienką kołdrę, którą był przykryty dwudziestolatek. Wsłuchiwałem się w spokojne bicie jego serca, napawając jego bliskością. Jednak w mojej głowie wciąż pojawiała się ta straszliwa myśl, że on… Kiedyś mnie opuści. To chyba najbardziej mnie bolało. Niall powiedział mi, że Louis jest jedną z tych osób, które, jeśli już pokochają drugą osobę, darzą ją tym uczuciem do samego końca. Dlatego przestałem się obawiać swojego uczucia. Kochałem Louisa, szczerze. Od dłuższego czasu głowiłem się nad tym, co do niego naprawdę czuję. I zawsze bałem się, nawet w myślach, mówić o tym, jako o miłości.

Usłyszałem w pewnym momencie, że do sali weszła pielęgniarka. Szybko zamknąłem oczy, udając, że słodko śpię. Mówiła coś do Louisa o poprawie jego stanu zdrowia. W pewnym momencie nawet zasugerowała, że powinien mnie obudzić, bo czas wizyt dawno się skończył i nie mogę zostać tam na noc.

Ale mój kochany Louis wmówił jej jakąś historyjkę. Poprosił ją, żeby nic nie mówiła lekarzom, a w razie wypadku bierze całą odpowiedzialność na siebie. Pielęgniarka w końcu zgodziła się zostawić mnie, prosząc go na przyszłość, żeby to była tylko jednorazowa sytuacja. Czyli wychodzi na to, że śpię dzisiaj razem z Louisem. Och, już czuję ten przyjemny ucisk w podbrzuszu.

W końcu wyszła, zostawiając nas samych. Miałem nadzieję, że to będzie koniec wizyt jakichkolwiek osób trzecich i będziemy mogli nacieszyć się sobą. Poczułem w pewnym momencie, jak Louis zaczął bawić się moimi włosami. W normalnych przypadkach zawsze mnie to denerwuje. Nie lubię, kiedy ktoś dotyka moich włosów i tarmosi je. Ale w przypadku Louisa nawet przez sekundę nie odczułem irytacji wywołanej tym czułym gestem.

- Jest szansa, żebyś wyzdrowiał? – zapytałem cicho. Poczułem, jak ciało dwudziestolatka nagle się spina.

- Póki co zostałem od razu podjęty leczeniu i są minimalne poprawy. Próbują zwalczyć raka w sposób autogeniczny. Była taka możliwość, a lekarze sami powiedzieli, że na przeszczep można czekać nawet kilka lat. Zdarzają się chorzy, którzy nigdy nie doczekali dawcy…

Wyrwało mi się ciche westchnienie. Nie, nie, nie! Nawet nie było opcji, żeby Louis miał nie doczekać przeszczepu! Tam, w sali szpitalnej, leżąc wtulony w niego, postanowiłem sobie w duchu, że zrobię wszystko, absolutnie wszystko, żeby znaleźć dla niego dawcę. Nie chodziło tu o mnie. Bo owszem, bałem się życia po tym, jak on… No właśnie. Przede wszystkim chciałem, żeby mógł jak najdłużej cieszyć się z tego, jak piękny świat go otacza. I… no… że ma mnie przy sobie. Głupi jestem, że zachowałem się, jak się zachowałem, ale… No, głupi jestem.

- Tak długo o tym wiedziałeś… Dlaczego od razu mi nie powiedziałeś?

- Bałem się, że mnie zostawisz. – Wypowiedział te słowa tak cicho, iż w pierwszym momencie miałem wrażenie, że to tylko wytwór mojej wyobraźni.

- Czyli naprawdę nie jestem skończonym dupkiem, ale skończonym idiotą. Nawet bardziej niż skończonym idiotą. I ty mi jeszcze wybaczyłeś…

- Bo cię kocham, głuptasie.

Pocałował mnie w czubek głowy. Odszukałem jego dłoni, chwytając ją i splatając nasze palce. Wtuliłem się bardziej w jego ciepłą szyję, napawając się jej słodkim zapachem.

