Illusion never change - second.

- Dlaczego tak późno? – Głos mamy dobiegł z kuchni.

Dźwięk obijanych o siebie naczyń i płynąca woda świadczyły o tym, że myła naczynia i dlatego nie miała wątpliwości, iż to byłem ja. Musiała mnie dostrzec przez okno. Westchnąłem zmęczony, zrzucając reklamówkę z garniturem na podłogę, a bluzę zawiesiłem na haku w korytarzu.

- Też się cieszę, że jesteś dzisiaj w domu wcześniej – odparłem z ironią, wchodząc do kuchni i siadając za stołem. – Co na obiad?

- Masz w mikrofalówce, powinno być jeszcze ciepłe. – Powiedziała, nie odwracając się.

Cisza, która zalegała pomiędzy nami sprawiła, że znów zacząłem myśleć o przyjaciołach. Nagle poczułem się jak… wyrzutek. Ta sprawa z Liamem dała mi dużo do myślenia. Był rodziną jednego z nas, a mimo tego nie miał wstępu do naszej paczki. W takim razie, czy chcieli w niej także mnie? Były chwile, kiedy dawali mi odczuć, że najchętniej by się mnie pozbyli. Martwiło mnie to. Nie chciałem tracić przyjaciół, którzy jako jedyni dawali mi szczęście. To zabawne, ale popularność też mi to dawała. Czułem się wtedy akceptowany, doceniany… czułem się kimś. Jeśli w ogóle mogłem to tak określić.

Byłem jedną z tych osób, która miała kompleksy. Bo kto ich nie ma? Moja samoocena była niska i była jedną z przyczyn, dzięki którym stawałem się dla otoczenia zupełnie obcym chłopakiem.

- Harry, słuchasz mnie w ogóle? – Powiedziała mama uniesionym głosem, próbując wyrwać mnie z myśli. Potrząsnąłem głową, spoglądając na nią ze zdziwieniem. Przybrałem przepraszający wyraz twarzy, a wtedy westchnęła. – Prosiłam, żebyś zaniósł pani Brown przepis, o który prosiła mnie dzisiaj rano, kiedy spotkałyśmy się w sklepie. Ja mam jeszcze trochę pracy, a znając mnie, gdybym tam poszła, zasiedziałabym się.

Podszedłem do niej, zanosząc brudny talerz, który od razu umyła. Stanąłem obok mamy, wyglądając przez okno nad zlewem na chodnik, gdzie właśnie nasza rudo-biała kotka bawiła wpatrywała się w coś pod krzewem uparcie, machając ogonem. Chwilę potem wskoczyła pomiędzy liście. Prawdopodobnie zobaczyła małą myszkę i chciała ją złapać.

- A Gemma nie może? – jęknąłem, naprawdę nie mając ochoty ruszać się z domu. Byłem zmęczony, na dodatek jedyne, o czym marzyłem, to prysznic i sprawdzenie facebooka. Jeszcze przed pójściem na stadion Matty obiecał mi przesłać nowe piosenki mało znanych wykonawców, na które natarł się dzień wcześniej.

- Gemma dopiero wróciła – powiedziała mama i jak na potwierdzenie jej słów, drzwi frontowe otworzyły się. – A ty i tak nie masz nic do roboty.

*

Droga do państwa Browson zajęła mi mniej niż pięć minut. Wystarczyło, że wyszedłem za bramkę i minąłem mieszkanie starego Stone’a, z którym utrzymywaliśmy powierzchowne kontakty. Za swoje krzywdy winił wszystkich wokół. Nie tylko my nie chcieliśmy z nim niepotrzebnych spięć, ale cała okolica. Mężczyzna prawdopodobnie był chory psychicznie i zdarzały się sytuacje, kiedy nie panował nad sobą. Chodził do knajpy na sąsiedniej ulicy i często wszczynał bójki.

Stając przed jednopiętrowym domkiem, czekałem aż ktoś w końcu mi otworzy.

- Cześć, Harry. – Kobiecy głos wyrwał mnie z myśli. Przeniosłem wzrok z kolorowych kwiatów, rosnących w białej doniczce na parapecie obok drzwi, na Nathalie, która wpatrywała się we mnie z uśmiechem.

