Silent cry for help - fourth.

hejo.

dzisiaj jesteśmy z troszkę dłuższym rozdziałem, co pewnie nie będzie dla was aż takie złe, jeśli udało mi się zaciekawić nim. dzieję się, och dzieje. takie wprowadzenia do całości mamy już za sobą i teraz tylko trzymać kciuki, aby cała reszta opowiadania poszła w miarę dobrze.

miłego czytania. <3

Pierwszy tydzień w Londynie minął Liamowi bardzo szybko. Audrey nie szczędziła mu takiej pracy, jak obróbka zdjęć z sesji czy zwykłych fotografii do załączonych artykułów. Twierdziła, że chłopak naprawdę się na tym znał i bardzo podobały się jej końcowe efekty. A kiedy we czwartek nowy numer jej magazynu wszedł na rynek, już mogła cieszyć się zwrotem kosztów za nakład. Wywiad z Madonną, to był strzał w dziesiątkę. A w połączeniu z pięknymi zdjęciami, jakie zrobił fotograf, mogła cieszyć się ogromnym sukcesem.

Z tej okazji, na popołudniowej konferencji, uroczyście ogłosiła, że w tym tygodniu kończą pracę. Niby to był tylko jeden dzień wolnego. Niemniej jednak Audrey zdawała sobie sprawę, że jest nadzwyczaj wymagającą szefową i wszyscy ciężko pracowali, żeby po małym kryzysie powrócić do łask.

Audrey pierwsza opuściła redakcję z szerokim uśmiechem na twarzy. O czternastej była już w mieszkaniu. Miała jeszcze godzinę wolną przed powrotem męża i syna, którą postanowiła poświęcić na długą, relaksującą kąpiel.

*

Zayn właśnie wchodził do mieszkania, kiedy Audrey wyszła z łazienki owinięta białym szlafrokiem. Mokre włosy miała roztrzepane we wszystkie strony, a twarz pokrywała maseczka oczyszczająca. Eric zachichotał, kiedy zobaczył mamę i mocniej objął szyję Zayna.

- A co ty tutaj robisz? – zdziwił się mężczyzna.

Schylił się, kładąc na podłodze trzyletniego syna. Chłopiec oparł się o ramię Zayna, podczas gdy on zdejmował mu buty i kurtkę. Mężczyzna doskonale wiedział, dlaczego Audrey była wcześniej w domu. Ale wolał udawać niewiedzę i usłyszeć odpowiedź z jej ust.

Audrey westchnęła.

- Zaprosiłam Hannah z chłopakiem i Liama. Musimy uczcić jego sukces. Chłopak jest niesamowity! W dodatku gazeta sprzedała się fantastycznie i wszyscy mają długi weekend.

Zayn uśmiechnął się pod nosem, ale kobieta już tego nie zobaczyła. Ruszyła do sypialni, aby móc przygotować strój na wieczór. W tym czasie Zayn zaprowadził Erica do kuchni i rozpakował mu danie, które wziął, zanim wyszedł z restauracji. Usiadł obok chłopca na barowym krześle, karmiąc go.

Eric uwielbiał spędzać czas ze swoim tatą. Mieli naprawdę świetny kontakt. A Zayn z uśmiechem na twarzy słuchał, jak jego synek opowiada o przygodach w przedszkolu. Eric nie był tak wielkim rozrabiakom, co niezmiernie cieszyło ojca.

Nim Zayn skończył karmić Erica, Audrey wyszła z sypialni, oznajmiając:

- Nie mamy nic na dzisiejszą kolację.

Zayn uniósł głowę, obserwując żonę. Spokój i brak emocji w słowach, które wypowiedziała, były uderzające. Wewnątrz zaczęła wzbierać w nim złość.

- Jak to, nie mamy nic do jedzenia? – Zapytał, próbując opanować złość przy synu. – Jesteś od dwóch godzin w domu i mówisz mi, że nie przygotowałaś nic na dzisiejszy wieczór? Co to, kurwa, ma znaczyć?!

- Nie przy dziecku! – Warknęła Audrey, podchodząc do nich. Objęła Erica, głaszcząc go po włosach.

