You Are A Beautiful Mistake - first.

Czasem zastanawiałem się, czy potrafię pokazać chłopakom, jak bardzo cenię ich przyjaźń i jak bardzo jest ona dla mnie ważna. Nigdy nie zagłębiałem się w to. Ale kiedy szedłem swobodnie ulicami Florydy, od czasu do czasu zatrzymując się przy jakimś stoisku lub małym sklepiku i kupując pamiątki, zacząłem dostrzegać, ile dla mnie robią. Dostrzegłem również, że z czasem stali się dla mnie bliższymi osobami. Byli jak moi starsi, ukochani bracia… którym czasem brakuje rozrywki w życiu i dlatego lubią ze mnie żartować. Ale zawsze to powoduje na moich ustach uśmiech.

- Hej, Harry, zobacz to. – Zatrzymałem się obok Louisa przy małym straganiku, patrząc na pocztówki, które mój chłopak wskazywał.

- Pocztówka? – zapytałem. – Naprawdę, Lou?

Louis westchnął zmęczony, kręcąc głową z niedowierzaniem. Objął mnie w pasie, przytulając do swojego boku i wyciągnął jedną z nich. Na zdjęciu rozciągał się przepiękny widok morza, a w tle zachodzące słońce, które nadawało słonecznych, wręcz gorących barw krajobrazowi.

- Mógłbym tutaj zamieszkać – powiedział sam do siebie, uśmiechając się delikatnie. Oparł brodę o moje ramię, łaskocząc mnie po karku rozmierzwioną czupryną. – Wyobraź sobie, tylko my dwoje. Siedzielibyśmy do późnej nocy, bawili się po klubach, a potem, wczesnym świtem, chodzilibyśmy na plażę i wygłupiali się, dopóki nie byłoby na niej ludzi.

- Um, Louis? – Szatyn spojrzał na mnie z rozmarzonym wyrazem twarzy. – Wiesz, że to raczej nigdy nie będzie możliwe?

Chłopak kiwnął głową, odsuwając się ode mnie i odkładając pocztówkę z powrotem na miejsce. Gestem ręki zaproponował, abyśmy szli dalej ulicami i rozmawiali o niczym, jak do tej pory. Poczułem się nieswojo z myślą, że sprowadziłem Louisa na ziemię w momencie, kiedy chciał na chwilę znów zapomnieć o fanach i koncertach czekających po drugiej stronie oceanu. A już na pewno o tym, że nie ma wcale życia prywatnego.

- Przepraszam – powiedziałem cicho.

Louis pokręcił głową, oznajmiając mi tym, abym nie czuł się winny.

- Wiesz, Harry? To nic, że nie mówimy światu otwarcie, co jest między nami. Im mniej wiedzą, tym lepiej dla nas. To frustrujące czasami, że nie mogę wyjść z tobą na ulicę i chwycić cię za dłoń, bo następnego dnia zobaczę nasze zdjęcia w gazecie i jakiś wyssany z palca artykuł, pozbawiony sensu, który tylko będzie szerzył plotki.

- Brukowce są bezlitosne – wtrąciłem.

- Dokładnie. – Zatrzymaliśmy się w cukierni, gdzie sprzedawano lody, aby kupić coś dla ochłody. – Spójrz na to z innej strony – ciągnął, kiedy wyszliśmy. – Jeśli prasa nas pociągnie na dno, pociągnie za nami chłopaków. I może to zniszczyć nie tylko nasze marzenia, ale też ich. Co jak co, ale na to nie zasługują. Zbyt dużo dla nas zrobili, nie uważasz?

Skinąłem głową w odpowiedzi.

- I wiesz, Louis? Właśnie za to cię kocham.

Uśmiechnęliśmy się w tym samym momencie w najbardziej naturalny sposób, na jaki jeszcze było nas stać.

*

Będąc szczerym… niewiele pamiętałem z imprezy, na którą wybraliśmy się z chłopakami tamtego dnia wieczorem. Znaleźli jakiś dobry klub, gdzie bawiliśmy się razem z tłumem obcych nam osób. Sprawiło to, że choć na te kilka godzin mogłem znów poczuć się jak zwykły nastolatek, który właśnie wkracza w dorosłość. A co najlepsze! Po powrocie do Londynu czekała nas jeszcze jedna impreza. W Wielkiej Brytanii byliśmy dopiero w niedzielę przed południem, a potem od razu padliśmy wykończeni do łóżek, odsypiając wszystko.

