Silent cry for help - third.

hejheeej. :>

przepraszam za małe opóźnienia, bo planowałam dodać rozdział co najmniej dwa dni temu. ale tak wyszło, przepraszam. wiem, że mało się dzieje, jak to zwykle w początkowych rozdziałach, ale w następnym już przejdę do rzeczy. wytrzymacie jeszcze tydzień, co? ;3

Żeby chłopak mógł zaparzyć kawę dla szefa wszystkich szefów, którego tak bardzo się obawiał, musiał zjechać windą na parter. W tym samym czasie do wydawnictwa zmierzał Zayn wyluzowanym krokiem. Mężczyzna nie lubił się stroić, jak żona. Stawiał na prostotę, czyli ciemne jeansy i koszulki z krótkim rękawem. To dodawało mu również młodszego wyglądu i miał satysfakcję z tego, że często dawali mu tyle lat, co Audrey. Może to też ze względu na to, że potrafił rozmawiać z każdym o wszystkim. Dlatego rzadko kiedy przyznawał się, że miał nieco więcej.

Kiedy Zayn wszedł do budynku, Liam właśnie skręcił na końcu korytarza w lewo, od razu trafiając do malutkiego pomieszczenia, gdzie przesiadywało kilka osób popijających herbatę, które wcześniej już poznał. Gdy otworzył szafkę z wszystkimi napojami, począwszy od soków, do herbat i kaw, jego mina zrzedła.

- Możecie mi pomóc? – zapytał nieśmiało, przybierając niewinny wyraz twarzy. – Jaką kawę najbardziej lubią szefowa i szef?

*

- Dzień dobry, panie Malik. – Lucy przywitała się, posyłając swój promienny uśmiech szefowi. Nie mogła powstrzymać maślanego spojrzenia, jakie wlepiła w ciało bruneta.

- Witaj. – Mężczyzna zatrzymał się na chwilę. – Audrey u siebie?

- Naturalnie.

Zayn skinął głową, bez wdawania się w dyskusje. Nie miał ku temu najmniejszego nastroju. O szóstej musiał stawić się w restauracji i ją otworzyć. W „La Rosa” klienci byli przez cały czas. Zayn wybrał sobie naprawdę idealne miejsce na rozkręcenie biznesu. Zatrudnił najlepszych kucharzy i wspólnie ustalili menu, które cieszyło się wysoką popularnością. La Rosa nie ograniczała się jedynie do dań obiadowych. Serwowała również Fast Foody, śniadania bogate w wiele składników odżywczych, a także przepyszne kolacje na każdą okazję. Zayn wraz ze swoim przyjacielem Alexem i jednocześnie wspólnikiem La Rosa, ciężko pracowali na swój sukces. Jak widać – skutecznie.

Tego ranka miał też starcie z jedną z nowo zatrudnionych kelnerek. Pojawiły się słuchy, że odnosiła się do klientów w bardzo niemiły sposób. Kiedy okazało się, że to prawda, Zayn nie zastanawiał się ani chwili i jeszcze tego ranka zwolnił młodą dziewczynę.

Był brutalny, nie można było tego ukryć. Ale cenił sobie dobrą atmosferę w pracy i nie mógł się dopuścić czegoś takiego. A teraz z kolei czekała go jeszcze rozmowa z Audrey i ustalenie, co się stanie z grafikiem strony internetowej, który przepracował w wydawnictwie pół roku.

- Hej, Hannah. Pięknie dziś wyglądasz. – Przywitał się z przyjaciółką, udając się prosto do biura żony.

- Wreszcie jesteś. – Audrey przywitała Zayna krótkim całusem w usta. – Siadaj. Zaraz ci pokażę, co tym razem spieprzył Lenny.

Audrey otworzyła stronę wyszukiwarki, gdzie wpisała adres strony internetowej gazety. Odczekała chwilę, aż się załaduje.

- W piątek rano poprosiłam go, aby zaprojektował na nowo stronę. Chciałam, żeby była prostsza w użyciu, bo zdarzały się małe komplikacje. I teraz sam spójrz, zrobił z tego jakieś gówno. Nie za to mu płacimy, kurwa!

Zayn usiadł za biurkiem, przyglądając się uważniej zmianom wniesionym przez Lenny’ego. Jemu też nie podobało się to, co tam zobaczył.