Zayn zmierzył wzrokiem żonę, zagryzając dolną wargę. Resztkami sił opanował złość. Nie mógł pojąć, co Audrey robiła przez dwie godziny. Nie mogła zadzwonić wcześniej i powiedzieć, żeby przywiózł coś z restauracji? Przecież to nie byłby problem. Sądził jednak, że Audrey zmotywuje się i przygotuje coś dobrego. W końcu dwa dni wcześniej zrobiła ogromne zakupy i nie brakowało jedzenia w lodówce.

Mężczyzna rzucił ostatnie gniewne spojrzenie w stronę Audrey, wstając.

- Zajmij się małym. – powiedział, po czym wyszedł bez słowa.

*

Hannah wraz z Liamem jechali do Malików. Oboje bardzo żałowali, że Louis odmówił i wolał zostać w domu. Miał przed sobą jeszcze dwa dni pracy i nie w głowie mu były kolacje. Był zmęczony po całym dniu i Hannah to rozumiała. Nie wyciągała go na siłę.

Dla Liama nie była to dobra wiadomość. Jechał sam z siostrą. A co, jeśli z Audrey pójdą na babskie ploteczki i on zostanie w jednym pomieszczeniu tylko i wyłącznie z Zaynem Malikiem? Już sama myśl o mężczyźnie czy dźwięk jego imienia powodowały w Liamie uczucia, jakich do tej pory nie miał. No chyba, że gdy był sam na sam z dziewczyną w wieku piętnastu lat i miało dojść do jego pierwszego razu czuł podobny stres. Ale to była zupełnie inna sytuacja. W ogóle jak mógł to porównywać? Skarcił się za to w myślach.

Dlaczego Liam tak bardzo to przeżywał? Tego właśnie nie umiał wyjaśnić.

- Trochę się boję, wiesz? – szepnął Liam, kiedy rodzeństwo stało już przed drzwiami apartamentu Malików w dzielnicy Croydon.

- Li, już to przerabialiśmy. – Hannah westchnęła ze zmęczeniem. – Teraz to są twoi przyjaciele i zapewniam cię, że nie stanie się nic takiego, co stanęłoby między nami. A już na pewno nie z twojej winy.

Chwilę później Audrey otworzyła im drzwi. Eric już w samym progu przywitał się z Hannah. Był zaskoczony obecnością jeszcze jednej osoby. Ale dał szansę Liamowi i nieśmiało się do niego przytulił. Sprawiło to ogromny uśmiech na młodziutkiej twarzy nastolatka.

- Jakie to słodkie! – Zawołała Audrey, przyglądając się temu z rozczuloną miną. – Eric nie jest taki otwarty w stosunku do każdego, więc możesz czuć się wyróżniony – dodała z rozbawieniem. – Ale nic, wchodźcie, zapraszam.

Odsunęła się, gestem dłoni zapraszając rodzeństwo do jadalni, gdzie znajdowały się już starannie ułożone talerze, szklanki oraz sztućce.

- Zayna nie ma? – zapytała Hannah, rozglądając się i zajmując miejsce.

- Zaraz przyjedzie z jedzeniem. Weźmie coś na wynos z restauracji, bo ja nie miałam czasu, aby coś przygotować. – Uśmiechnęła się przepraszająco.

Liam spojrzał na Audrey, unosząc kąciki ust ku górze. Jedzenie to nie był kłopot. Stwierdził, że pewnie musiała posprzątać albo zająć się synem, co było zrozumiałe. Jednak gdy spojrzał na Hannah, miał wrażenie, że siostra myślała o czymś innym. Nie uśmiechnęła się, nic nie powiedziała na ten temat, tylko skinęła głową, unosząc brwi w dość znajomym mu geście. Po prostu nie wierzyła w słowa Audrey. Ale to były sekundy, podczas których starsza kobieta z pewnością nie mogła odczytać prawdziwych myśli jego siostry. 

- Powiedz mi lepiej, masz już jakiś pomysł na następny numer? – Hannah precyzyjnie zmieniła temat. – Wiem, że myślisz z wyprzedzeniem, dlatego pytam.