Poniedziałkowym rankiem, kiedy powoli wracałem do życia po źle przespanej nocy, zabrałem się za przeglądanie prezentów, które dostałem. Siedziałem w swoim pokoju oparty o rozgrzany kaloryfer i z uśmiechem na ustach czytałem życzenia na kolorowych kartkach, dołączonych do torebek. Jednak to, co najbardziej przykuło moją uwagę, to granatowa koperta, która nie była podpisana. Z ciekawością otworzyłem ją, dostrzegając, że w środku znajduje się krótki tekst, wokół którego z obu stron znajdowało się pełno maluteńkich, koślawych, czerwonych serduszek. Automatycznie uśmiechnąłem się szerzej, zdając sobie sprawę, że to robota Lou, a to, co trzymałem w dłoni, to był krótki liścik od chłopaków dla mnie.

Nie wiem właściwie, co tam Louis Ci napisał, tam wyżej, ale ani ja, ani Zayn i Niall nie zamierzamy tego sprawdzać. Poza tym… um.. zgaduję, że co drugie słowo to „kocham Cię”, prawda? Och, nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile on nad tym siedział. Co jakiś czas patrzył w okno przez dłuższą chwilę, wtykając długopis pomiędzy usta i nie reagował nawet jak machaliśmy mu ręką przed twarzą. A potem coś dopisywał, dopisywał, dopisywał… dopisywał i dopisywał. Wydawało się, że go siłą nie odciągniemy od tej kartki! Ale widzisz, i tak wszędzie narysował pełno serduszek.

Coś Ty z nim zrobił?

Mieliśmy tutaj napisać Ci jakieś krótkie życzenia na osiemnaste urodziny, żebyś zawsze mógł do nich wracać i pamiętać o każdym miłym słownie, napisanym od nas. Ale wychodzi na to, że napiszemy krótko. Bądź już zawsze taki, jaki jesteś, żyj szczęśliwie z Louisem i nigdy nie pozwól, żeby coś zniszczyło to, co jest między Wami. Nie zatraćcie się w świecie, gdzie ciągle jesteście obserwowani przez setki ludzi. I przede wszystkim, rozmawiajcie. Chyba każdy z nas wie, jak brak rozmowy może spowodować wiele konfliktów, niedomówień, źle wysnutych wniosków… Szkoda byłoby stracić to, co jest pomiędzy Wami.

I wiesz co, Harry?

Kochamy Cię!

Uśmiechnąłem się, unosząc głowę. Wtedy dopiero spostrzegłem, że w drzwiach stoi Louis, z policzkiem przytulonym do drewnianej powierzchni. Wpatrywał się we mnie w milczeniu, bez żadnych emocji na twarzy. Miałem wrażenie, że myślami był gdzieś daleko stąd. Kiedy się otrząsnął i dostrzegł, że go obserwowałem, powoli zbliżył się ku mnie, siadając obok i z ciekawością zaglądnął do kratki, którą trzymałem w dłoni. Zaraz potem, kiedy uświadomił sobie, co to było, uderzył się otwartą dłonią w czoło, śmiejąc cicho pod nosem.

- Boże, przeczytałeś to już? – zapytał zmieszany.

- Właściwie to nie – odparłem, uśmiechając się szerzej. – Ale zaraz zacznę – dodałem dumnie, odchrząkując.

- Chyba nie zamierzasz na głos! – zawołał zbulwersowany.

- A właśnie, że tak! – przedrzeźniłem go z uśmiechem. Spojrzałem na tekst, zaczynając czytać: - Jeśli wstajesz rankiem i widzisz piękną, słoneczną pogodę za oknem, powinieneś się uśmiechnąć. – Wziąłem głęboki oddech, nie spodziewając się takiego wstępu. Spodziewałem się raczej czegoś zabawnego, jakiegoś wierszyka albo żartobliwego listu, a wstęp nie wskazywał na to. Nie zmieniałem jednak wyniosłego tonu, jakim czytałem do tej pory. – Powinieneś się uśmiechnąć nawet jeśli będzie padało; będzie największa burza śnieżna jaką w życiu widziałeś czy w środku nocy obudzą Cię groźne grzmoty, a niebo będą przeszywały błyskawice raz po raz. Nie znam nic piękniejszego niż… Twój uśmiech – dokończyłem szeptem, czytając resztę w milczeniu i z taką uwagą, że nie wiedziałem, w którym momencie Louis chwycił moją dłoń i splótł nasze palce.

