Ziall: Dark reality. [1/1]

Tytuł: Dark reality.

Bromance: Ziall (Zayn&Niall)

Wyrazów: 3 858

Opis: Krótka historia, oparta głównie na wspomnieniach sprzed roku. Zayn i Niall są bardzo bliskimi przyjaciółmi, wychowani razem od dzieciństwa. Któregoś dnia jeden z nich uświadamia sobie, że kocha drugiego bardziej niż jak przyjaciela. Wynika z tego kilka komplikacji, których przyjaciele nie wyjaśniają sobie od razu. Czy uda im się dojść do porozumienia?

Od autorek: Dodajemy wcześniej wspomnianego one shota z Ziallem. Kiedyś, już bardzo dawno, bo na przełomie 2010/11 roku siedziało mi coś takiego w głowie. Napisałam, wtedy używając innych bohaterów. Przerobiłam wszystko na bromance i wyszło, co wyszło. Któraś też coś wspominała o Niamie i myślę, że mam dla niej niespodziankę, bo coś takiego kiedyś na pewno przeczyta. Mam wiele różnych one shotów, także w tym na pewno znajdzie się Niam. A co do Larry’ego, nie martwcie się, rozdział będzie w weekend. Równie długi jak poprzednie. :)

Noc taka jak ta, ciągnęła się niemiłosiernie dla dziewiętnastoletniego chłopaka. Nie mógł zasnąć. Już któryś raz z kolei. Czuł, że jest zmęczony, mimo tego nie potrafił tak po prostu odpłynąć w krainę Morfeusza i choć przez te kilka godzin snu pozwolić sobie nie myśleć o tym wszystkim. Mimo tego, iż jego powieki były szeroko otwarte, nie potrafił dostrzec żadnego elementu w pokoju. Czy to była noc czy też dzień, jego oczy nie potrafiły już pokazać tego kolorowego świata, którym był otoczony. Już nie. Jego uczucia wciąż w nim walczyły. Czuł się samotny i opuszczony, chociaż miał kochającą matkę i siostry, które pomagały mu na każdym kroku. Wychował się bez ojca, który zostawił rodzinę jeszcze przed jego narodzinami. Każde wspomnienie wywoływało u niego gorycz współdziałającą z żalem, które ciągle budziły w nim płacz, a miłość przysłaniała nienawiść do wszystkiego, co było wokół niego. Choć z upływem czasu pogodził się ze swoim losem, wmawiając sobie, że tak właśnie musiało być. I zatęsknił.

Zbliżała się siedemnasta, kiedy pod mieszkanie jeszcze siedemnastoletniego Zayna podjechał jego przyjaciel, Niall, swoim nowym samochodem. Używany, bo używany, ale blondyn mimo tego bardzo cieszył się, że wreszcie ma swoje własne auto, którym nie musi dzielić się z nikim.

Brunet z szerokim uśmiechem pożegnał się z mamą, całując ją dodatkowo w policzek. Wyszedł z domu, pokonując krótki odcinek chodnika do furtki w biegu. Zadowolony usiadł koło przyjaciela, nachylając się w jego kierunku i składając delikatny pocałunek w policzek na powitanie.

- Gotowy? – Zapytał blondyn, wyginając usta w delikatnym uśmiechu.

- Jak nigdy wcześniej! – odparł entuzjastycznie Zayn, zapinając pas bezpieczeństwa.

Niall zachowywał się tego wieczoru inaczej niż zwykle. Zayn nie dostrzegł tego od razu. Dopiero w trakcie jazdy zauważył, że przyjaciel siedzi cicho i słucha wszystkiego, co do niego mówił, nie komentując tego nawet słowem. Owszem, Niall cieszył się, że jechali na koncert, jednak nie tak bardzo jak brunet. A Zayn wiedział, że był nie mniejszym fanem niż on sam. Jednak nie wnikał w to. Tego dnia były jego urodziny. Nie mógł wyobrazić sobie ich lepszego spędzenia, niż właśnie na tym koncercie, bawiąc się z najbliższym przyjacielem.

