Illusion never change - first.

Wszystko rozpoczęło się w wakacje. Wtedy pewne sprawy stopniowo zaczynały przybierać nowego kształtu. W pierwszych tygodniach ja i Gemma polecieliśmy do Francji do naszej babci, gdzie mieliśmy zostać przez pierwszy miesiąc. W tym czasie mój kontakt z całą paczką doszczętnie się urwał. Telefony były drogie – nie chcieliśmy naciągać babci na dodatkowe koszta - a z mamą kontaktowaliśmy się poprzez listy. Co prawda były to tylko dwie krótkie treści, które Gemma napisała i dołączyła do nich jakieś zdjęcie, ale zawsze coś. Babcia nie miała ani Internetu, ani komputera, więc kontaktowanie się przez Skype’a także odpadało.

Jasno można było dostrzec, że mama chciała się nas pozbyć na krótki czas z domu.

Brzmi to trochę absurdalnie, wiem.

To nie tak, że mama nas nie kochała. Po prostu ja to tak postrzegałem. Gemma odbierała to jako cudowne wakacje, o których zawsze marzyła. Oboje kochaliśmy babcię, bo ona potrafiła nas wysłuchać i nie osądzać, a starać się pomóc. Kochałem ją bardzo mocno. Dlatego, aby nie zawieść babci, po prostu zapomniałem o moim brytyjskim życiu i pozwalałem się zaciągać jej i Gemmie dosłownie wszędzie.

Po powrocie, to już nie było to samo. To był pierwszy raz, kiedy któryś z naszej paczki odłączył się od reszty na tak długi czas. Wydawało mi się, że wróciłem… właściwie do niczego. Albo do czegoś, co było na samym początku naszej wspólnej znajomości kilka lat temu.

Zawsze liczyłem na wiele. Tak było i tym razem. Wyobrażałem sobie, że kiedy wrócę, będę mógł opowiedzieć jak było, pokazać zdjęcia zrobione we Francji, a potem ponarzekać na swoją niesforną siostrę. Tak się nie stało. Mało kto zorientował się, że przybyłem. Jedynie Louis chciał dowiedzieć się czegoś więcej, ale tylko i wyłącznie dlatego, że Matty pokręcił coś w nazwie miejscowości, do której się udałem i chłopak myślał, że moja babcia a jego ciocia mieszkają bardzo blisko siebie.

Jednocześnie zainteresowanie Louisa było dla mnie chwilą, kiedy na moich ustach pojawił się uśmiech. Tomlinson przyjaźnił się bardziej z Benem, gdyż razem chodzili do klasy. Tak jak wspominałem, nie było możliwości spotykania się po szkole i pójścia gdzieś razem. Jego mama musiała pracować popołudniem i nocą, a w tym czasie Louis pilnował swoich młodszych sióstr. Tata wyprowadził się od nich tuż po urodzeniu się bliźniaczek i od tamtej pory kontakt z nim się urwał. Ben wspominał też, że babcia odwiedza ich dosyć często i zostaje z całą piątką, ale to i tak nie dawało możliwości, aby Louis przyjechał do nas.

Dlatego tym bardziej myśl, że Tomlinson interesował się moim nudnym życiem była dla mnie miła. Zawsze go lubiłem. Nigdy nie umiałem powiedzieć za co. Tak po prostu – lubiłem go. Na szkolnych korytarzach, kiedy wraz z Benem dołączali do nas na chwilę, był naprawdę sympatyczny i czasami żałowałem, że nie mogłem mieć z nim bliższych kontaktów.

Przymknąłem jednak na to oko. W końcu po co było całej reszcie streszczenie z nudnych wakacji w rodzinnym gronie?

Ostatnie tygodnie wakacji poświęciłem na treningi w piłkę razem z Mattym. W tym roku chciał ponownie grać w drużynie szkolnej, z którą miałby szansę jeździć na zawody i zdobywać dodatkowe oceny z wychowania fizycznego, a także pochwały, medale czy puchary. Nasza drużyna szkolna była najlepsza, biorąc pod uwagę inne szkoły w Holmes Chapel. A dla mnie to była dobra forma spędzenia czasu z przyjacielem.

Znów miałem wrażenie, że wszystko wychodzi na prostą.

*

Było późne południe, kiedy razem z chłopakami wracałem do domu. Zaraz po uroczystym rozpoczęciu roku szkolnego poszliśmy na pobliski stadion zagrać w piłkę. Dzień w sam raz na trening. Było słonecznie, choć powiewał chłodny wietrzyk.

Szedłem na uboczu, przysłuchując się rozmowie chłopaków. Właściwie byłem bardziej zamyślony, niż zainteresowany ich konwersacją. Do moich uszu trafiały tylko pojedyncze wyrazy, które nijak nie formowały się w składną całość w moim umyśle. Zdawało się, że mówili o jakiejś dziewczynie, ale nawet nie wychwyciłem jej imienia.