Audrey skinęła głową.

- Wschodzące gwiazdy ostatnich edycji muzycznych programów telewizyjnych. – Oświadczyła Audrey. – Mam zamiar zgarnąć kilka osób, które dzięki X Factor i tym innym pierdołom osiągnęli międzynarodową sławę. I kilka już mam na celowniku. – Uśmiechnęła się przebiegle. – W przyszłym tygodniu już mam umówione spotkanie z producentem, który da mi namiary na kilka sław. Potem załatwię wywiady, zdjęcia, napiszemy ciekawy artykuł i już - dodała, jakby to było dla niej nic trudnego.

Prawda była taka, żeby wszystko było dopracowane precyzyjnie, jak Audrey lubiła, musiała się trochę namęczyć. Nie pokazywała jednak tego po sobie. Zawsze była zwarta i gotowa, aby iść po swój cel i osiągnąć go.

- Nieźle kombinujesz. – Przyznała Hannah. W jej głowie pojawiła się myśl, którą szybko zapragnęła podzielić się z przyjaciółką. – A gdyby tak dołączyć do wywiadu małą pytanie o tym, kto według tych gwiazd będzie miał największą szansę na osiągnięcie międzynarodowego sukcesu? Pójścia ich śladem?

Audrey uśmiechnęła się szeroko.

- Właśnie za to cię kocham, Payne. Zawsze umiesz mi podsunąć dobrą ideę. 

Dziewczyny rozgadały się o magazynie, a w tym czasie Eric poprosił Liama o to, aby się z nim pobawił. Nastolatek nie miał serca odmówić, dlatego bez namysłu poszedł za małym chłopcem.

Niedługo później Zayn wrócił z kolacją i Liam oderwał się na chwilę od zabawy z Ericem, do której zresztą prędko wrócił.

*

Kiedy zbliżała się dwudziesta druga, Audrey postanowiła uśpić Erica. Chłopiec wyraźnie był zmęczony wieczorem i zabawą z Liamem, którego bardzo polubił. Wtedy nastolatek dosiadł się do stołu, gdzie wciąż siedziała Hannah i Zayn. Rozmawiali o nowym filmie, który ostatnio obejrzeli.

- Moim zdaniem końcówka spieprzyła cały efekt. Gdyby to zakończyło się w jakiś niewiadomy sposób, widzowie chętniej czekaliby na drugą część. A tak? – Hannah wzruszyła ramionami. – Wszyscy mogą przewidzieć, co się wydarzy.

- Powoli tracę wiarę w reżyserów. – Zayn westchnął, uważnie obserwując Liama, który siadł się naprzeciwko niego. – I jak, wymęczył cię mój synek, co? – Ukazał zęby w nienagannym uśmiechu.

- Mógłbym bawić się z nim cały czas. – Odparł szczerze Liam, zagryzając dolną wargę w uśmiechu. – Kocham dzieci. A Eric jest najwspanialszym, jakiego do tej pory spotkałem.

Zayn roześmiał się głośno.

- Och, już nie próbuj mi się tak przypodobać. Wiem, że się mnie bałeś i sam dałbym Hannah popalić za to, co ci urządziła, ale spokojnie, możesz mówić prawdę. Nie jestem groźny.

- Nie, serio. Ten mały jest uroczy. – Liam uśmiechnął się.

- W końcu jest taki jak tatuś – Zayn wtrącił cicho, nie ukrywając dumy.

Wszyscy roześmiali się wesoło. Zayn nie mógł opędzić się od obserwowania Liama. Zapragnął zostać z nim sam na sam, poznać go choć trochę od innej strony. Nie wierzył, że chłopak był stale taki nieśmiały.

- Zostajecie tutaj na noc, prawda? – Zapytał wprost Zayn.

- Nic mi o tym niewiadomo. – Hannah poprawiła się na krześle, spoglądając na Liama. Chłopak nic się nie odezwał, jedynie uważniej przyjrzał Zaynowi.

- To, cóż, teraz już zostajecie. Wypiłaś, prawda Hannah?