Czując jak każda, nawet najmniejsza cząsteczka jego ciała zaczyna go boleć, postanowił przenieść się do pozycji siedzącej. Wstał po chwili, kierując się do drzwi. Dłońmi uniesionymi przed sobą próbował pod dotykiem wyczuć klamkę. Znał na pamięć pomieszczenie, nie potrzeba mu było nawet odliczać kroków. Idąc korytarzem trafił do łazienki i wszedł do niej nie zaświecając światła. Nie było mu to potrzebne. Tak trudno było mu do tego przywyknąć. Nie mógł pogodzić się z tym wszystkim, co niestety już się stało. Bardzo żałował, że czasu nie da się cofnąć. I kto by pomyślał, że z pozoru niewinne czyny, gesty, uczucia, mogą zamienić się w największy koszmar, jaki tylko mógł sobie wyśnić? Żal, gorycz, stany apatyczne, a przede wszystkim ból w sercu. Co gorsze, tkwiąc w tym koszmarze, nie było przy nim tego, na którym w tym momencie najbardziej mu zależało. Od pierwszej chwili, kiedy chłopak zdał sobie, że nie czuje do blondyna tylko przyjaźni.

Już w trakcie koncertu wiedział, że czeka go poważna rozmowa z Horanem. Mieli nocować w hotelu z racji, żeby nie tłuc się po nocy samochodem kilkadziesiąt kilometrów do domu. Niall wszystko zaaranżował. Kupił bilety, wynajął pokoje na swoje nazwisko i zapłacił wyłącznie ze swojej kieszeni. Wszystko dla Zayna. Jako prezent na osiemnaste urodziny jego najbliższego przyjaciela. Zayn nie wiedział, jak ma mu za to wszystko dziękować. Nie przelewało się u Nialla, ale mimo to sprawił swojemu mu taki prezent.

Dotarłszy do hotelu, zaczekał w dużym holu, rozglądając się dookoła. Był bogato urządzony i był niemal pewien, że noc w nim nie należy do tanich. Po odebraniu klucza. Niall podszedł do Zayna, mówiąc, że mają pokój na siódmym piętrze. Jechali windą w ciszy. Ukradkowo zerkał na blondyna, który patrzył gdzieś w ziemię. Zastanawiał się, o czym myśli. Nad czym tyle główkuje, że nawet nie zauważył, że winda się zatrzymała, a drzwi otworzyły. Wtedy to chwycił Nialla pod ramię i pociągnął za sobą. Przyjaciel oprzytomniał, ale nadal wydawał się być zagubiony.

Zamykając drzwi za swoimi plecami, oparł się lekko o nie. Niall stał tuż obok niego. Chwilę później słyszał, jak wchodzi w głąb pokoju, otwierając jakąś szafeczkę. Po cichym brzęku szkła uświadomił sobie, że ma coś mocniejszego w barku. Zaynowi nawet to pasowało. Jednak czuł się nieco skrępowany przebywając z przyjacielem w ciemnościach. Odszukał włącznik światła. Po chwili po pomieszczeniu rozlało się słabe światło z fikuśnego żyrandola. Niall stał przy drzwiach balkonowych. Otworzył je, pozwalając mroźnemu styczniowemu powietrzu rozprzestrzenić się po pokoju. Z dużą butelką czerwonego, wykwintnego wina wyszedł na niewielki balkon. Powolnym krokiem, Zayn podążył za nim. Było bardzo zimno. Ale Niallowi to chyba nie przeszkadzało. Otworzył butelkę, pociągającz niej kilka głębokich łyków.

- Coś się stało – zauważył Zayn. Istotnie, Niall nigdy nie zachowywał się w ten sposób przy nim. W ogóle nigdy nie zachowywał się w ten sposób.

Zbliżył się do blondyna o krok, obejmując go ramionami. Było mu smutno, że jego przyjaciel jest wyraźnie czymś przygnębiony. Zawsze nastrój jednego potrafił odbijać się na drugim. A Zayn miał taką naturę, że nie potrafił patrzeć na krzywdę osób najbliższych. Nawet jeśli z pozoru był czasem opryskliwy.