Rozważałem propozycję dodatkowych zajęć muzycznych, o których nasz wychowawca wspomniał dzisiaj. Wszystko, co było związane z muzyką, kręciło mnie. Na dodatek uwielbiałem śpiewać, ale nigdy nie mówiłem o tym głośno. Taki chórek szkolny mógłby być dla mnie dobrym początkiem. Dowiedziałbym się, co sądzi o mnie osoba bardziej doświadczona ode mnie.

Ale była druga strona tego medalu. Bałem się wyśmiania. W naszej szkole na chór chodziły same dziewczyny. Ani jednego chłopaka. I ja nagle miałbym się tam wstawić? A potem dziewczyny wszystkim wypaplałyby, że uczęszczam z nimi na zajęcia? A gdyby trafiło to do mojej paczki, na pewno skreśliliby mnie.

A ja naprawdę miałem już dość bycia zawsze tym najgorszym i najsłabszym, najbardziej „babskim”  w całej grupie.

Nagłe i mocne szturchnięcie sprawiło, że straciłem równowagę, niebezpiecznie się chwiejąc. W ostatniej chwili złapałem się któregoś z przyjaciół, nie upadając.

- Co jest? – Zapytałem, będąc trochę oburzony zachowaniem przyjaciół.

Pewnym ruchem odgarnąłem kosmyki włosów z czoła, podczas gdy pozostała trójka zaśmiała się.

- Pytaliśmy, co sądzisz o Nathalie! Wiesz… tej nowej lasce, która sprowadziła się tu we wakacje – wyjaśnił Ben. – Chodzi z Mazzim do klasy.

- I na dodatek siedzi ze mną w ostatniej ławce – wtrącił triumfalnie chłopak, poruszając znacząco brwiami. – Randor naprawdę mnie wyręczył, usadzając mnie z nią. Może szybciej ją poderwę. Trzeba tylko wymyślić skuteczny plan.

- Odpuść sobie, ma podobno faceta – powiedział Matty, chcąc mu dopiec. I tym zdaniem naprawdę sprawił, że Mazzi zamilkł, zastanawiając się nad czymś uporczywie przez dłuższą chwilę. Zanim Matty ponownie zwrócił się do mnie, odgryzł duży kawałek bułki, którą kupiliśmy w trakcie powrotu. – Nadal nie wiemy, co o niej sądzisz, Hazz.

- Jest miła, ale nie jest w moim typie. Nie lubię blondynek – odparłem zgodnie z prawdą.

Spojrzałem zaskoczony w kierunku reszty, kiedy usłyszałem głośny i niepohamowany śmiech. Zmarszczyłem brwi nie rozumiejąc, co ich nagle tak rozbawiło.

- Czy ty się słyszysz? – zapytał Matty, cały czerwony ze śmiechu.

W ustach nadal miał nieprzełkniętą bułkę, którą o mało się nie zakrztusił, i słowa, które wypowiedział, były dla mnie trochę niezrozumiałe. W dodatku zniekształcone przez śmiech. Ale udało mi się zarejestrować jego pytanie.

Uniosłem pytająco brew.

- Nie widzę w tym nic śmiesznego – odparłem, wciąż patrząc na nich pytająco. Całą resztę ponownie napadł głośny śmiech.

Poczułem irytację, ale jednocześnie zaczynałem zdawać sobie sprawę, że na moje policzki wdzierają się rumieńce. Poczułem się… głupio przy nich. W pewien sposób upokorzony. Nie lubiłem tego uczucia. Nie lubiłem być tym gorszym. Nie lubiłem, kiedy ktoś się ze mnie śmiał. Po raz kolejny. I choć zawsze miałem nadzieję, że to się skończy, moja podświadomość wiedziała, że tak się nie stanie. Nazywałem się Harry Styles. Byłem chłopakiem, który zawsze był o krok do tyłu za przyjaciółmi. Jednak nigdy nie dopuszczałem do siebie tych myśli. Zawsze się łudziłem.

- Absolutnie wszyscy – zaczął Matty, kładąc wolną dłoń na moim ramieniu. – Podkreślam, Harry, wszyscy, bez żadnego wyjątku, dziewczyny i chłopcy, uważają, że jest śliczna. – Zamyślił się na krótką chwilę, dostrzegając pewną sprzeczność w swoich słowach. Kiwnął głową, przewracając teatralnie wzrokiem. – Może dziewczyny patrzą na nią z zazdrością, ale i tak w głębi duszy uważają, że jest ładna i chciałyby być jak ona. Wiem od siostry. Dlaczego ty nie?

Spojrzałem na niego, czując zakłopotanie. To nie tak, że nie uważałem jej za piękną dziewczynę. Bo była. Mieszkała dom dalej i parę razy odwiedziła Gemmę. Także rozmawiałem z Nathalie i wcale nie przypominała stereotypowej blondynki – głupiej, pustej, zapatrzonej wyłącznie w swój wygląd. Była inteligentna i to było widać w jej niebieskich oczach. Ale nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby zacząć ją podrywać czy flirtować z nią. Od pierwszej chwili była dla mnie jak druga siostra z jednym, małym wyjątkiem.

Wzruszyłem ramionami, czując na sobie troje par oczu.