- Mogę cię o coś zapytać?

- Jasne. Pytaj śmiało.

- Dlaczego powiedziałeś, że… - Przełknął nerwowo ślinę. – Że mnie kochasz? Skąd ta nagła zmiana?

Milczałem przez dłuższą chwilę, układając sobie w głowie to, co mam mu powiedzieć. Ale jakoś wszystko mi umykało i nic nie trzymało się kupy. Pojawiła się tam nagła pustka. Louis mruknął pod nosem, że pytanie już jest nieważne, na co roześmiałem się lekko.

- Przestań się w końcu bać. Nie żyj strachem przed odbiorem z mojej strony. – Odchyliłem głowę lekko w tył, aby móc na niego spojrzeć. – Nie kocham cię od dzisiaj. Kocham cię od dawna. Tylko musiałem sobie to uświadomić i być pewien swojego uczucia. Nie chciałem cię zranić, gdyby nagle okazało się, że tylko się zauroczyłem, bo to jakaś nowa sytuacja dla mnie. Wtedy, kiedy pocałowałem cię po pogrzebie dziadka, to nie była ciekawość. Coś ciągnęło mnie do tego. I tak właściwie… to twoja wina.

- Co jest moja winą? – zapytał z zaciekawieniem, kiedy zamilknąłem na dłuższą chwilę.

- Zacząłem się zastanawiać, czy te wszystkie dziewczyny, z którymi spałem, dały mi tyle przyjemności, co ty jednym pocałunkiem i... - Przerwałem, słysząc śmiech Louisa. Ej, powiedziałem coś nie tak?

- Przepraszam. – Wydusił, ani na chwilę nie przestając się uśmiechać. – Kontynuuj.

- Strasznie lubię, kiedy się śmiejesz – powiedziałem, ciągle patrząc na jego usta. – Chyba tego mi najbardziej brakowało, kiedy siedziałem przed telewizorem z michą popcornu.

- Mogłeś od razu przyjechać.

Pocałowałem go czule. Ułożyłem głowę na jego ramieniu, przymykając powieki. Poczułem się troszkę senny. Podejrzewałem, że te niewielkie ilości alkoholu i wszystkie zdarzenia tego dnia jednak przyczyniły się do mojego zmęczenia.

- Zrobisz cos dla mnie? – zapytałem. Mruknął na znak zgody. – Od teraz mów mi zawsze o wszystkim, co się dzieje. Nawet jak będzie cię palec swędział, masz mi to powiedzieć. Obiecasz?

- Obiecuję ci to. Zero tajemnic.

- Dokładnie, zero tajemnic.

Macie jedenastkę. Nareszcie oceny wystawione i nareszcie spokój. Tak chciałam coś od siebie dodać tutaj. Może Was rozczarowało to, że Louis jest chory, ale zabierając się za pisanie tego trzy miesiące temu, moją pierwszą myślą było to, że jeden z nich będzie chory. Było to też do przewidzenia, wiele z Was już przy trzecim (jak się nie mylę) rozdziale zorientowało się, że coś jest nie tak. Ale spójrzcie też na to z innej strony, gdyby jednak Lou był zdrowy, nie miałabym tyle pomysłów, żeby dociągnąć to do, chociażby, 20 rozdziałów, ile jest obecnie. A ciągle dopisywane jest co niego i historia rozwleka się na więcej, także to chyba plus, co nie? ;) A także może być teraz niepewność, bo przecież Louis jeszcze nie umiera, a nawet jeśli, nikt nie powiedział, że tak się skończy ta historia. To jeszcze nie jest pewne, dlatego nic więcej nie dodaję. 

No, na koniec mamy nadzieję, że się Wam spodoba i mimo wszystko uda się choć niektórym z Was dotrwać z nami do samego końca. :3 Wspominałyśmy, że jesteście naprawdę wspaniałe? Mimo tych wszystkich gróźb pod ostatnim rozdziałem. <3