Naprawdę ją polubiłem. I było mi jej niesamowicie żal, że moi przyjaciele patrzyli na nią, jak na osobę, z którą tylko i wyłącznie mogliby się pokazać. I tak jasnym było, że nie tylko to przychodziło im na myśl, kiedy ją obserwowali.

- Cześć – odparłem, odwzajemniając uśmiech. Wyciągnąłem w jej kierunku dłoń z białą kartką. – Moja mama kazała przekazać to twojej. Rozmawiały o jakimś przepisie dzisiaj w sklepie i sama rozumiesz.

- Jasne, przekażę.

Skinąłem głową, wycofując się powoli. Zanim odwróciłem się, Nathalie powiedziała:

- Zapytasz Gemmę, czy miałaby czas jutro popołudniu? Obiecała mi pożyczyć kilka książek…

- Mhm, jasne. Mogę podać ci jej numer, zadzwonisz i pogadacie. – Wyciągnąłem z kieszeni telefon, chcąc podać numer mojej siostry, ale Nathalie potrząsnęła głową, podchodząc do mnie.

- Nie mam przy sobie telefonu, a numeru nie pamiętam. Mogę zapisać u ciebie? Dasz go Gemmie.

Posłuchałem jej, robiąc dokładnie tak, jak mnie o to prosiła.

*

Parę dni później, kiedy czekałem przed szkołą na Matty’ego, dostrzegłem w oddali Nathalie, która uśmiechnęła się do mnie, witając. Odwzajemniłem ten gest bez zastanowienia, obserwując, jak roześmiała się po nosem, wracając do rozmowy z koleżanką. Ciągle obserwowałem ją z uśmiechem, dostrzegając, że zaaklimatyzowała się tutaj na dobre. A pamiętałem, jak Gemmie wspomniała, że boi się, że nie uda się jej tutaj oswoić i przystosować. Dziewczyna znów spojrzała na mnie, uśmiechając się.

- Harry?

Odwróciłem głowę w kierunku, skąd dobiegał głos mojego przyjaciela. Matty patrzył pytająco to na mnie, to na Nathalie, która oddalała się już w kierunku głównej bramy, po dołączeniu do nich trzeciej dziewczyny.

- Co się stało? – zapytałem, unosząc brwi.

- Czy ty właśnie jawnie flirtujesz z Nathalie, a nam wciskasz kit, że ci się nie podoba?

Podszedł do mnie z mało przyjazną miną. Przewróciłem oczami, słysząc jego absurdalne domysły. Czy naprawdę nie wolno było uśmiechnąć się do dziewczyny bez podtekstów? Chciałem się z nią zaprzyjaźnić, to tyle!

- Powiedziałem, że nie podoba mi się w ten sam sposób, co wam. Nie widzę w niej dziewczyny tylko koleżankę – wyjaśniłem spokojnie, zamierzając odejść. Byłem pewien, że zaraz po dołączeniu Matty’ego udamy się do domu.

Dopiero kiedy poczułem lekkie szarpnięcie w tył za plecak, spojrzałem przez ramię na przyjaciela, a na mojej twarzy błąkało się niezrozumienie.

- Marius będzie wściekły, kiedy dowie się, że podrywasz jego pannę. – Ostrzegł mnie młodszy Selley.

- Od kiedy to jego panna? – zapytałem z niedowierzaniem. Szybko potrząsnąłem głową, nie chcąc słuchać żadnych wyjaśnień. – Poza tym weź zejdź ze mnie! Nie, Podrywam. Nathalie. Dotarło? Po prostu spotykają się z Gemmą i raz czy dwa się zdarzyło, że zamieniliśmy ze sobą parę słów.

Matty uniósł dłonie w górę w geście obronnym, kiedy uniosłem głos. Byłem zdenerwowany. Nie mogłem znieść myśli, że któryś z przyjaciół znów mnie o coś podejrzewa. Byłem z nimi szczery. Jeśli już się odzywałem, mówiłem włącznie prawdę. Kiedy chciałbym skłamać, nie odzywałbym się w ogóle. A skoro powiedziałem, że Nathalie nie podoba mi się, to znaczy, że mi się nie podoba. Dlaczego niektórzy odbierają wszystko opacznie?