- Spójrz tylko. – Audrey pochyliła się, spierając dłoń na biurku. – W spisie dotychczasowych numerów brakuje tych z ósmego i dziewiątego roku. Prosiłam go o dodanie jednej piątej wywiadu z Madonną, który ukaże się na początku lipca w magazynie. To temat z pierwszej strony gazety! A on co zrobił? Umieścił całość, która będzie w magazynie, przecież to jest niedopuszczalne! W dodatku do dzisiaj nie mam zdjęć z sesji, którą udało mi się załatwić z najlepszym fotografem w Wielkiej Brytanii. Powinny być już dawno przesłane do druku. Przecież to nie mieści się w głowie, Zayn!

Audrey nie mogła opanować złości, jaka nią zapanowała.

- I to wszystko? – zapytał z nadzieją Zayn.

- Dobrze wiesz, że nie! – Audrey krzyknęła, odwracając się i idąc do okna. W tym czasie Hannah cicho zapukała do drzwi i uchyliła je dla Liama. Chłopak ostrożnie podszedł do biurka z tacą, na której znajdowała się kawa oraz talerzyk z ciasteczkami. – Na forum ciągle pojawiają się błędy przy dodawaniu komentarza. Konkurs, który już w piątek powinien być zakończony, nadal jest aktualny i na skrzynce pocztowej pojawiło się jeszcze kilka mejli. Dzisiaj od rana już powinna być lista wygranych, a jej zwyczajnie nie ma.

Audrey odwróciła się i dostrzegła Liama. Kiedy ich spojrzenia spotkały się na chwilę, kobieta posłała mu przepraszający uśmiech.

- Niby pierdoły, ale naprawdę widać ubytki i przeszkadza to w swobodnym korzystaniu ze strony.

Liam położył kawy na biurku, a następnie ciastka. Kiedy talerzyk uderzył o blat dość głośno, jak na panującą w pomieszczeniu ciszę, Zayn zorientował się, że poza nim i Audrey znajdował się tam ktoś jeszcze. Uniósł wzrok i wtedy poczuł, jak na moment jego serce zwolniło tempo bicia. Chłopiec wydawał mu się bardzo dziwnie znajomy i Zayn prosił w duchu, żeby jego przypuszczenia okazały się prawdą.

- Dziękuję, Liam.

Nastolatek skinął głową. Audrey odwróciła głowę i znów patrzyła przez okno. Wtedy Liam napotkał spojrzenie Zayna. Poczuł, jak jego serce gwałtownie przyspiesza, a na policzki wkrada się rumieniec. Nie mógł ukryć sam przed sobą, że Zayn był naprawdę seksowny. Ale zwykle takie osoby miały paskudny charakter, dlatego Liam starał się opanować swoje emocje i zwyczajnie opuścić gabinet Audrey.

- Coś jeszcze ci potrzeba? – zapytał Liam z uprzejmością, patrząc na Audrey. Byle uniknąć wzroku Zayna.

Audrey potrząsnęła głową.

- To wszystko. Ale skoro już tu jesteście obaj, poznajcie się. – Dodała, podchodząc do biurka. Nieświadomie, żołądki ich obojga skurczyły się do minimalnych rozmiarów. – To jest Liam, brat naszej Hannah. A to jest mój mąż, Zayn.

Oboje podali sobie dłonie i je uścisnęli. Zayn doskonale wyczuł skrępowanie Liama. Zastanawiał się, czy nastolatek już podejrzewał, że to on był sprawcą wypadku w styczniu dwa tysiące dziewiątego roku. Jednak po głowie Liama krążyły zupełnie inne myśli. Wiedział, że jego dłonie były spocone i modlił się w duchu, aby przystojny mężczyzna, siedzący naprzeciwko niego, nie odczuł tego. Czuł się zażenowany całą sytuacją. W dodatku, jakby tego było mało, miał wrażenie, że jego policzki przybrały kolor purpury i Zayn będzie się z niego śmiał, kiedy wyjdzie. A to dziwne uczucie w brzuchu? Och, to było takie denerwujące!

- Mam nadzieję, że nie jesteś chłopcem na posyłki Audrey. - Zayn posłał porozumiewawcze spojrzenie swojej żonie.

Audrey tylko wzruszyła ramionami.

- Na razie poprosiłam go o pomoc Hannah. Do przerwy obiadowej mu coś znajdę.

- Będzie mi odpowiadało wszystko. Nawet praca chłopca na posyłki. – Uśmiechnął się wyrozumiale do małżeństwa.

Liam naprawdę nie gardził taką pracą. Dla niego samą satysfakcją było to, że będzie mógł się choć po części usamodzielnić.

- Bzdura. – Zayn potrząsnął głową. – Jeśli Audrey nie znajdzie ci dzisiaj nic ciekawego do roboty, zatrudnię cię u siebie. Jestem pewien, że przystojny chłopiec przyciągnie mi do restauracji dużo dziewczyn.