- No tak, ale…

- A Liam nie będzie prowadził po nocy. Zostaniecie tutaj, jutro wieczorem was wypuścimy, Niall wytrzyma jedną noc bez ciebie. Niech cierpi, skoro nie chciał przyjść – powiedział Zayn bez ogródek. – Powiem tylko Audrey, żeby przygotowała wam pokoje. Ciuchy wam damy, z tym nie będzie problemu.

*

Pomysł z zostaniem na noc Payne’ów, Audrey podłapała z uśmiechem. Mimo, że jej przyjaciele nie mieli daleko do domu, wolała spędzić więcej czasu z Hannah. Tym bardziej, że następnego dnia mogli spać do późna. Zayn też ustalił z Alexem, że przyjedzie wyjątkowo na popołudniową zmianę i zamknie lokal.

- To co, może zagramy w bilard? Co wy na to? – Zayn rozejrzał się po pozostałej trójce.

Dziewczyny zaczęły marudzić i szukać coraz to dziwniejszych wymówek. Prawda była taka, że wolały plotkować, niż spędzić ten czas w męskim gronie.

- Ty mi chyba nie odmówisz, co? – Zayn spojrzał na nastolatka, który wzruszył ramionami, uśmiechając się lekko.

- W zasadzie nigdy nie grałem. Czasem z przyjacielem na Internecie, więc nie mam wielkiej wprawy – odparł szczerze.

- To nic. – Zayn uśmiechnął się lekko. – Chodźmy.

Oboje udali się do sali obok, gdzie na środku stał duży stół. W kątach znajdowały się fotele zrobione z wikliny. Liam przyjrzał się pomieszczeniu i stwierdził, że było urządzone z prostotą. Ale cudownego efektu nadawały przede wszystkim ściany z grubej szyby, przez które mieli widok na ogród.

Zayn i Liam zaczęli grać. Mężczyzna musiał przyznać, że nastolatek, mimo tego iż nigdy nie grał, radził sobie całkiem dobrze. Zayn wypytywał Liama o różne rzeczy. Chciał wiedzieć, co chłopak planuje w przyszłości, czy zamierza iść do jakiejś szkoły wyższej a później na studia, czy od razu praca. Takie podstawowe rzeczy.

- A może w Londynie chciałbyś kontynuować naukę? – zasugerował Zayn.

Odczekał, aż Liam wykona ruch.

- Myślę, że to byłby za duży wydatek dla mamy – odparł, obserwując jak kula powoli odbija się od ścian stołu. Chybił.

- Pracujesz już. Pomożemy ci z Audrey, tak jak pomogliśmy Hannah. Pracowała w redakcji i uczęszczała na studia wieczorowe. – Powiedział Zayn, jakby to była najprostsza rzecz na świecie.

- Wieczorowe to też niemały wydatek. Audrey zaproponowała mi dobrą cenę, ale żeby to starczyło na dalszą naukę czy ewentualne późniejsze studia… Nie jestem pewien.

Zayn zmarszczył brwi. Spojrzał na stół, a kiedy dostrzegł łatwy cel, bez wahania uderzył mocno w białą bilę, trafiając czerwoną. Później to samo powtórzył z fioletową. Zielonej już nie udało mu się trafić.

- A co w ogóle sprowadziło cię do Londynu? – zapytał Zayn. – Chyba nie powiesz mi, że praca.

- Tęskniłem za siostrą. – Odparł Liam, przymierzając się do trafienia niebiesko-białej bili. – I chciałem się oderwać od otoczenia.

Zayn przyjrzał się uważnie Liamowi. Chłopak w tym czasie trafił niebiesko-białą, a później zielono-białą bilę.

- Audrey coś wspominała, że dręczyli cię przez twoją orientację.

Liam powoli wyprostował się, podpierając dłonie na kiju. Skinął głową, oczekując na ruch Zayna. Nawet nie spojrzał w jego oczy. Nie czuł się komfortowo, kiedy o tym mówił.