- Nic się nie stało. – Sprostował, przytulając głowę do policzka Zayna. Blondynowi wyrwało się ciche westchnięcie. Upił kolejne kilka łyków, patrząc gdzieś daleko przed siebie. – Po prostu za dużo myślałem. I doszedłem do wniosków, które przerażają mnie samego.

- Jakie to wnioski? – zapytał zaniepokojony. Musiało to być naprawdę coś ważnego, bo Niall niecodziennie myśli nad czymś na tyle gorliwie. Na dodatek te myśli nigdy nie potrafiły tak zepsuć humoru jego ukochanego przyjaciela.

- Nie wiem, czy mogę ci powiedzieć.

- Jestem twoim przyjacielem. Możesz powiedzieć mi absolutnie o wszystkim. – Wyjaśnił, zabierając z jego dłoni butelkę wina. Nie chciał, żeby Niall upił się. Chciał usłyszeć o wszystkim od przyjaciela, kiedy ten będzie trzeźwy.

Pociągnął go w stronę pokoju. Przez zimno powoli przestawał mieć czucie w palcach. Przepuścił Nialla jako pierwszego. Gdy tylko zamknął drzwi i odwrócił się w stronę blondyna z zamiarem kontynuowania ich rozmowy, został gwałtownie popchnięty do tyłu. Wylądował co prawda na klamce, która niemiłosiernie gniotła go w jego pośladek, ale nie to było ważne. Wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie, kiedy uświadomił sobie, co tak naprawdę się dzieje. Delikatne wargi Nialla przesiąknięte smakiem wina pieściły usta nastolatka z czułością. Czuł jego dłonie na swojej talii i ramionach, gładzące go lekko. Przyjemne ciepło rozlewało się po jego ciele. A mimo to, stał jak słup, gdyż nie wiedział, jak ma na to wszystko zareagować. Jednocześnie pragnął, aby ta chwila nigdy się nie kończyła i bał, że może zrobić coś, czego będzie żałował. Coś, co może zniszczyć ich przyjaźń. A to było ostatnią rzeczą, o jakiej marzył. Zauważył to Niall, który wystraszył się swojego czynu.

- Ja cię przepraszam. – Wyszeptał blondyn, odsuwając się gwałtownie od niego.

Zaczął powoli cofać się do tyłu, kręcąc głową z dezaprobatą. Sam do końca nie wiedział, co robi. A teraz nie mógł uwierzyć. Zayn też tego nie rozumiał. Nie chodziło o to, że miał za złe przyjacielowi, czy brzydził się nim. Właściwie czuł niedosyt po słodkim pocałunku i miał ochotę na więcej. Nie patrząc na to, czy to mężczyzna, czy kobieta.

W ostatniej chwili zorientował się, że Niall miał ochotę uciec. Obawiał się tego, że Zayn może go znienawidzić za to, co zrobił. Ale to w ogóle nie wchodziło w grę. Zayn szybkim krokiem podszedł do niego, chwytając brutalnie za ubrania i przyciągając go ku sobie. Pewnie wpił się w słodkie usta blondyna. Zwinnym ruchem języka rozdzielił ich wargi, pogłębiając pocałunek. Poczuł, jak dłonie Niall oplatają go, przyciągając ich ciała bliżej. Czuł przyjemne ciepło, kiedy ich klatki piersiowe zetknęły się ze sobą. Blondyn zaczął całować szyję Zayna. Brunet odrzucił głowę w tył, dając mu do niej lepszy dostęp. Czuł narastające pożądanie. Z ust bruneta co chwilę wyrywały się ciche westchnięcia rozkoszy i przyjemności, jaką Niall mu dawał.

Zwinnymi ruchami pozbyli się płaszczy i butów. Blondyn objął go mocno, wciąż pieszcząc pocałunkami szyję Zayna. Z ust wyrywały mu się głuche jęki, kiedy czuł pod swetrem jego chłodne dłonie. Pragnął tylko, aby Niall sprawił, że osiemnaste urodziny będzie wspominał do końca swoich dni.

