silent cry for help - twelfth

dobry!

jak tam po sylwestrze? dobrze się bawiliście? c: nie udało mi się wyrobić z rozdziałem na wczoraj - choć może i bardziej nie chciało mi się tego dokończyć, ale nic straconego. 

mam też małą niespodziankę? planuję shota z Ziallem. nie miałam pojęcia jaki pairing wybrać, ale beta mi podsunęła Zialla, więc niech zostanie. myślę, że opublikuję go dopiero po skończeniu scfh (a tu swoją drogą przyznam, że chyba tylko jeden rozdział i epilog będzie :o, nie wiem, tak teraz szacuję, zobaczymy jak wyjdzie w praktyce) i shota opublikuję już na tumblrze pod tym adresem. i powoli przeniosę wszystkie shoty i opowiadania tam. przyznam, że blogspot coraz bardziej mi ciąży, a że dogadałam się (w końcu po tak długim czasie!) z wyglądem, to myślę, że tam się zobaczymy. kto ma tumblra, zachęcam do obserwowania (byłoby mi niezmiernie miło). jeśli chodzi o follow backi zawsze dam c:

okej, koniec mojego gadania, zapraszam do czytania! ;3

Czas uciekał nieubłaganie i Liam ciągle odtwarzał w myślach rozmowę z Audrey. Zastanawiał się, co powinien zrobić w zaistniałej sytuacji. Porozmawiać z Zaynem i powiedzieć, że czas to wszystko skończyć? Liam coraz bardziej uświadamiał sobie, że obecne życie nie jest dla niego wygodne. Ciągłe ukrywanie się, potajemnie skradzione pocałunki, ukradkowe spojrzenia. Udawanie przed Hannah, że wszystko jest w porządku. Owszem, gdzieś w głębi duszy Liamowi podobało się to życie na krawędzi. Ale to uczucie szybko ulatniało się, kiedy chłopiec zaczynał myśleć i ciągle od nowa analizować swoją relację z Zaynem. I chyba nie chciał rozbijać rodziny małemu Ericowi.

Okazało się, że Louis od dawna podejrzewał, że chłopiec zakochał się w Zaynie. Tego wieczoru, kiedy byli na kręgielni, Liam otworzył się przed nim. Rozmawiali podczas powrotu do domu i chłopiec przyznał, że mężczyzna mógł zawrócić mu w głowie. Oczywiście nie wspomniał nic o wszystkich zbliżeniach. To nie było na miejscu. Louis powiedział, co sądzi na ten temat i Liam nie mógł nie przyznać mu racji.

- To fantastycznie, że w kimś się zakochałeś – zaczął.

- Nie zakochałem – stanowczo zaprzeczył. – Zauroczyłem, jasne?

- Jasne, jasne. – Louis uniósł dłonie w obronnym geście. – I nie chcę ci mówić, co powinieneś zrobić z tą sprawą. To wyłącznie twoja decyzja.

Liam niemo skinął głową.

- Ciekawi mnie tylko, co cię w nim pociąga.

- Oh, to oczywiste – Liam zaczął, ale szybko ugryzł się w język. Co mógł powiedzieć? Że pociąga go pewność siebie i władczość Zayna? Że podobają mu się te wszystkie uczucia, jakich doznaje, kiedy się całują? Kiedy są razem i nikt nie patrzy?

- Różnica wieku, huh? Starszy równa się bardziej doświadczony i ustawiony.

- Nie jestem taki – powiedział cicho Liam.

- Wiem, wiem. – Louis przytulił przyjaciela. – Lubię się z tobą droczyć i patrzeć, jak szczęśliwy jesteś, kiedy o nim mówisz.

Chłopiec roześmiał się, przeczesując dłonią włosy.

- Jak wyobrażasz sobie waszą przyszłość? Wiesz w ogóle czy jest chociaż biseksualny? Bez tego będzie ciężko cokolwiek zdziałać – przyznał, zamyślając się na chwilę.