- Po prostu. Nie muszą mi się podobać wszystkie dziewczyny.

- Ale to jest Nathalie! N A T H A L I E.

- Nie musisz literować jej imienia, Matty. Przedstawiła mi się osobiście, kiedy Gemma zaprosiła ją dwa tygodnie temu – powiedziałem.

- I nic? – zapytał z niedowierzaniem. Zanim Matty ponownie się roześmiał, myśląc o czymś, zaprzeczyłem ruchem głowy. – A może Harry woli chłopców, dlatego nie staje mu na widok Nathalie?

- Przestań chrzanić! – zawołałem oburzony taką uwagą.

Wziąłem jego słowa na poważnie, wcześniej nie wiedząc, że Matty tylko żartował. Mazzi, Ben oraz jego brat ponownie ryknęli śmiechem, a ja poczułem, że coraz bardziej się czerwienię. Miałem dość wyssanych z palca uwag na mój temat.

- Ej, ej, zaczekajcie! – zawołał Mazzi, łapiąc się za brzuch. – Przypomniałem sobie coś.

Wszyscy spojrzeliśmy na niego w wyczekiwaniu. Nagle reszta zapomniała o mnie, skupiając całą swoją uwagę na Mariusie.

- Mój kuzyn, Liam – powiedział chłopak, marszcząc nos.

Upił łyk napoju gazowanego, podczas gdy Ben zaczynał wyjaśniać, co nasz przyjaciel konkretniej miał na myśli:

- Poznałem go dzisiaj – zaczął. Usłyszałem wyraźną niechęć w jego głosie. - Przeprowadził się tutaj niedługo przed Nathalie. Rodzice zapisali go do naszej szkoły trochę zbyt późno i pech chciał, że trafił do grupy Mazzi’ego.

- Ale co w związku z tym? – zapytałem niepewnie. Obawiałem się, że znów palnę jakąś głupotę i przyjaciele zaczną ze mnie żartować. Ich miny wyglądały na poważne, czyli musieli zdawać sobie sprawę, o co chodzi. A ja nie wiedziałem.

Nie myliłem się. Mazzi i Ben w tym samym momencie zmierzyli mnie wzrokiem, niedowierzając. Starałem się prędko wybrnąć z zaistniałej sytuacji.

- Co z nim nie tak?

Spojrzenia chłopaków na krótko złagodniały. Zaraz jednak pojawiła się w nich drwina. Tym razem nie skierowana do mnie.

- Jest taki… - zaczął Ben, ale dźwięk przychodzącej wiadomości mu przerwał. Wyciągnął telefon, sprawdzając treść.

- Jest dziwny i tyle – skwitował Mazzi, pijąc ostatnie łyki napoju. – Na dodatek chce się przyłączyć do naszej paczki.

- A to jest zdecydowanie wykluczone! – Oznajmił Ben, chowając telefon z powrotem do kieszeni. – Marius zrobi wszystko, żeby wybić mu z głowy ten pomysł.

- Jasne! Tylko będzie problem z matką, bo kazała mi się nim opiekować – dodał z naciskiem, przedrzeźniając głos swojej rodzicielki. Nagle coś sobie przypomniał. – Och! I dodała, że powinienem pomóc mu zaaklimatyzować się tutaj. Przecież ja nie będę się z nim pokazywał na ulicy! Wystarczy, że już całą moja klasa ma go za dziwaka. Stracą szacunek do mnie i co wtedy…

- Współczuję takiej rodziny. – Matty zacisnął usta w wąską linię, kucając, aby zawiązać but. W tym czasie Mazzi kontynuował opowiadanie o swoim kuzynie.

Ponownie odciąłem się myślami od paczki, pozorując tylko zainteresowanie tematem. Tak naprawdę dziwiłem się, dlaczego tak czepiali się nowego. To, że tworzyliśmy grupę najpopularniejszych uczniów w szkole, wcale nie oznaczało, że mamy dzięki temu większe prawa.

Okay, bądźmy szczerzy, może trochę.

Każdy nas znał, każdy chciał się do nas upodabniać, ale każdy wyolbrzymiał naszą „popularność”. Nie byliśmy szóstkowymi uczniami, ale za to mieliśmy coś, co przyciągało do nas dziewczyny. Dlatego tak uparli się na Nathalie. Ona jako jedyna oparła się naszemu urokowi. A raczej ich urokowi. Ja byłem myśli, że prędzej odnajdę w niej przyjaciółkę, niż dziewczynę. 

Jesteśmy z jedynką. Myślę, że w końcu jakoś ruszymy do przodu i nie będzie nic niezrozumiałego jak w prologu. Ale właściwie mi na tym zależało, przyznaję. Prolog to była mała część epilogu, nie ukrywam, a sposób myślenia Harry'ego i jego obserwację postaram się powoli wyjaśnić, żeby wszystko było przejrzyste i proste. 

Przypominam, że kto chciałby być informowany - do zakładki albo w komentarzu nick z tt (jeżeli kogoś pominęłam tym razem - bardzo przepraszam, upomnijcie się ponownie, a na pewno zapiszę) czy numer gg.