Zayn specjalnie nie trafił przy swojej kolejce, aby móc kontynuować rozmowę z Liamem. Lubił go obserwować i zastanawiał się, dlaczego chłopiec był taki nieśmiały. Czy to tylko w stosunku do niego, czy także do wszystkich?

Liam nachylił się nad stołem, wymierzając kijek w białą bilę.

- Poważnie mówiłem w poniedziałek, że chciałbym cię w mojej restauracji. – Zayn zmienił temat.

- Tylko odstraszałbym klientów. – Liam uśmiechnął się wyrozumiale, uderzając mocno bilę, która idealnie odbiła biało-fioletową do dołka na środku stołu.

Uważnie przyjrzał się układowi bil, zastanawiając, którą teraz powinien wbić. Na cel obstawił biało-żółtą, dlatego obszedł stół, stając obok Zayna, który w milczeniu uważnie śledził każdy drobny ruch nastolatka. Chłopak pochylił się na stołem, znów przymierzając do uderzenia.

- Jesteś tak pieprzenie przystojny. – Powiedział cicho Zayn w momencie, kiedy Liam uderzył białą bilę.

Nie ukrywając, spalił to uderzenie. A wszystko przez Zayna. Ich spojrzenia się spotkały i Liam naprawdę nie wiedział, co odpowiedzieć. Jego serce gwałtownie przyspieszyło tempo, a twarz oblał rumieniec. To nie było możliwe.

- Mówię poważnie. – Kontynuował Zayn, nie spuszczając wzroku. – I mam ochotę cię pocałować najlepiej, jak potrafię.

Liam zachłysnął się powietrzem, kiedy usta Zayna wygięły się w pewnym siebie uśmiechu. Nie wiedział, czy pragnie tego samego, ale wiedział, że patrzenie na starszego mężczyznę przyprawia go o zawrót głowy. Czuł się rozdarty. I kiedy tak patrzył przestraszony i jednocześnie podekscytowany na Malika, miał wrażenie, że świat przestaje istnieć i liczą się tylko oni. Zayn wykonał minimalny ruch, który świadczyłby o tym, że zdecyduje się na pocałunek. Ale w ostatniej chwili Liama uderzyła szara rzeczywistość.

- Nie teraz. – Szepnął Liam, odsuwając się.

Mężczyzna tylko skinął głową, będąc pewnym, że miał Liama w garści. I tu nie chodziło tylko o zabawę. Coś intrygowało go w nastolatku. Jeszcze tylko nie wiedział, co.

- Nie, kiedy obok jest Audrey albo Hannah.

Liam cofnął się o krok. Skinął głową, wbijając speszony wzrok z stół bilardowy. Czy on naprawdę pragnął tego pocałunku? Czy tylko się wygłupił, wpatrując w ten sposób w Zayna?

*

Kiedy po dwóch partyjkach okazało się, że był remis, chłopcy postanowili zagrać decydującą rundę, aby móc pójść spać z czystym wynikiem. Zbliżała się pierwsza w nocy, ale ani Zayn ani Liam nie odczuwali zmęczenia i upływu czasu.

- Chłopaki. – Do pomieszczenia zajrzała Hannah, a za nią stanęła Audrey.

- Idziemy spać. Hannah prześpi się w fioletowym pokoju, a Liam może w zielonym albo w wieżyczce. Jak będzie wolał. I tu i tu już jest pościelone. – oznajmiła starsza kobieta, opierając brodę na ramieniu przyjaciółki.

Zayn skinął głową, uśmiechając się szeroko.

- Śpijcie dobrze, kotki.

Oboje uśmiechnęły się, życząc chłopakom dobrych snów, po czym udały się do sypialni. Zayn i Liam kontynuowali przerwaną rozmowę o sytuacji, jaka przytrafiła się starszemu mężczyźnie w restauracji kilka dni wcześniej. Miła atmosfera, która panowała między nimi sprawiła, że chwilami odrywali się od gry na długie minuty i zwyczajnie śmiali się z opowieści.

*

Było kilkanaście minut po drugiej, kiedy Zayn i Liam udali się do kuchni, aby napić się wody. Na twarzach obojgu gościł szeroki uśmiech i prawdą było, że żaden z nich nie chciał, aby ten wieczór się kończył.