Po ciele dziewiętnastolatka przebiegł dreszcz na samo wspomnienie. Wrócił do swojej sypialni, zamykając po cichu drzwi. Oparł się o nie plecami, powoli zsuwając na ziemię. Schował twarz pomiędzy kolanami. Wspomnienie, które było dla niego myślą o czym ekscytującym, wyjątkowym i niesamowitym zarazem, kryło za sobą także wiele bólu, cierpienia i tęsknoty, które teraz chłopak podzielał w samotności. Zacisnął mocniej powieki, by po chwili mogła wypłynąć spod nich pojedyncza łza.

W końcu Niall pozbył się z niego ciepłego swetra, następnie czarnej bokserki. Błądził dłońmi po nagich plecach bruneta, zasypując go namiętnymi pocałunkami.

Zayn czuł wtedy coś… nowego. Zdarzyło mu się raz przespać z dziewczyną, Alexis, jego byłą. Dowiedział się, że go zdradza za jego plecami. Nie mógł tego przeboleć, a tym bardziej wybaczyć. Dla niego nie ma nic gorszego niż zdrada. Jej pocałunki tak bardzo różniły się od tych, którymi obdarzał go jego przyjaciel. Dłonie Nialla dotykały delikatniej jego ciało, jakby w obawie, że mogą mu coś zrobić. Po zbliżeniu z Alexis miał kilka zadrapań na plecach.

Nie chcąc być ciągle tym uległym, pchnął w końcu Nialla na łóżko, siadając na nim okrakiem. Pomógł mu zdjąć białą bluzkę, którą miał na sobie i odrzucił ją niezdarnie na bok. Zlustrował wzrokiem ciało przyjaciela, czując narastające podniecenie. Nie czekając ani chwili dłużej, wpił się zachłannie w jego wargi, pozwalając się dotykać przez blondyna po plecach i torsie. Nie protestował, kiedy czuł dłonie Nialla wsuwające się pod materiał jego opiętych, czarnych dżinsów.

- Co my robimy? – zapytał Zayn pomiędzy pocałunkami.

Naprawdę nie wiedział, co go pchnęło ku temu wszystkiemu. Nie poznawał siebie w tamtym momencie. Ale w żadnym wypadku nie zamierzał zaprzestawać. Wplótł dłonie w blond czuprynę przyjaciela, całując go za uchem. Usłyszał ciche westchnięcie z ust Nialla, które spowodowało, że zapragnął być bliżej niego. Ułożył się delikatnie na jego ciele, ponownie odszukując ust chłopaka. Jednak zanim ponownie zaczął go całować, spojrzał w błękitne oczy Nialla.

- Jeśli nie chcesz… - zaczął blondyn. Zayn momentalnie pokręcił przecząco głową.

- Dzisiaj są moje osiemnaste urodziny. Jeśli mam jakoś zakończyć ten szalony, ale zarazem wspaniały dzień… - Wziął głęboki oddech, odgarniając włosy z czoła przyjaciela. Ujął w dłonie jego twarz, patrząc z pożądaniem w jego oczy. – Niech się dzieje, co ma się dziać. Nie chce żałować niczego w życiu. – Dokończył, składając długi pocałunek na jego ustach.

Pragnął zapamiętać ten dzień jak najlepiej. Jedyne, czego mógłby wtedy żałować, to właśnie zaprzestanie ich zbliżenia. Kiedy blondyn pozbył się ostatnich ubrań z ich ciał, Zayn wiedział, że to, co robił, było dobrym wyborem.

 Dziewiętnastolatek na czworaka dotarł do łóżka, wsuwając się pod kołdrę. Łzy, które płynęły po jego policzkach, upadały na ziemię jedna po drugiej. Czuł, że nos zachodzi mu katarem od nadmiaru płaczu.

Wspomnienia bolały. Najcudowniejsza noc w jego życiu miała być początkiem nowego, innego życia. Pragnął, bardzo pragnął, aby blondyn nigdy go nie zostawiał, aby go nie opuszczał, cokolwiek by się działo. Każde słowa bruneta wypowiedziane w przeciwnym znaczeniu, miały pójść w niepamięć. Był rozgoryczony, nie myślał logicznie. W głębi ducha chciał, aby Niall przy nim został, aby przy nim był.