Audrey uderzyła Zayna w tył głowy. Małżeństwo spojrzało na siebie rozbawione. Liam był bardzo wdzięczny za to, gdyż chociaż na chwilę mógł odwrócić od siebie wzrok mężczyzny. A jego policzki czerwieniały i czerwieniały…

- Nie powiesz mi, że nie jest przystojny!

- No jest. – Audrey się zgodziła. – Ale martwi mnie to, że będzie tam pełno nastolatek, na których widok z pewnością będziesz się ślinił – dodała zgryźliwie.

- Bez przesady!

Zayn i Audrey przekomarzali się ze sobą chwilę, ciągle śmiejąc. Liam mógł w tym czasie ochłonąć i przybrać na twarz lekki uśmiech.

- Byłoby fantastycznie, gdybyś znał się na obsłudze strony internetowej i małej zabawie z programami do obróbki zdjęć… - Audrey westchnęła.

Liam wzruszył ramionami.

- Właściwie to znam się całkiem dobrze – odparł cicho.

Zayn i Audrey spojrzeli na siebie zaskoczeni. Na ich twarzach szybko zagościł szeroki uśmiech.

*

Liam dostał tę pracę. Audrey była naprawdę zadowolona z efektów i zmian, jakie zaistniały na stronie jej pisma. Także podobała się jej gra kolorami, jakiej podjął się Liam przy obróbce zdjęć Madonny. Teraz wiedziała, że lipcowy numer wprawi wszystkich w osłupienie i zachwyt. A co za tym szło, osiągnie ze sprzedaży niemałe zyski. Ten fakt ją ogromnie pocieszał.

*

Równo o szesnastej cała redakcja skończyła pracę. Audrey zmyła się chwilę wcześniej, przekazując wcześniej Hannah wiadomość. Dziewczyna przypomniała sobie o niej dopiero w samochodzie, kiedy próbowała włączyć się do ruchu i dojechać do centrum. Przecież obiecała zakupy małemu braciszkowi.

- Audrey zaprosiła nas we czwartek na kolację.

- Dlaczego akurat w środku tygodnia? – Zdziwił się Liam.

- Bo widzisz, stwierdziła, że da wolne wszystkim w piątek. Lipcowy numer wyjdzie we czwartek, więc do końca tygodnia wszyscy mają wolne. – Wyjaśniła Hannah. – Audrey często tak robi.

- Jest bardzo ambitna – zauważył Liam.

Hannah roześmiała się na słowa Liama.

- Może i Audrey jest moją przyjaciółką, ale uważam, że jest troszkę przeczulona na punkcie pieniędzy. Jakby zależało jej tylko na tym.

Liam w milczeniu przyglądał się Hannah i analizował słowa siostry. Możliwym było, żeby wyszła za mąż za Zayna tylko dla pieniędzy? Jeśli tak, to było przykre. Ale nie chciał o tym myśleć. Ciągle myślał o sytuacji z dzisiejszego poranka. Przecież to niemożliwe, żeby patrzenie w te przepiękne, niebieskie oczy sprawiło, że jego serce nagle zachowywało się jak szalone. Cóż, Liam musiał przyznać, że Zayn wyglądał nienagannie i pierwszy raz czuł coś takiego. To było jak miłość od pierwszego wejrzenia; choć w to zupełnie nie wierzył. Ale gdyby mógł, to właśnie tak by to opisał.

Zayn pociągał go fizycznie. Ale nie znał charakteru mężczyzny. Mimo że podczas pierwszej rozmowy wywarł w nim pozytywne emocje, Liam nie mógł stwierdzić, jaki był naprawdę. Człowieka nigdy nie poznasz dostatecznie, nieważne jak długo z nim jesteś.

Po dwóch godzinach chodzenia po sklepach, Liam naprawdę poczuł się zmęczony. Hannah szalała, kupując bratu wszystko, co mu się spodobało. Nie czuł się z tym dobrze i kiedy jej o tym powiedział, jedynie się uśmiechnęła i mówiła:

- Dorzucisz się do czynszu i będziemy kwita.

Do mieszkania wrócili dopiero po dziewiętnastej. Po drodze zabrali Louisa, który był bardzo zadowolony po pierwszym dniu pracy w warsztacie samochodowym jego wujka. Wywiązał się jak najlepiej ze swoich obowiązków, przez co wujek go tylko chwalił. A brat taty z pewnością nie należał do osób, które lubią prawić komplementy, nieważne czy to rodzina, czy też nie.

