You Are A Beautiful Mistake - prologue.

Jeśli wstajesz rankiem i widzisz piękną, słoneczną pogodę za oknem, powinieneś się uśmiechnąć. Powinieneś się uśmiechnąć nawet jeśli będzie padało; będzie największa burza śnieżna jaką w życiu widziałeś czy w środku nocy obudzą Cię groźne grzmoty, a niebo będą przeszywały błyskawice raz po raz. Nie znam nic piękniejszego niż Twój uśmiech. Wierz mi.

Nic nie powinno stać Ci na drodze do szczęścia.

Wiesz? Życie jest nieprzewidywalne. Wydaje Ci się, że kogoś znasz, a tu się okazuje, że tą osobę dopiero poznajesz z każdym dniem na nowo. Ciągle poznaję Cię na nowo. Odkrywam rzeczy, o których wcześniej nie mógłbym mieć bladego pojęcia. I to jest jedną z najbardziej niesamowitych rzeczy, jaką doznaję każdego dnia. Wiesz dlaczego? Pamiętam, jak mama zawsze powtarzała, że nigdy do końca nie poznasz osoby, z którą jesteś. I jest w tym sens. Bo stale się zmieniamy. Dojrzewasz, doroślejesz, ale nigdy nie zmienisz swojego charakteru. I dobrze, bo nie powinieneś.

Nie od dziś wiem, że jesteś wrażliwym chłopcem. A może powinienem pisać mężczyzną? Nie mogę się przyzwyczaić, że tak szybko dorastasz i się zmieniasz. Fizycznie, bo psychicznie ciągle jesteś moim małym, ukochanym kociakiem. Spójrz, jakie to wszystko jest nieprzewidywalne. Gdyby nie ten jeden moment… gdybyśmy się nie spotkali na zajęciach dodatkowych z matematyki, pewnie teraz bylibyśmy w dwóch różnych miejscach, daleko od siebie, nie znali siebie. I wiesz? Gdybym Cię nie poznał tak dobrze, jak zdążyłem do tej pory, nie brakowałoby mi Cię.

Mhm, zabrzmiało to trochę… niewłaściwie?

No wiesz.. teoretycznie nie możesz tęsknić za czymś, czego nie doświadczyłeś, czego nigdy nie poznałeś. Piszę teoretycznie, bo ludzie zwykle tęsknią za takimi rzeczami. Widzisz, gdybym się zauroczył Twoją słodką buzią, uprzednio nie poznawszy Cię dobrze, pewnie przez pierwsze kilka dni brakowałoby mi Cię; Twojego widoku, głosu, zwykłej obecności. Ale żebym się zauroczył, muszę kogoś poznać. Przecież wygląd nie jest ważny. Liczy się to, co masz w sercu. I wiesz? Chyba to sprawiło, że zwykłe zauroczenie przerodziło się w miłość.

Bo wiesz, że Cię kocham, głuptasie?

Nawet jeśli czasem zachowujesz się jak sztywniak, kiedy ja się wygłupiam. Choć to dziwne, bo to ja jestem starszy i powinienem być tym bardziej ułożonym. Mam rację? Ale podoba mi się tak jak jest. Dopełniamy się. Najlepsze jest to, że oboje lubimy marzyć. Jesteśmy dwoma, czasem wręcz głupimi, marzycielami, którzy mają tak niewyobrażalne szczęście, że to ciągle do nas nie dociera. I śmiejemy się z tego. Pamiętasz nasze obawy przed pójściem na casting? Jak się baliśmy? A pamiętasz Nathalie, która musiała Cię uspokajać w toalecie, bo zrobiło Ci się słabo, kiedy zdałeś sobie sprawę, że jeszcze parę osób i my wchodzimy? Przed występami na żywo było jeszcze gorzej. Z tym, że tym razem pozwoliłeś mi się Tobą zaopiekować.

A pamiętasz nasz pierwszy, może trochę felerny pocałunek? Wtedy po imprezie, kiedy musiałem Cię przyprowadzić do domu, bo kompletnie się zalałeś. NIE MOGŁEM W TO UWIERZYĆ, naprawdę. Ty? Taki cichy, słodki i niewinny? Naprawdę? Potem się pokłóciliśmy, bo znalazłeś mój pamiętnik, czego Ci nie wybaczę do końca życia! Tak się nie robi! To nie w porządku! Ale kocham Cię, więc przymknę na to oko. Właściwie i tak wiesz o mnie wszystko, więc nie mam się o co gniewać na Ciebie. Mamy prawo wiedzieć o sobie rzeczy, których, być może, nie jesteśmy w stanie powiedzieć na głos.

Powinienem kończyć pisać, bo chłopaki stoją nade mną i ciągle pytają kiedy skończę. To irytujące, wiesz?

„Noo, już?”