- Louis, ja nawet nie wyobrażam sobie, że kiedykolwiek będziemy razem, on ma przecież rodzinę – wyznał młodszy, starając się ukryć drżenie głosu na samą myśl, że jego znajomość z Zaynem to jedynie wakacyjna przygoda.

*

Liam do końca sierpnia próbował unikać Zayna jak tylko mógł. Poinformował też Audrey, że w ostatnią sobotę sierpnia ma wykupiony bilet powrotny do Manchesteru, a stamtąd wraca do Holmes Chapel. Cieszył się, że nie musiał długo tłumaczyć się szefowej ze swojej decyzji. Zostały mu dwa tygodnie pracy, chciał je wykorzystać jak najlepiej potrafił.

- Nie myślałeś o sprowadzeniu się tu na stałe? – zagadnęła go, kiedy już miał opuścić jej biuro.

Stanął na środku pomieszczenia, wzdychając głośno. Myślał o tym? Nie mógł ukryć, że nie. Ale nie widział w tym żadnego celu.

- Na razie chciałbym pracować w piekarni rodziców, pomóc im trochę. Zarobię, usamodzielnię się, a potem zobaczymy, może pójdę na studia?

- W mieście miałbyś lepsze perspektywy – rzekła Audrey, opierając się łokciem o biurko. Przyglądała się uważnie swojemu pracownikowi, naprawdę chcąc go jakoś zatrzymać w Londynie. Chociaż chłopak praktycznie był jeszcze gówniarzem, naprawdę wiele jej pomógł i solidnie wykonywał swoją pracę.

- Prawda jest taka, że jeśli będę chciał, nauczę się wszystkiego w pierwszej lepszej uczelni. Wszystko zależy ode mnie i od tego, jak wiele będę od siebie wymagał. Nie uważasz? – Posłał jej długie spojrzenie, uśmiechając się lekko.

- Masz rację – powiedziała cicho, po czym skinęła głową. W końcu wstała zza biurka i podeszła do chłopca. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. – Uśmiechnęła się.

Liam skinął głową, wychodząc z pomieszczenia. Wiedział co robi? Nie miał bladego pojęcia! A wszystko przez to, że musiał spotkać na swojej drodze Zayna, który z taką łatwością zawrócił mu w głowie.

*

W poniedziałek, kilka dni przed wylotem nastolatka, Zayn zjawił się w biurze swojej żony. Niespodziewanie dostrzegł chłopca, jak wchodził do pomieszczenia, gdzie pracownicy często spędzali popołudniowe przerwy. Było kilka minut po czternastej, co oznaczało, ze wszyscy powinni być na swoich stanowiskach. Zayn szybko wykorzystał to, idąc za nastolatkiem.

Wchodząc do pomieszczenia dostrzegł Liama stojącego tyłem i strojącego dwa kolorowe kubki, do których wrzucił torebki herbaty. Zayn cicho zamknął drzwi, zbliżając się ku nastolatkowi i wystraszył go.

- Co ty tutaj robisz? – zawołał półszeptem Liam, trzymając dłoń na lewej piersi.

- Masz coś na sumieniu – zauważył Zayn.

Liam spojrzał na niego z niedowierzaniem. Oczywiście, ze miał coś na sumieniu. Przecież spali ze sobą, całowali się ze sobą. Do cholery, zdradził z nim swoją żonę, to mało?

- Oh, nieważne. Stęskniłem się za tobą – wyszeptał, obejmując chłopca w pasie i przyciągając ku sobie.

Liam chciał przerwać całą sytuację, ale kiedy tylko jego usta spotkały się z wargami Zayna, zapomniał o otaczającym go świecie. Poczuł adrenalinę i nutkę strachu, które tylko podsyciły w nim tęsknotę za pocałunkami mężczyzny. Oparł jedną dłoń na brzuchu mężczyzny, zaciskając ją ostrożnie. Oddawał zachłannie każdą pieszczotę dopóki mężczyzna w porę nie oderwał się od chłopca i odetchnął głęboko.

- Tak więc mam nadzieję, że szybko poprawisz błędy i nie będę musiał cię więcej upominać – wypowiedział bezstresowo, oblizując wargi.