- Mógłbym skorzystać z laptopa? – zapytał Liam, kiedy cała trójka weszła do mieszkania. Nastolatek z ulgą rzucił wszystkie torby na materac pod oknem. – Chciałbym zadzwonić do mamy, obiecałem jej, że od razu się dowie, jak minął mi pierwszy dzień.

- Jasne. – Hannah rozpromieniła się. – Ładowarkę masz na fotelu w mojej sypialni.

Liam skinął głową. Najpierw napisał szybko wiadomość tekstową do Anne, czy mogłaby wejść na skype’a. Szybko przyniósł ładowarkę i czekał, aż laptop się w pełni uruchomi. Położył go na szklanym stoliku w salonie, obok kładąc talerzyk z kawałkiem pizzy, który nastroiła mu Hannah. Dziewczyna w trakcie drogi powrotnej wstąpiła do restauracji Zayna, nie mogąc się oprzeć pokusie.

Liam otrzymał odpowiedź.

 „To gdzie jesteś, skoro na skype dalej Cię nie widzę, Li? : )”

Chłopak roześmiał się melodyjnie, uruchamiając skype’a. Ugryzł ogromny kawałek, próbując go przeżuć. Zalogował się na swoje konto na skype i zadzwonił do Anne.

- Hej, synku! – Zawołała z uśmiechem.

Liam pomachał jej, pokazując z rozbawieniem na swoje usta.

- Czy Hannah już od pierwszego dnia karmi cię niezdrowo? – jęknęła kobieta, przechylając głowę na bok. – Znam coś bardziej pożywnego niż… to, synku. Hannah powinna ci coś ugotować, skoro sam nie potrafisz.

- Umiem, mamo! – zaprotestował Liam. – Umiem ugotować naleśniki, jajecznicę, a także umiem pójść do sklepu i kupić coś zamrożonego, a potem wrzucić do kuchenki i gotowe. – Uniósł dłonie w górę, uśmiechając się lekko.

- Poza tym – Hannah dosiadła się do Liama, machając kobiecie – mamy co świętować. Liam mógł zgarnąć dzisiaj dwie prace, ale w końcu zdecydował się na zostanie przy ukochanej siostrze – dodała, nie szczędząc sobie słów.

Liam spojrzał na nią z radością.

Nastolatek zaczął opowiadać o całym szalonym dniu w pracy. Począwszy od stresu, jaki towarzyszył mu przed spotkaniem z Audrey, aż do szalonych zakupów w centrum handlowym. Dodał też, że Hannah już od pierwszego dnia pobytu w Londynie stroi sobie z niego żarty.

- Hej, jakie żarty? – Oburzyła się kobieta, mówiąc niewyraźnie przez pizzę, którą miała w ustach.

- Powiedziałaś, że Zayn zrobi mi krzywdę, jeśli zaparzę mu złą kawę. I dobrze wiedziałaś, że do wyboru było co najmniej dziesięć! I nic mi o tym nie powiedziałaś! – Mówił, z szerokim uśmiechem na ustach.

- Hannah…. – powiedziała groźnie Anne, kręcąc głową.

- No co, mamo! Wiesz jak słodko wygląda, kiedy jest przestraszony?

- To nie powód do tego typu żartów. – Skarciła ją.

- Przynajmniej się starał. A Audrey i Zayn pokochali go od pierwszej rozmowy, to jest absurdalne! – Hannah roześmiała się. – Zresztą nie tylko oni, bo wszyscy pracownicy, którzy tam byli.

- Naprawdę? – Spytał zaskoczony Liam tak cicho, że tylko jego siostra to usłyszała. W odpowiedzi skinęła jedynie głową.

Liam nie odebrał takiego wrażenia, ale nie spierał się z siostrą. Czuł się szczęśliwy, to się liczyło.

*

Zbliżała się dwudziesta trzecia, kiedy Liam kończył ścielić łóżko w pokoju Mii. Nowe ubrania już leżały starannie poskładane w wolnej szufladzie, a materac został poskładany i nie zajmował miejsca przed drzwiami na balkon.

Rozmowa z Anne bardzo poprawiła humor Liamowi, a także Hannah. Nastolatek zaczął się poważnie zastanawiać nad przeprowadzeniem do siostry. Odpowiadało mu nawet spanie na podłodze, nie widział w tym niczego złego. Ale z drugiej strony czuł, że to jeszcze nieodpowiedni moment.

Zresztą, nie opłacało się planować przyszłości. Póki co, były to jego dwumiesięczne wakacje, na których zarobi. A co będzie dalej, czas pokaże.