Nawet jego rozwijająca się kariera miała nie przeszkodzić im w byciu razem. Ale im dłużej Zayn o tym myślał, dochodził do jasnych wniosków. Niall wybrał życie, które było dla niego prostsze. Nawet nie zawalczył, nie próbował. Wolał żyć w świetle reflektorów, rozkoszować się sławą, rozpowszechniającą się z dnia na dzień. A o nim zapomniał. O jego jedynym i prawdziwym przyjacielu zapomniał…

Dwójka chłopców obudziła się z uśmiechami na twarzach. Ciągle nie mogli uwierzyć, że poprzednia noc wydarzyła się naprawdę. Zayn wciąż czuł dłonie przyjaciela po całym ciele, delikatnie go pieszczące. Chciał więcej i więcej. Wiedział jednak, że ta noc była dopiero początkiem ich życia. Zanim zasnęli, Niall zaczął mu opowiadać, jak widzi ich przyszłość. Kontrakt płytowy, który podpisał niecały miesiąc wcześniej, miał być dla niego rozrywką, którą zawsze stawiałby na drugim miejscu. Najważniejszy był dla niego Zayn, powtarzał mu to całą noc.

Postanowili wziąć wspólny prysznic i jak najszybciej udać się do Bradford, ich rodzinnego miasteczka. Zayn już chciał opowiedzieć mamie, jak cudownie było na koncercie i jak świetnie spędzili resztę wieczoru. Oczywiście nakłamał trochę. Nie mógł przecież powiedzieć mamie, że swoje urodziny spędził w objęciach przyjaciela, doznając najcudowniejszej rozkoszy, jaką ktokolwiek mógł mu dać.

Nastolatkowie jednak stęsknili się za sobą przez tą chwilę, kiedy rozmawiali z mamą Zayna. Blondyn posyłał mu sugestywne spojrzenia, aby wyrwali się na chwilę do jego pokoju. Brunet bez wahania przeprosił mamę, wychodząc z Niallem z kuchni. Już na korytarzu blondyn objął w pasie Zayna, przyciągając go ku sobie. Wpił się zachłannie w jego wargi, niechcący popychając ich obojgu na wysoką komodę stojącą przed schodami. Niall kątem oka dostrzegł, że mebel zaczyna przechylać się niebezpiecznie w ich stronę.

- Szafka! – Jedynie tyle zdążył zawołać z przerażeniem, chcąc jakoś odciągnąć ich obojgu na bok.

Blondyn bał się jak nigdy wcześniej. Widział w całym regale przeróżne talerze, talerzyki, filiżanki, szklanki, kieliszki i inne szklane misy, które przecież mogły ich okaleczyć. Zayn, mając szybszy refleks, odepchnął z całych sił blondyna, który oniemiały upadł na pupę w bezpiecznej odległości od walącego się regału.

Ostatnim, co Zayn zapamiętał, to był dźwięk tłuczonej porcelany, krzyk Nialla, a chwilę potem ciężki mebel na swoim ciele.

Obudził się, otwierając oczy. Nie miał dokładnej pewności czy był poranek czy nadal noc. Jednak czując świeże, mroźne, zimowe powietrze w pokoju, doszedł do wniosku, że musi być po ósmej. Dla pewności zawołał rodzicielkę, a gdy odpowiedziała mu głucha cisza, powoli wstał. Obiecał mamie, że będzie na siebie uważać, podczas gdy ona musiała pracować na ich utrzymanie. Ruszył w stronę okna z wyciągniętymi rękoma, natykając się na firankę. Zamknął okno. Zamierzał udać się do kuchni, aby zjeść przygotowane przez mamę kanapki. Podszedł do schodów, ostrożnie stawiając na nich kroki.

Kiedy nareszcie wybudził się ze śpiączki, był lekko oniemiały. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Jednakże bardziej zaniepokoił go fakt, że wokoło było ciemno. Z początku stwierdził, iż pewnie jest noc. Ale zmartwiło go, że nie było widać tych wszystkich kolorowych światełek na maszynach wykrywających tętno, do których był podpięty. Słyszał je, ale nie mógł dostrzec. Nie widział żadnego cienia światełka, absolutnie nic. Tylko niekończącą się ciemną przestrzeń, która wydawała się go pochłaniać.