*

Idąc pod klasę, gdzie miałem mieć zajęcia z chemii, już z daleka dostrzegłem dobrze znaną mi czuprynę mojego kuzyna. Matty jak zwykle otoczony był wianuszkiem nie byle jakich dziewczyn. Lucy Hale, Emma Price i oczywiście Nancy Hernandez zaliczały się do osób trudno osiągalnych w tej szkole. Każdy chłopak pragnął je, ale jasnym było, że większość z nich mogła tylko pomarzyć o randce z tymi  dziewczynami.

Widocznie nie przeszkadzała im różnica wieku pomiędzy nimi a Mattym.

- Hej, Hazz! Nareszcie jesteś! – Kuzyn pomachał w moim kierunku, a trzy pary zainteresowanych spojrzeń spoczęły na mnie. Poczułem się niezręcznie, jednakże podszedłem, posyłając uśmiech dziewczynom. Wydawały się być mną oczarowane, co mnie rozbawiło i nie ukryłem tego.

- Cześć – mruknąłem ochrypłym głosem. Odchrząknąłem, aby jako tako przywrócić go do normalnego stanu.

Chociaż tego po sobie nie pokazywałem, byłem okropnie spięty. Wcześniej niewiele miałem okazji do przebywania w towarzystwie dziewczyn. W dodatku, że cała ich uwaga skupiała się właśnie na mnie. To mnie najbardziej krępowało.

- Harry zawsze jest taki nierozgarnięty – zażartował Matty, tym samym przerywając krótką i nieprzyjemną ciszę, która zapanowała między nami.

Emma, Nancy i Lucy zachichotały piskliwie, mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. To sprawiło, że na moje policzki zawitały rumieńce, którym nie potrafiłem zapobiec. To była naturalna reakcja.

- Tak… - Cichy pomruk wydobył się z mojego gardła. Nie byłem w stanie powiedzieć nic więcej. Owszem, podświadomie pragnąłem, żeby któraś z przyjaciółek zwróciła na mnie uwagę, ale jednocześnie nie wiedziałem, jak mam się za to zabrać. Nigdy nie byłem dobry we flirtowaniu i podrywaniu.

Selley zmarszczył brwi w niezadowoleniu, przepraszając dziewczyny i obiecując, że złapie z nimi kontakt na długiej przerwie. Skinieniem głowy nakazał mi, abym podążył za nim. Jak się później okazało – do męskiej toalety. Zatrzymałem się obok przyjaciela na samym końcu pustej łazienki, gdzie mogliśmy spokojnie porozmawiać. O ile tamto miejsce można było tak nazwać.

- Czemu ty się tak wydurniasz? – zapytał ze złością, marszcząc gniewnie brwi. – Jestem twoim kuzynem i przyjacielem, ale jak tak dalej pójdzie, to wylądujesz razem z Liamem, niedojdo – warknął.

Wewnątrz mnie aż zadygotało. Przestraszyłem się słów przyjaciela. Bo właśnie tym był dla mnie Matty. Przyjacielem. Jakkolwiek na to patrząc, traktowałem go tak. Przecież w każdych przyjaźniach zdarzały się konflikty.

Matty złapał się za głowę, rozmasowując czoło. Drugą rękę oparł swobodnie na biodrach, odrzucając do tyłu rozpiętą koszulę. Przeszedł w tę i z powrotem, intensywnie nad czymś myśląc. Otworzył usta, aby coś dodać, jednak to nie jego głos rozbrzmiał po pustej toalecie.

- Matty? Szukałem cię!

W głosie Louisa dało się słyszeć wyraźną ulgę. Zatrzymał się za młodym Selley’em, kątem oka dostrzegając mnie. Uważnie zlustrował moją postać; na pewno dostrzegł, że byłem wystraszony. Zmarszczył brwi z niewiedzy, co chwilę zerkając to na Matty’ego, to na mnie. To, że Louis znał mnie głównie z opowieści Selley’ów nie zmieniało faktu, że w jakiś sposób byłem dla niego ważny.