„O Boże, no ileż można? Siedzisz nad tym już pół godziny!”

„Ha, ha, założę się, że co drugie zdanie pisze ‘Kocham Cię’, to dlatego tyle zajmuje mu to czasu.”

Właściwie dlaczego nie piszę co drugie zdanie, że Cię kocham?

Okej, teraz już naprawdę kończę. Chcę jeszcze tylko dodać, że mam nadzieję, że ten dzień będzie dla Ciebie jednym z niepowtarzalnych dni; jednym z najlepszych. Że zawsze będziesz miło wspominał swoje osiemnaste urodziny, bo będziesz miał je tylko raz w życiu. I już my się postaramy, żebyś ich nie zapomniał.

I wiesz co?

Kocham Cię.

Błędem byłoby Ci tego nie powtarzać każdego dnia.

Także.. kocham Cię!

Kocham.

Kochamkochamkocham.

Twój, Louis.

*

Siedziałem samotnie nad brzegiem plaży i wpatrywałem się w morskie fale, swobodnie uderzające o brzeg. Trzymałem kartkę papieru, na której napisałem kilka mało istotnych słów. Miała to być piosenka. Czułem natchnienie do napisania czegoś. Właściwie już dawno czułem, że chcę w jakiś sposób przekazać odbiorcom, że jest na świecie osoba, dzięki której Harry Styles ciągle uśmiecha się na wszystkich okładkach magazynów ze szczerością i radością wymalowaną w oczach.

Teraz jednak pisanie tekstów nie przychodziło mi już tak łatwo. Zupełnie, jakby coś wewnątrz mnie się wypaliło. Jakby coś, co mnie otacza, gdzieś zniknęło, a wraz z tym wszystkie emocje, którym dawałem upust w pisaniu tekstów. Wtedy nie pisałem o miłości. Pisałem o tym, co mnie otaczało. To nie były miłe odczucia, to chyba jasne. A w tej chwili jedynym, co czułem, to była radość, szczęście i miłość. Nic więcej. Byłem w pełni wolny. Byłem świadom, że moje życie powoli zaczyna układać się właściwie i nic ani nikt nie będzie w stanie rozburzyć tej harmonii i ładu.

Bo przecież wszystko już było perfekcyjnie poukładane w naszym życiu.

Osoba, która darzyła mnie nie mniejszych uczuciem niż ja ją, była przy mnie. Nie rozstawaliśmy się na dłużej niż kilka godzin. Nie mieliśmy nawet takiej potrzeby. Nie mogliśmy wytrzymać bez siebie ani na chwilę. Tęskniliśmy, kiedy musieliśmy wyjść na zewnątrz, pokazać się światu i udawać, że łączy nas tylko bliska przyjaźń. Musieliśmy ukrywać nasze prawdziwe oblicza dla naszego dobra. Zdawałem sobie sprawę, co nas może czekać, kiedy świat dowiedziałby się, że moja miłość do Louisa jest tak silna, że aż wręcz szaleńcza.

Oni po prostu by nie zrozumieli.

Westchnąłem głęboko. Opuściłem głowę, obserwując kilka wyrazów, które udało mi się zapisać. Nie miały żadnego znaczenia, dlatego też nie widziałem dalszego sensu w pisaniu tekstu. A raczej moim nieudolnym próbom. I tak zwykle uciekałem myślami do wspomnień. Wsunąłem papier do kieszonki w kąpielówkach, przy czym rozejrzałem się wokoło, poszukując między obcymi twarzami któregoś z chłopaków. Jakieś pięćdziesiąt metrów ode mnie Zayn razem z Niallem i Liamem grali piłką w morzu, śmiejąc się przy tym zabawnie. Dołączyła do nich grupka dziewczyn i podzielili się na dwie grupy. Nigdzie jednak nie dostrzegłem Louisa.

Nie musiałem długo szukać go wzrokiem, gdyż niespodziewanie poczułem na plecach chłodne, mokre dłonie, a chwilę potem obok mnie usiadł Louis, lekko zdyszany, ale z zadziornym uśmiechem na ustach.

- Dlaczego nie przyjdziesz do nas? – zapytał, wciąż obejmując mnie ramieniem. Moje ciało przeszyły dreszcze wywołane tym dotykiem, ale posiadanie świadomości, że mogę go poczuć, było silniejsze. – Moja drużyna przegrywa, przydałaby się nam jakaś pomoc.

- Powinieneś się w końcu nauczyć przegrywać, Louis – zauważyłem. – Odkąd stałeś się bardziej rozpoznawalny, ciągle próbujesz być najlepszy we wszystkim. I robisz to specjalnie na pokaz, na oczach fanów.

Louis roześmiał się krótko, na chwilę opuszczając głowę i chowając twarz za przydługawymi włosami, zmoczonymi wodą.