Usłyszawszy diagnozę, osiemnastoletni Zayn załamał się. Lekarze stwierdzili, że już nigdy nie odzyska wzroku. Szkło porcelanowe, które wysunęło się z szafek i okaleczyło jego ciało, również przyczyniło się do uszkodzenia jego oczu, gdzie wpadły kawałki małych szkiełek. Na dodatek uderzenie ciężkiego mebla w bardzo wrażliwy punkt na skroni sprawiło, że chłopakowi już żadne operacje nie pomogą. Choć jak dobrzy byliby lekarze, nie dało się już nic zrobić.

- Zayn? – Usłyszał cichy szept Nialla.

- Niall, wynoś się stąd! Natychmiast! Nigdy więcej nie pokazuj mi się na oczy! – wykrzyczał w rozpaczy, uświadamiając sobie, że przecież i tak już nigdy go nie zobaczy. – Nie chcę cię znać! Widzisz, co narobiłeś?! Zniszczyłeś moje życie!

Łzy płynęły z jego oczu nieprzerwanie. Poczuł czyjąś dłoń na swojej. Rozpoznał ten dotyk. W czasie tej jednej nocy zapamiętał jego dotyk bardzo dobrze. Szybko odepchnął dłoń blondyna, popadając w niekontrolowaną histerię. Krzyczał najgłośniej, jak tylko mógł, żeby Niall go zostawił, żeby nigdy nie próbował się kontaktować, że go nienawidzi. Nikt nie był w stanie zapowiedz jego wrzaskom. Nawet matka, która objęła go mocno, szepcąc, aby się uspokoił. Dopiero po podaniu mu zastrzyku ze środkiem uspokajającym, chłopak ochłonął, zasypiając na krótką chwilę.

Tego dnia wiedział, że jego świat się zawalił, legając w gruzach. A całe osiemnaście lat prysło jak bańka mydlana.

Będąc na końcu schodów, zamarł w bezruchu. Może i odebrało mu wzrok, ale przez to jego inne zmysły były bardziej wyczulone. Jak na przykład węch. Do jego nozdrzy dobiegł zapach dobrze znanych mu perfum blondyna, pomieszanych z odrobiną tytoniu. Nie wiedział, że Niall zaczął palić. Przed tym całym felernym wypadkiem zawsze krytykował Zayna, kiedy chował się za szkołą i zapalał na przerwach jednego papierosa.

- Niall, gdziekolwiek teraz jesteś, wynoś się stąd natychmiast! – krzyknął nerwowo. Usiadł na przedostatnim schodzie, chowając twarz w dłoniach.

Czuł, jak ogarnia go bezradność. Do jego oczu napłynęły łzy, nad którymi starał się zapanować. Bał się tego spotkania, bardzo. Bał się jakiegokolwiek kontaktu z nim, czy chociażby rozmowy. Bał się, że znów będzie cierpiał, a wiedział, że bliskość blondyna może obudzić w nim uczucie, którym ciągle go darzył.

Usłyszał ciche kroki, świadczące o tym, że chłopak się przemieszcza. Odruchowo wstał, chwytając się mocno poręczy po prawej stronie.

- Nie zbliżaj się do mnie!

Poczuł bardziej intensywny zapach słodkawych perfum Nialla. Na chwilę zaparło mu dech w piersiach, a obrazy z ich wspólnej nocy zaczęły przewijać się w jego wyobraźni w szybkim tempie. Zdawał sobie sprawę, że chłopak jest gdzieś blisko. Jednak gdy poczuł na swojej twarzy jego oddech, przestraszył się. Nie takiej bliskości ze strony blondyna się spodziewał.

- Nie mogę – odparł. Głosem Nialla szarpały łzy duszone w gardle. Tak dawno nie widział Zayna. Tak bardzo tęsknił. Dopiero w tym momencie uświadomił sobie, jak bardzo brakowało mu tych czekoladowych oczu przyjaciela, które do tej pory ciągle były roześmiane.