- Co się dzieje? – zapytał, podchodząc mnie. Gdzieś wewnątrz poczuł mocny ucisk i kolory z mojej twarzy na pewno odpłynęły. – Jesteś strasznie blady – zauważył. – Przyłożył wierzch dłoni do mojego czoła, mrucząc do siebie pod nosem. – Gorączki to ty nie masz, ale wyglądasz, jakbyś śniadania nie zjadł. Na pewno wszystko okay?

Skinąłem głową, uśmiechając się dla dodania pewności starszemu koledze. Louis zdawał się wierzyć moim słowom, bo poklepał mnie pokrzepiająco po ramieniu, odwracając ku Matty’emu.

- Ben kazał dać ci pieniądze na śniadanie. W ostatniej chwili poszedł ze Stevem i Andym na wagary.

- Nieźle. Ledwo zaczął się trzeci tydzień, a on już urywa się z lekcji. – Przewrócił teatralnie wzrokiem, zabierając pieniądze z dłoni Louisa. Wsunął je niezdarnie do kieszeni spodni. – Też chcę – dodał, udając nadąsanego.

- A potem na dywaniku u dyrektora błagałbyś z płaczem, żebyś nie dostawał kary za zwianie z zajęć.

Louis zaczął udawać Matty’ego, płaczącego przed dyrektorem i proszącego o wybaczenie. Selley niewątpliwie się zdenerwował i kazał przestać Louisowi, ale on tym bardziej zaczynał „płakać”. Nieświadomie zaraził mnie swoim optymizmem i żartami. Przyłapałem się na tym, że patrzyłem na niego i Matty’ego z wysoko uniesionymi kącikami ust. Ta niewinna sytuacja była dla mnie potwierdzeniem, że może nie lubię go bezpodstawnie. Był szczerą i pozytywną osobą, z którą nie sposób było się nudzić. Zaczynałem zazdrościć Benowi takiego przyjaciela.

- Zróbmy tak – zaczął Louis, ocierając z kącików oczu łzy, które pojawiły się tam na skutek ciągłego śmiechu. – Po pierwszych próbnych testach pójdziemy wszyscy razem. Zgadamy się z Mariusem, Harry’ego zabierzemy. – Posłał mi krótkie spojrzenie, uśmiechając przelotnie. – Póki co, lepiej oszczędź sobie uciekania. Masz takie szczęście, że zawsze muszą cię złapać – zachichotał, przypominając sobie sytuację sprzed roku, gdzie dyrektor osobiście przyłapał Matty’ego i Mariusa na wagarach.

- Mówisz jak Ben – mruknął Selley, marszcząc nos z niezadowoleniem.

- A ty mówisz jak typowy dzieciak, który na siłę próbuje dorosnąć. Nawet tak się zachowujesz – odparł Louis. Jego niebieskie tęczówki wcale nie wskazywały na to, że drwił z Matty’ego. Żartował i oboje o tym wiedzieli. Tylko ja wtedy byłem nie do końca nierozeznany w sytuacji.

- Jesteś głupi – mruknął Matty, marszcząc nos.

- A ty jesteś głupszy – wytknął mu Louis. Otoczył go ramieniem wokół szyi, czochrając brązowe kosmyki mojego kuzyna.

Zaczęli się śmiać, a ja patrzyłem na nich z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wymieniali pomiędzy sobą słówka, które miały na celu ich obrazić, gdyby nie fakt, że żartowali. Moje usta same wygięły się w lekkim uśmiechu, kiedy obserwowałem ich i puściłem w niepamięć wszystko, co wydarzyło się wcześniej.

Jesteśmy z drugim rozdziałem i jak widać, w końcu pojawia się Louis. Powoli wszystko zmierza we właściwym kierunku. Jeśli są sytuacje, które są tutaj po prostu dziwne, to właśnie tak ma być. Zrozumiecie wszystko z biegiem czasu. :3 Jeśli literówki są - wybaczcie.

Jeśli ktoś chce być informowany - twitter czy numer gg podawajcie w komentarzu albo w zakładce 'informowanie'.