- To gdzie będę spał?

- Myślę, że spodoba ci się w wieżyczce – odparł Zayn z błyskiem w oku.

Liam nie wiedział, co to za pokój. Sama nazwa brzmiała zachęcająco, a przede wszystkim intrygująco.

Kiedy oboje wypili po szklance wody, Zayn poprowadził gościa do jego sypialni. Wyszli na piętro, gdzie spały dziewczyny i starali się zachować ciszę. Skręcili w prawo, wchodząc do małego pomieszczenia, gdzie znajdowały się dwie sofy, stół i szafa pod krętymi schodami prowadzącymi do jeszcze jednego pomieszczenia. Prosto do wieżyczki.

Liam nie mógł ukryć podekscytowania, kiedy patrzył na otaczające go wnętrze. Znajdowała się tam ściana z cegieł tylko od północnej strony. Wschód, południe i zachód pokryte były dużymi oknami, a także dach. Patrząc w górę, Liam mógł zobaczyć migoczące gwiazdy na niebie, a w oddali za drzewami światła miasta.

Pomieszczenie oświetlały tylko halogeny zamieszczone pod schodami, powodując przyjemny nastrój panujący w sypialni.

- O mój boże. – Liam szepnął, kiedy rozejrzał się dookoła. – Pięknie tu.

Kiedy zza jego pleców nie dotarła żadna odpowiedź, odwrócił się. Zayn stał trzy kroki dalej i patrzył na Liama bez słowa. Po jego ustach błądził niewinny uśmieszek, zaś w oczach czaiło się coś, czego Liam do tej pory nie widział.

Nagle przypomniała mu się rozmowa sprzed kilku godzin. I ta dziwna sytuacja, która wywołała w nim tyle sprzecznych emocji. A kiedy nieświadomie otworzył usta z zaskoczenia, Zayn zagryzł dolną wargę.

- Chcę cię pocałować teraz. Nie mogę już dłużej czekać – wyszeptał Zayn.

Ale Liam, jeśli oczywiście by chciał, nie mógłby nawet zaprzeczyć ani odmówić. Jego ciało było sparaliżowane, a umysł przestał pracować. Wyszeptał tylko na wydechu:

- Okej. Zrób to.

Wtedy Zayn podszedł, ostrożnie muskając wargi nastolatka. Liam nieświadomie zamknął oczy. Jednak był tak bardzo skrępowany, że zaciskał mocno usta, nie pozwalając Zaynowi wedrzeć się do nich językiem. To sprawiło, że starszy odsunął się, uśmiechając lekko. Również wyglądał na lekko zdenerwowanego, lecz panował nad sytuacją.

- Nigdy się nie całowałeś – przyznał z lekkością.

Liam opuścił głowę, zażenowany odkrytym faktem. Ale Zayna po prostu rozczulał fakt, że Liam okazał się być taki niewinny i czysty.

Ułożył więc dłonie na biodrach nastolatka, szarpiąc nim lekko i mówiąc:

- Hej, spójrz na mnie. – Odczekał chwilę, aż Liam wykona jego prośbę. – I powiedz.

- Jakoś… nie było okazji. – Wymamrotał.

- To tym lepiej. Będę twoim pierwszym. – Zayn znów się uśmiechnął. – Po prostu kiedy cię pocałuję, otwórz usta, reszta sama się jakoś potoczy. I nie stresuj się. Nie ma czym.

Liam skinął głową. Zayn ponownie naparł na usta chłopca, tym razem pogłębiając pocałunek bez żadnych przeszkód. Liam, stojąc tak z opuszczonymi rękoma wzdłuż tułowia, zapomniał o otaczającym go świecie i rozkoszował się tą chwilą, która miała miejsce. Nie wierzył, że naprawdę całował Zayna. Nie wierzył, że silne dłonie mężczyzny pewnie trzymają jego biodra. I choć nie trwało to długo, Liam poczuł się lekki jak motylek.

Po prostu czuł się ogromnie szczęśliwy.