Silent cry for help - prologue.

hejhej, kochani!

dodajemy dzisiaj prolog Ziama. TAK, ZMIENIŁAM TYTUŁ, NIE BYŁABYM SOBĄ. :> ale to nie zmienia niczego. jak wypadnie - sami ocenicie. mam cichą nadzieję, że przypadnie wam do gustu i z chęcią będziecie czekali na kolejne rozdziały, a przede wszystkim, czytali z przyjemnością. powiem szczerze, że chciałabym, aby SCFH udało mi się napisać od początku do końca tak, jak ja to widzę już od dłuższego czasu (choć co do zakończenia ciągle mam "ale"; zobaczymy jak wyjdzie w praniu), a co za tym idzie, rozdziały mogą być raz w tygodniu, zależy jak uda mi się wyrobić po lekcjach z pisaniem (a plan zajęć mamy baaardzo korzystny w tym roku) i jak moja najukochańsza beta będzie miała czas. : )

mogłabym mieć do was maluteńką prośbę? jeśli przeczytaliście tekst i się wam spodobał, zaciekawił was albo uważacie, że jest beznadziejne i nie chce się wam zostawiać komentarza, kliknijcie w reakcję na dole, hm? byłabym wam dozgonnie wdzięczna. :3

ach, no i kto by chciał być informowany, zapraszam do zakładki.

btw. fjyhgdu jfghufc jjfuchgjfhgujfuyh ghjufhcujufgcj wspominałam, że bardzo was kochamy? *O* dziękujemy wszystkim, którzy czekali! mamy nadzieję, że nie zawiedziemy <3

Zayn dwukrotnie sprawdził niewielki bagaż, który następnie wrzucił na tylne siedzenia samochodu. Z radością stwierdził, że jedyne, czego mu brakowało, to filiżanka gorącej kawy i dobra muzyka na drogę. Meteorolodzy co prawda ostrzegali kierowców przed fatalnymi warunkami na jezdni, ale Zayn nie brał sobie tego do serca. Był świetnym kierowcą, nic złego nie mogło się wydarzyć. Miał wieloletnie doświadczenie i jego pewność siebie emanowała na kilometry.

Była czwarta nad ranem, dlatego Zayn po cichu przemieszczał się po swoim mieszkaniu, położonym w południowej części dzielnicy Croydon, blisko centrum Londynu. Nie chciał obudzić ani żony, ani dwuletniego synka. Ale nie mógł też odjechać bez cichego pożegnania.

Podczas, gdy woda powoli gotowała się w czajniku na kuchence gazowej, Zayn zakradł się do sypialni na drugim piętrze. Ucałował Audrey w policzek, jak również małego Erica, śpiącego obok żony. Ten widok rozczulił Zayna i mężczyzna w pierwszej chwili chciał odpuścić sobie niezapowiedzianą wizytę u matki w Liverpoolu. Ale później doszedł do wniosku, że musi sprawdzić, jak się czuje kobieta. Dawno jej nie widział.

- Do zobaczenia w piątek – szepnął, rzucając ostatnie spojrzenie na śpiącego chłopca, po czym po cichu wymknął się z sypialni.

Zszedł po schodach do kuchni i zaparzył kawę. Mężczyzna nie mógł wyjść z podziwu, że on i syn wyglądali jak dwie krople wody – szczególnie teraz, kiedy kilka tygodni temu postanowił rozjaśnić włosy. Zaynowi schlebiało to, że każdy postrzegał Erica jako jego małą kopię. Jedyną różnicą była blada skóra chłopca, którą odziedziczył po mamie.

Zayn szybko wypił kawę, zarzucając na tors gruby sweter z golfem. Przyjemnie ogrzewał jego szyję. Odłożył brudne naczynie do zmywarki, po czym udał się do garażu. Chwilę później był już w drodze do Liverpoolu do matki i starych przyjaciół.

*

Zayn był bardzo zmęczony podróżą. Kiedy to było możliwe, starał się dociskać pedał gazu do maksimum, żeby jeszcze przed wieczorem dotrzeć do Liverpoolu. Mijał wieś za wsią, miasto za miastem i czuł coraz większe znużenie. W ciągu całego dnia, dwa razy zadzwoniła Audrey – aby synek mógł z nim porozmawiać oraz żeby poinformować go, że jej mama przypadkowo stłukła drogą wazę, którą dostali w prezencie ślubnym.