- Nie chcę słuchać tych kłamstw – powiedział pewnie brunet. Wyczuwając, że ciało chłopaka jest blisko, zacisnął dłonie w pięści i zaczął bić w jego klatkę piersiową, wciąż będąc w rozpaczy. – Nie chcę cię znać, słyszysz? Nie chcę! Po co tu wracałeś? Żeby litować się nade mną? Żeby mówić, że nie chciałeś? Gówno prawda! Zostawiłeś mnie w najgorszych chwilach! Powinieneś wiedzieć, że wszystko, co powiedziałem, było w przypływie rozpaczy! Nie rozumiesz, że dla mnie życie się skończyło? Teraz naprawdę nie chcę cię znać! Wynoś się i nie wracaj!

Niall zareagował szybko, chwytając za nadgarstki chłopaka, co z kolei uniemożliwiło Zaynowi jakiekolwiek ruchy. Mimo, iż rzucał całym ciałem, chcąc zadać choć odrobinę bólu blondynowi. Nie udało mu się to więcej.

- Jak mam ci udowodnić, że cię kocham? – zapytał spokojnie blondyn.

Na twarzy Zayna pojawiła się chwilowa niepewność. Niall nigdy nie powiedział mu, że go kocha. Mówił tylko, że jest najważniejszą osobą w jego życiu. Poddając się chwili i rozkoszy, jakiej doznał ze strony chłopaka, był pewien, że to był tylko seks i nie łączyło ich nic więcej. Poza przyjaźnią. Chociaż Zayn zdążył pokochać swojego przyjaciela. Nie sądził zatem, że blondyn powie kiedyś wprost, co do niego czuje.

- Jak mam pokazać, że zależało mi na tobie wcześniej i zależy mi nadal? – kontynuował, obserwując uważnie mimikę twarzy chłopaka. – Co zrobić, żebyś zrozumiał, że to, co się stało, jest najgorszą krzywdą, jaką kiedykolwiek wyrządziłem najważniejszej osobie w moim życiu? Działałem spontanicznie. Pragnąłem cię każdą komórką ciała, Zayn. To, czego bałem ci się powiedzieć, to właśnie te dwa proste słowa. Kocham cię. Już wtedy cię kochałem. Nawet nie wiesz, ile bólu sprawiło mi patrzeć, jak cierpisz. To ja powinienem być teraz ślepy. Nie powinieneś mnie wtedy ratować, głupolu.

Uspokojony już brunet, wyrwał ręce z uścisku chłopaka, odszukując jego twarzy. Delikatnie opuszkami palców błądził po jego czole, skroniach, policzkach i nosku, na którego dotyk się uśmiechnął. Czując jego wargi, zbadał je dokładnie. Po chwili ujął twarz blondyna i ostrożnie nachylił się w jego kierunku. Złożył lekki pocałunek na słodkich ustach Nialla, a łzy na nowo wezbrały w jego oczach.

- Odejdź. – Wypowiedział spokojnym i opanowanym tonem. Tylko on jeden wiedział, ile kosztowało go wypowiedzenie tego prostego zdania. – Chcę zapomnieć, chcę żyć na nowo, chcę móc nie cierpieć, chcę po prostu dożyć końca swoich dni w zaciszu tego domu. Chcę zapomnieć, że to osoba, którą tak bardzo kocham… kochałem, mogła być teraz ślepa, tym samym nie spełniając swoich marzeń.

- Zayn, ja nie mogę żyć bez ciebie – szepnął w wargi chłopaka.

Szybkim ruchem usiadł na schodku, obejmując go w pasie i pomagając Zaynowi usiąść na kolanach. Chłopak poddał się dotykowi blondyna, obejmując go mocno jednym ramieniem, aby przypadkiem nie upaść. Niall przytulił go z całych sił. Brunet poczuł na krótką chwilę uczucie bezpieczeństwa i spokoju, kiedy blondyn obejmował go z taką czułością.

- Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? – zapytał Zayn, wtulając czoło w ciepłą szyję chłopaka. Uległ mu, uległ jego dotykowi. Tego bał się najbardziej. Ale zarazem tego najbardziej chciał.

- Czy zrezygnowanie z kariery będzie dla ciebie dostatecznym dowodem na to, jak bardzo cię kocham? W końcu muszę się tobą zaopiekować, jestem ci to dłużny – zaproponował blondyn, obserwując reakcję chłopaka.