Liam, będąc ciągle otumanionym, nie wiedział, co się dzieje. Dopóki drzwi za plecami mężczyzny cicho się nie zamknęły. Wtedy zrozumiał, że mężczyzna w ostatniej chwili przerwał pocałunek. O mały włos, a zostaliby nakryci! To wszystko zaczynało wymykać się spod kontroli.

- Dzień dobry, szefie – jedna z redaktorek gazety cicho przywitała Zayna. – Bądź dla niego łagodniejszy. Patrz, jak się ciebie boi. Przecież i tak odwala kawał dobrej roboty.

- Meredith! Miło cię widzieć. – Zayn podszedł bliżej kobiety. – Ty jeszcze nie na macierzyńskim?

- Czekam do końca miesiąca.

- Na kiedy masz planowany poród? – Zainteresował się, spoglądając na brzuch.

- Koniec września. Ale pracuję, ile mogę – zachichotała, kładąc dłonie na brzuch i ostrożnie go gładząc.

Liam nie chciał dłużej przysłuchiwać się rozmowie. Szybko zalał torebki z herbatą i bez słowa, po cichu wymknął się z pomieszczenia i poczekał na windę, która zawiozła go na jego piętro.

*

Na resztę dnia pracy Liam wziął wolne. Poprosił Audrey, aby puściła go wcześniej, gdyż źle się poczuł i kobieta bez mrugnięcia okiem zgodziła się. Oczywiście obcinając ostatnią godzinę z pensji, ale to Liamowi nie przeszkadzało. Musiał uciec z budynku. Musiał znaleźć się z daleka od Zayna, od wszystkich pracowników. Miał wrażenie, że każdy już wiedział o tym, co zaszło między nim a mężczyzną, chociaż to było niemożliwe.

A może jednak…?

A co, jeśli Audrey miała kamery w całej redakcji? Oh, na pewno miała! Musiała kontrolować swoich pracowników i nie tylko. A gdyby doszło do włamania? Ostrożności nigdy za wiele, zważywszy na to jak wielkim wydawnictwem Audrey zarządzała.

Stojąc przed wydawnictwem, spojrzał jeszcze raz w górę, gdzie Zayn prawdopodobnie rozmawiał z Audrey i próbował przerwać dni milczenia, jakie zagościły między tą dwójką od dłuższego czasu. Patrzył, wysoko zadzierając głowę, a wiatr szarpał jego puszystymi lokami.

- Jak ty tak możesz – szepnął sam do siebie, patrząc w niebo.

Ruszył przed siebie, idąc piechotą do mieszkania. Wiedział, że zajmie mu to trochę czasu, ale wiedział też, że dobrze mu to zrobi. Westchnął głęboko, kiedy wyszedł na ulicę.

*

Liam cały wieczór i noc myślał o zaistniałej sytuacji. Czuł niewyobrażalne wyrzuty sumienia. Audrey była taką dobrą osobą, wyrozumiałą, opiekuńczą, pracowitą. Może trochę rozrzutną, ale skoro miała pieniądze, dlaczego nie mogła z nich korzystać? A on miał wrażenie, że niszczy życie nie tylko małemu Ericowi, ale też Audrey.

Czego Zayn oczekiwał od Liama? To pytanie pojawiło się tysiące razy tej nocy w umyśle chłopca. Nie mógł przecież nic dać mężczyźnie, prawda? Nie był tak ambitny jak Audrey, nie mógł się z nią nawet równać.

W końcu Liam stwierdził, że to tylko zabawa ze strony Zayna. Że kręcą go takie rzeczy. Ale Liam nie mógł pozwolić na coś takiego. Nie mógł dać się tak wykorzystywać i pomiatać.

Przed zaśnięciem Liam wyciągnął telefon spod poduszki i wystukał krótkiego sms-a do mężczyzny. Następnie odwrócił się na drugi bok i próbował zasnąć, nie mogąc się doczekać następnego dnia.