- Audrey, ta waza i tak była paskudna, oboje o tym wiemy – przyznał mężczyzna, zjeżdżając z autostrady i kierując się na M6 prowadzącą z Birmingham do Warrington, skąd mógł odbić na zachód na M62 i z w mgnieniu oka trafić do Liverpoolu.

- Mama obiecała, że ją odkupi.

- Nie! – zawołał oburzony Zayn. Roześmiał się, rozsiadając wygodniej w fotelu. – Audrey, skarbie, przekonaj ją jakoś, że to bardzo duży wydatek, a nam naprawdę nie jest potrzebna… - jęknął. Szczerze nienawidził wazy, którą pokrywały krzykliwe kolory, kompletnie nie pasujące do wnętrza. Nie mogli jej też postawić w innym miejscu, bo mama Audrey od razu miała ciche pretensje o to, że jej prezent nie był w widocznym miejscu.

- Sugerowałam jej już… - Po drugiej stronie na chwilę zapadła cisza. Audrey głośno westchnęła. – Stwierdziła, że nie podobała nam się i dlatego nie chcemy drugiej takiej samej. Była trochę urażona.

- Bo to prawda – mruknął Zayn. Zmarszczył brwi, kiedy coś sobie uświadomił. – Dlaczego rozmawiamy o głupiej wazie? Jestem pewien, że odwiedziesz ją od tego pomysłu. Powiedz lepiej, co robiłaś cały dzień?

Audrey opowiedziała, jak w czasie przerwy obiadowej w redakcji udała się do ich willi, aby sprawdzić, jak sobie radzi mama z Ericem. Starsza kobieta nie często zajmowała się małym. Ten dzień był wyjątkiem, gdyż chłopiec był chory i Audrey nie mogła go zostawić w przedszkolu. Później opowiedziała o zabawnym incydencie z policjantem, który tylko za piękny uśmiech nie dał jej mandatu. Audrey chichotała, wspominając sobie szok wymalowany na twarzy młodego funkcjonariusza policji, kiedy opuściła przyciemnianą szybę swojego Dodge Chargera.

- Jąkał się dłuższą chwilę. Był młody, miał może dwadzieścia sześć lat, góra dwadzieścia osiem, tyle co ja.

- Nie lubię, kiedy faceci tak na ciebie reagują.

- A ja nie lubię, kiedy kobiety wyraźnie ślinią się na twój widok – odgryzła się żona, chichocząc cicho.

Zayn uśmiechnął się, niechętnie kończąc rozmowę. Robiło się coraz bardziej ślisko, a temperatura gwałtownie spadała w dół. Połowa stycznia i minus dwadzieścia pięć stopni? Już dawno nie pamiętał takich mrozów. Zima tego roku była wyjątkowo ostra.

Zayn westchnął, wspominając rozmowę z Audrey. Chociaż miał swoje na sumieniu, było coś w tej kobiecie za co ją kochał i naturalnie był o nią zazdrosny. A Audrey lubiła się stroić. Dopasowane spódniczki nad kolano, biała koszula z damskim krawatem. Albo marynarka i spodnie do kompletu. W tym zestawie wyglądała naprawdę zniewalająco. Jaki mężczyzna nie chciałby jej mieć? Chyba jedynie homoseksualista mógł przejść obok niej obojętnie.

Nagle przed jego oczami pojawiły się obrazy z wakacji spędzonych w Peru, z których wrócili dzień wcześniej. Audrey naprawdę wyglądała wtedy bardzo pociągająco. Ubrana w zwykłe, obtarte dżinsy, prostą bluzeczkę z krótkim rękawkiem i z zabawnym nadrukiem z przodu wyglądała jak nastolatka. Szczególnie, kiedy jej włosy były w nieładzie, ust nie zdobiła krwistoczerwona szminka, a oczy nie kryły się pod wytuszowanymi rzęsami. Audrey przez cały czas wakacji była bardziej naturalna niż zwykle. I Zaynowi bardzo się to podobało.