- Nie zrobiłbyś tego. – Roześmiał się perliście, obejmując kark Nialla.

- Wystarczy jedno twoje słowo i dzwonię do producenta, załatwiam spotkanie i oświadczam, że zostawiam to wszystko – odparł z determinacją.

- Niall, nie rób tego.

- Mam być szczęśliwy twoim kosztem? – zapytał z przekąsem, dobrze znając odpowiedź z ust Zayna. Brunet tak bardzo żałował, że w tym momencie nie mógł spojrzeć w oczy chłopaka. Z jego oczu popłynęło kilka samotnych łez. – To ty zasługujesz na szczęście, nie ja.

- Nie mów tak. To nie prawda… - wyszeptał.

- Zayn, posłuchaj. – Ujął w dłonie twarz chłopaka, gładząc jego policzki kciukiem. – Jeśli chcesz mojego szczęścia, pozwól mi być przy tobie. Bo nie będę go miał, jeśli nadal bym koncertował. Ale będę szczęśliwy, jeśli zrezygnował bym z tego i był przy tobie. To ty jesteś moim szczęściem. Straciłem rok, ciągle zbierając się w sobie, aby wrócić i przeprosić. Aby błagać, nawet na kolanach, żebyś mnie nie odtrącał. Żeby w końcu ci wyznać, że kocham cię. Że nie mogę przestać myśleć o tobie. Jakkolwiek bym chciał, po prostu nie mogę, nie potrafię. I nie chcę.

- Słyszałem kiedyś twoje piosenki. Puścili na jakiejś stacji muzycznej cały twój koncert. Mama zachęcała mnie, żebym przyszedł posłuchać, ale odmówiłem. – Przyznał, opuszczając głowę. Uśmiechnął się lekko pod nosem. – Ale nie mogłem się powstrzymać. Siedziałem przy poręczy schodów i wsłuchiwałem się w piosenki, które śpiewałeś. One są takie… Pełne miłości.

- Bo są dla ciebie – wtrącił Niall, wtulając się w chłopaka.

- Śpiewasz je dla dziewczyny – zauważył.

- Producent mi kazał. Wie, że wszystkie są dla jakiegoś chłopaka, ale mimo to kazał mi śpiewać dla dziewczyny. Poddałem się, mając nadzieję, że kiedyś usłyszysz słowa i zrozumiesz, że są dla ciebie. Bo nie kocham nikogo innego na świecie.

- Rozumiem.

Zayn przez dłuższą chwilę przymykał powieki. W końcu zaczął nucić jedną z piosenek. Znał słowa, gdyż ta piosenka była najbliższa jego sercu. Niall śpiewał w niej o radości, którą dawał mu przyjaciel. O tym, że są chwile, kiedy wszystko może się skończyć i że ludzie są głupi, jeśli nie walczą o miłość. Miał w głębi serca nadzieję, że to jest właśnie o nim piosenka. Teraz był pewien, że to było dla niego.

- Są piękne. – Skomentował w końcu, gładząc blond czuprynę chłopaka. – Dlatego nie chcę zabierać ludziom przyjemności słuchania ich.

- W takim razie pojedź ze mną. Zamieszkajmy razem. Będę codziennie wracał do ciebie. Albo co dwa dni. – Oboje roześmiali się cicho pod nosem. – Będę robił dla ciebie wszystko, abyś czuł się równie szczęśliwy, gdybyś nadal widział. Pokażę ci świat z innej perspektywy. Od dzisiaj to ja będę twoimi oczami. Tylko się zgódź, proszę.

Na krótką chwilę zapadła między nimi cisza. Zayn, chociaż nie widział, miał twarz skierowaną w stronę blondyna. Niall pozwolił sobie musnąć wargi chłopaka, który od razu pogłębił pocałunek. Tak bardzo brakowało mu Zayna. Marzył, aby przyszedł dzień, kiedy brunet mu wybaczy i pozwoli naprawić wszystkie błędy.

- Kocham cię – szepnął Niall wprost do ucha bruneta, po którego ciele przebiegł przyjemny dreszcz.

- Na zawsze?

- Na zawsze.