*

Podczas wtorkowej przerwy na lunch, Liam wybrał się do restauracji Zayna. Poinformował mężczyznę o swoim przybyciu. Okazało się, że już czekał na nastolatka. Liam był świadom, że nie będą mogli swobodnie rozmawiać, ale mimo wszystko zdecydował się odbyć tą niekomfortową rozmowę przed wyjazdem. Usiadł na wysokim krześle przy barze, od razu przechodząc do rzeczy.

- Musimy pomówić.

- Okej – odparł z uśmiechem Zayn. – Ale mam trochę roboty. Może się czegoś napijesz?  

- Nie chcę niczego – powiedział trochę zdenerwowany. – Zdajesz sobie sprawę z tego, co wczoraj się wydarzyło? – zapytał poważnie.

Zayn uniósł kącik ust ku górze, po czym sparł się na blacie łokciami. Nachylił się bliżej Liama z zainteresowaniem.

- A co takiego się wydarzyło? – zapytał, zwilżając wargi językiem. Uśmiech ani na chwilę nie schodził z jego idealnej buźki i to naprawdę drażniło chłopca.

- Cholera jasna! – warknął Liam, marszcząc brwi. – Pocałowałeś mnie wiedząc, że ktoś lada moment może się tam zjawić! – krzyknął półszeptem, aby nikt go nie usłyszał.

- Bardzo mi się to podobało – odparł pewnie Zayn. – I gdybym mógł, zrobiłbym to nawet tu i teraz.

Liam wyprostował się, zaskoczony. Potarł dłonią po czole, wzdychając głęboko.

 -Czyli co… czyli, że tak to właśnie…

- Przepraszam cię, ale muszę cię na chwilę opuścić – powiedział Zayn przepraszająco i odszedł do pary, od której przyjął zamówienie.

Liam westchnął, starając się uspokoić oddech i bicie serca. Nie rozumiał, jak Zayn mógł być taki spokojny. A może to Liam wszystko wyolbrzymiał? Rozejrzał się po lokalu, chcąc odnaleźć wzrokiem Zayna. Liczył, że mężczyzna prędko do niego wróci i dokończą rozmowę. Jednak zamiast czarnej czupryny mężczyzny dostrzegł blond, która wydawała mu się dziwnie znajoma.

- Podać coś? – zapytał blondyn, kiedy spostrzegł, że Liam mu się przygląda.

- Co? Nie, nie. Ja po prostu czekam na kogoś.

Chłopak skinął głową. W końcu wyciągnął dłoń, uśmiechając się przyjaźnie.

- Jestem Niall. – Przedstawił się, wprawiając Liama w osłupienie.

- Liam – odparł oniemiały nastolatek, ściskając dłoń chłopaka.

- Jestem bratem Audrey. Do tej pory nie mieliśmy się okazji poznać – wyjaśnił.

- Naprawdę? – zapytał zdumiony Liam, unosząc wysoko kąciki ust w górę. – Ale jak to.

Niall wzruszył ramionami.

- Tak wyszło. Szkoda, ze nie mieliśmy okazji wcześniej się poznać.

- Szkoda – przyznał Liam. Dlaczego Hannah nic nie wspomniała o bracie Audrey? – Może uda nam się w przyszłym roku spotkać.

- Wracasz już do domu?

Liam skinął głową.

- Zobaczymy. Może za rok znów tutaj przylecę.

Niall zamyślił się na krótką chwilę. Dostrzegł w oddali, że Zayn już wraca i nie miał wiele czasu do rozmowy z chłopcem.

- Hej, może dasz mi numer? Skontaktuję się z tobą niedługo i później będzie nam się łatwiej spotkać.

- Okej. – Liam zgodził się z ochotą, wpisując ciąg cyfr na telefonie blondyna. – Będę czekał w takim razie.

- Cześć.

- Hej.

Liam pożegnał się z Niallem, czując wewnętrzne zadowolenie, że mimo tego złego dnia udało mu się poznać chłopaka i choć na chwilę zapomnieć o problemie z Zaynem. W momencie, kiedy wrócił mężczyzna, chłopiec zeskoczył z krzesła, nachylając się nad barem.

- Muszę lecieć. Do zobaczenia!