Zayn, tak bardzo pogrążony w zamyśleniu, nie zauważył nawet, kiedy jadąc spokojnie drogą, przed maską jego samochodu z nikąd pojawiła się nieznajoma postać. Obcy przebiegał przez jezdnię, uprzednio nawet się nie rozglądając. Przygarbiony, owinięty ramionami, mknął ukryty pod kapturem. A kiedy na ulicy rozbrzmiał cichy pisk opon, nieznajomy z przerażeniem podniósł głowę, uświadamiając sobie, co się dzieje.

To była dosłownie sekunda, a Zaynowi życie stanęło przed oczami.

Świetnie, skończę w pierdlu jak nic, pomyślał, zanim zamknął oczy, mocniej dociskając hamulec i próbując odbić samochód w bok.

*

Wszystko dookoła spowijała ciemność. Śnieg przyjemnie błyszczał w świetle księżyca, kiedy chmury na niebie zaczęły się rozchodzić. Zayn zatrzymał się na poboczu, szybko gasząc silnik i odpinając pas bezpieczeństwa. Wyjął z ucha przenośną słuchawkę do rozmowy telefonicznej. Spojrzawszy w lusterka wstecznie i upewniwszy się, że droga jest pusta i nikt nie jedzie, wyskoczył z samochodu, biegnąc z stronę leżącego na drodze człowieka, który próbował się przewrócić z pleców na bok.

- Hej, co ci jest? – Zapytał z przerażeniem Zayn, kucając przed nieznajomym.

- Pomóż mi wstać. – Cichy głos, niemal szept, wydobył się z ust chłopaka, którego potrącił Zayn.

Mężczyzna pomógł wstać młodemu chłopcu, przynajmniej tak ocenił po głosie. Pomógł mu przejść przez jezdnię w stronę swojego samochodu. Zamierzał powierzchownie sprawdzić, co się stało z chłopakiem, a później wezwać karetkę albo osobiście zawieźć go do szpitala. Jednak kiedy chłopak odgadnął jego nieme zamiary, momentalnie wyrwał się spod jego dotyku, oddychając głęboko.

- Nie możesz mnie zawieźć na pogotowie, słyszysz? – Syknął. Był bardziej przerażony niż zły. Zayn to wiedział.

- A jeśli coś ci się stało? Nie dość, że wpadłeś na maskę, to jeszcze cię wyrzuciło na bok, kiedy skręciłem! Nie chcę mieć problemów w sądzie i zszarganej opinii.

Chłopak, który ze zmęczeniem oparł się o samochód Zayna, uniósł w końcu głowę, a z jego włosów zsunął się kaptur, odsłaniając proste, zaczesane na bok włosy w niewielkim nieładzie. Twarz chłopca była taka niewinna, taka bezbronna i przestraszona, kiedy Zayn się w niego wpatrywał.

- Hej, chłopcze. – Zayn przyłożył zmarzniętą dłoń do czoła nastolatka, przesuwając wzdłuż skroni aż na policzek. – Wsiadaj do samochodu, zawiozę cię do najbliższego szpitala – powiedział z niemą prośbą w głosie.

I to było jak kubeł zimnej wody dla nastolatka. Zamknął oczy, biorąc głęboki oddech. Kiedy je uchylił, Zayn już ostrożnie ciągnął go na drugą stronę samochodu. Nie chciał zwlekać. Nie chciał dodatkowych problemów.

- Nie! – pisnął cicho i ochryple nastolatek. – Tak bardzo pana proszę, nie jedźmy do szpitala. Muszę być jak najszybciej w domu, ja nie mogę jechać do żadnego szpitala, muszę wrócić na noc, nie mogę tam jechać, nie mogę… – powtarzał cicho, kręcąc gwałtownie głową.

Zayn słyszał panikę w głosie i zrobiło mu się żal chłopca. Nie wiedział, co zrobić. Posłuchać go i odwieźć do domu czy nie posłuchać go i zawieźć do szpitala?

- A jeśli coś ci się stało? – zapytał cicho Zayn, nie mogąc ukryć przerażenia. Sytuacja zaczynała go przerastać.

- Niech mnie pan zawiezie, ale do domu, a nie do szpitala. Nic mi nie jest, przysięgam! – Zawołał, chwytając przedramię Zayna. – Boli mnie tylko bark, ale przejdzie mi. Już nie takie obrażenia miałem. To nic, naprawdę… błagam pana, niech mnie pan zawiezie do domu… - prosił, ani na chwilę nie poluźniając uścisku na ręce mężczyzny. – Błagam…