- Nigdy nie zapomnisz tego koncertu? – zapytał z nadzieją.

- Nie – odparłem ponuro, powstrzymując uśmiech wkradający się na moje usta.

Tak naprawdę nie miałem mu niczego za złe. Na jednym z naszych pierwszych koncertów, kiedy dopiero oswajaliśmy się z występami na żywo, jak zwykle się wygłupialiśmy. Podczas jednej z piosenek zaczęliśmy z Louisem tańczyć w parze, a kiedy przyszło mi zrobić piruet, Louis niefortunnie puścił moją dłoń i się przewróciłem. Sam się z tego śmiałem, ale czasem udawałem, że ciągle o tym pamiętam.

- Hazza… Wiesz, że cię kocham?

Mimowolnie się uśmiechnąłem, patrząc w szaroniebieskie oczy chłopaka. Miałem ogromną ochotę go pocałować, ale musiałem się pilnować. Musiałem się zachowywać jak jego przyjaciel, nie chłopak.

Skinąłem głową, uśmiechając się lekko.

- Co tam tyle pisałeś? Masz jakąś piosenkę dla zespołu? – zapytał z ciekawością, próbując wyciągnąć mi z kieszeni kartkę, ale szybko go przed tym powstrzymałem.

- To nie piosenka – zaprzeczyłem.

- O czym tym razem piszesz, Młody?

Louis na poważnie zainteresował się tym. Ale zwykle w takich momentach, kiedy nie jestem w stanie napisać nic porządnego, nie chciałem się nawet przyznawać, że próbowałem cokolwiek tworzyć. Louis zawsze wiedział, czego miała dotyczyć piosenka, którą pisałem, a której po prostu nie potrafiłem skończyć. Po prostu to wyczuwał.

Opuściłem głowę, wzruszając ramionami. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, napawając się szumem morskich fal i hałasem rozmów ludzi, przebywających wokoło nas. Nagle Louis zaczął klepać dłonią o udo do rytmu, poruszając przy tym rytmicznie głową, jakby w myślach wyobrażał sobie melodię, którą widocznie chciał mi przekazać. Nagle spojrzał na mnie, zaczynając cicho śpiewać:

- Cause trying not to love you only goes so far. Trying not to need you is tearing me apart. Can’t see the silver lining I’m down here on the floor. And I just keep on trying I don’t know what for, cause trying not to love you only makes me love you more…

- Wysiliłeś się, Lou – wtrąciłem, kiedy zaczął nucić melodię. Jednak uśmiechnąłem się szeroko, gdyż wiedziałem, że te cicho zaśpiewane słowa były skierowane bezpośrednio do mnie. – Kocham cię. Nie wiem, ile jeszcze razy ci to powtórzę, ale kocham cię. I chcę cię teraz pocałować – dodałem ciszej, uśmiechając się zadziorniej.

- Harry? Chodź zagrać z nami zanim nie postanowię pójść z tobą do hotelu, nie wiem po co, i wtedy skraść ci ten obiecany pocałunek.

Wyprostował się, wstając. Wyciągnął w moim kierunku dłoń, którą od razu pochwyciłem. Zanim jednak zdążyłem jakkolwiek zareagować, Louis pociągnął mnie mocno ku górze tak, że wpadłem w jego ramiona i wtedy chłopak skradł mi całusa, co w pierwszej chwili mnie oburzyło, ale jednocześnie uszczęśliwiło. Bo pragnąłem tego od samego przyjścia na plażę.

- Albo wiesz? Jednak wezmę go sobie teraz. – Louis z zadowoleniem się cofnął, ruchem głowy proponując mi jeszcze raz dołączenie do gry z resztą.

Zgodziłem się.

I czasem naprawdę cieszyłem się, że nasza kariera nie rozprzestrzeniła się na cały świat i mogliśmy swobodnie poruszać się po niektórych malowniczych krajach zachodnich czy dalekowschodnich. Byłem pewien, że to się prędko nie zmieni.

Nie wiedziałem jeszcze, w jak wielkim byłem błędzie.

hejhej! jesteśmy w końcu z prologiem. przyznaję, zajęło nam to trochę, ale że nowy semestr się zaczął, to i też nauki trochę mamy i tak samo schodzi, że nie mamy już tyle czasu na pisanie. a byle czego też Wam nie chcemy tutaj podrzucić, prawda?

jeśli kogoś zainteresował prolog i chciałby być informowany o nowych rozdziałach, zapraszam do podstrony. zrobiłam mały porządek, więc wiecie.

jeśli są pytania, macie do dyspozycji twitter Sabiny, mój twitter, czy pytania na ask'u, to już jak wolicie. i jeśli są jakieś uwagi/opinie odnośnie prologu, po prostu komentujcie :3