Pochłonąłem się we wszystkim, co pisał. Było to dla mnie stokroć ważniejsze, niż osobne „kocham cię” wypowiedziane przez jego usta każdego dnia. Było to dla mnie dowodem, że jemu naprawdę bardzo mocno na mnie zależy i że kocha mnie równie mocno jak na początku naszego związku. Że nic się nie zmieniło. Pomimo tego całego chaosu, który nam towarzyszył.

Odsunęłam kartkę sprzed nosa, żeby spojrzeć na chłopaka z lekkim uśmiechem. On jednak nic nie mówiąc, cmoknął mnie w czoło, śmiejąc się pod nosem.

- Ale się zrobiło niezręcznie – powiedział, zagryzając delikatnie dolną wargę. Ten mały gest sprawił, że nie mogłem oderwać od niego oczu i przez dłuższą chwilę patrzyłem na jego usta jak zahipnotyzowany.

- Dlaczego.. niezręcznie? – zapytałem otępiały, myślami balansując gdzieś na granicy wzruszenia tym, co przeczytałem, a chęci rzucenia się na Louisa i podziękowania mu za każde słowo w każdy możliwy sposób. Ale nie byłem w stanie się ruszyć. Tylko trzymałem jego dłoń, zaciskając lekko palce, a wzrokiem wciąż lustrowałem jego wąskie wargi, nieświadomie zaciskając swoje w cienką linię.

- Um… Może dlatego, że wciąż nie odezwałeś się słowem na to, co.. tam napisałem?

- A jest tutaj o czym mówić, Louis? – zapytałem retorycznie, spoglądając w jego oczy. Miałem wrażenie, że poczuł się zagubiony pod wpływem mojego wzroku i nie był zdolny nic wypowiedzieć. Wypuściłem powietrze z ust, przełykając ślinę. – Sądzę, że wszystko ująłeś idealnie w liście i… i to zaskakujące, że zdołałeś napisać coś poważnego, bez wygłupów, no wiesz…

Louis roześmiał się perliście.

- Wygłupiałem się tam przecież.

- Ale zrobiłeś to w najbardziej urzekający sposób, jaki tylko mogłeś – odparłem, składając długi pocałunek na jego wargach.

Nie mogliśmy się jednak długo rozkoszować tą chwilą, gdyż usłyszeliśmy ciche chrząknięcie dobiegające z progu. Spojrzeliśmy w tamtym kierunku, dostrzegając Liama, wyglądającego na naprawdę zmartwionego.

- Harry… - zaczął niepewnie. – Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale dzwoni twoja mama i chciała z tobą koniecznie porozmawiać.

- Coś się stało? – Wstałem szybko razem z Louisem, podchodząc do chłopaka.

Liam mruknął, potwierdzając moje pytanie. Zacząłem mieć coraz gorsze przeczucia, które mój przyjaciel tylko utwierdził w moim przekonaniu.

- Jest strasznie roztrzęsiona, słychać to po jej łamiącym się głosie. Chyba dzwoni ze szpitala, ale nie jestem pewien czy dobrze zrozumiałem. Nie chcę cię niepotrzebnie martwić. Najlepiej, żebyś jak najszybciej z nią porozmawiał, bo nie mogła dodzwonić się do ciebie na komórkę.

hejhej!

jesteśmy z pierwszym rozdziałem. zdaję sobie sprawę, że kompletnie nic a nic się tutaj nie dzieje, jest przesłodko, przeuroczo, że aż nie powiem co. :3 ale jakoś trzeba ruszyć z YAABM do przodu, a że taki miałam plan od samego początku, to i będę się go trzymać, co nie? tak, wiem, że tam gdzieniegdzie są powtórzenia, czego nie da się przeoczyć, ale to specjalnie tak. tekst sprawdzany jest minimum trzykrotnie, więc mam nadzieję, że literówek nie zostawiłyśmy tam nigdzie z Sabiną. 

jeśli ktoś jest zainteresowany i chciałby być powiadamiany o nowych rozdziałach, zapraszamy do zakładki.

opinie mile widziane w komentarzach, a jeżeli są pytania i liczycie na szybką odpowiedź, zapraszamy na twitter Sabiny, mój twitter albo pytajcie na ask'u. do wyboru. :3