You Are A Beautiful Mistake - third.

Wiosna była porą roku, która zawsze potrafiła budzić mnie do życia. Widząc zieleniejące wokół trawy i drzewa oraz przedzierające się promienie słoneczne zza szarawych chmurek, uśmiech sam pojawiał się na moich ustach. Także wokoło każdy emanował szczęściem.

Lubiłem tą porę roku.

Lubiłem patrzeć na cudowne kolory zieleni wokoło.

Lubiłem ciepłe dni po mroźnej zimie.

I być może to wczesne nadejście wiosny było korzystne dla całej mojej rodziny. Wiele się zmieniło od czasu wypadku. Pięć tygodni upłynęło nam błyskawicznie i nim się obejrzeliśmy, Jeremy’ego już wypisano ze szpitala. A także Gemma mogła swobodnie poruszać się bez gipsu na nodze, choć wciąż musiała bardzo uważać.

Niektóre moje obawy okazały się bezpodstawne.

Kiedy Jeremy obudził się, wyszła na jaw smutna prawda. Diagnozy lekarza sprawdziły się i chłopak nie mógł chodzić. Pierwsze dni były dla niego bardzo ciężkie. Nie dał sobie nic przetłumaczyć. Nie chciał widzieć nikogo z nas; nawet Gemmy, która ciągle płakała z tego powodu. Postanowiłem z nim porozmawiać i przekonać go, że nie wszystko stracone. Lekarz powiedział mi wcześniej, że w Nowym Jorku jest dobra klinika, gdzie dzięki rehabilitacjom pacjenci z częściowymi problemami z poruszaniem się mogą szybko dojść do zdrowia. Miałem nadzieję i byłem dobrej myśli. Dlatego po długiej rozmowie z chłopakiem mojej siostry udało mi się go przekonać, żeby nie poddawał się, tylko walczył. Bo miał o co. I miał dla kogo.

Shayna, po którą pojechałem razem z Louisem do babci, z początku nie odzywała się do nikogo. Rozmawiała tylko w Jeremym, chodziła przybita i smutna. I nie dziwiłem się jej. Jeremy był mi bliski i czułem ukłucie w sercu, kiedy pomyślałem sobie o jego stanie. Ale co dopiero musiała czuć jego siostra? Która wychowała się z nim całe życie? Której nie został już nikt, poza Jeremym i ich babcią?

Bała się powtórzenia historii.

Sama mi o tym opowiedziała, kiedy po dwóch tygodniach jej pobytu w naszym mieszkaniu w końcu udało mi się złapać z nią jakiś kontakt. Byliśmy sami; przyjechaliśmy ze szpitala tylko żeby się przebrać i odświeżyć. Shayna nie wyobrażała sobie, żeby choć na chwilę zostawić Jeremy’ego. Tym bardziej, że chłopak był dobrej myśli i tylko czekał, aż w końcu będzie wypisany i poleci na rehabilitację do Nowego Jorku.

- Co zrobić ci do jedzenia? – zapytałem, rzucając niezdarnie kurtkę na sofę w salonie.

- A nie lepiej będzie kupić coś na mieście? Na wynos? Wzięlibyśmy też dla cioci Anne. Przyda się jej ciepły posiłek. – Dziewczyna zatrzymała się w połowie schodów, odwracając przez ramię. – Wiem, że można coś kupić w szpitalnym bufecie, ale nigdy im nie ufałam. Już wolę frytki z McDonald’s.

Mimo wszystko zaśmiałem się na jej słowa.

Shayna wróciła po dwudziestu minutach z ręcznikiem na głowie i w szlafroku, żeby zrobić sobie herbatę. Siedziałem w salonie przy laptopie, sprawdzając twittera i odpisując fanom. Dostawałem wiele wiadomości z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia moim bliskim. Byłem im wdzięczny za wszelkie wsparcie. Chociaż w ten sposób mogłem im to uświadomić.

Nagle poczułem na swoim ramieniu czyjś dotyk. Wystraszony odwróciłem się gwałtownie, napotykając uśmiechniętą Shaynę.

- Hej, spokojnie. Nikogo poza nami tutaj nie ma.

Odpowiedziałem jej słabym uśmiechem, wyłączając laptop.

- Za ile będziesz gotowa?

- Wysuszę tylko włosy, ubiorę się i będziemy mogli jechać.

Shayna jednak nie poszła od razu do łazienki, tylko usiadła obok mnie z kubkiem parującej czekolady. Dopiero kiedy zobaczyłem, co piła, poczułem woń napoju, który przyjemnie drażnił moje nozdrza. Była zamyślona i dłuższą chwilę wpatrywała się w bliżej nieokreślony punkt na podłodze.

- Wiesz? Kiedy przyjechałeś po mnie z Louisem do babci… i zaczęliście kręcić, że Jeremy był zajęty i nie dał rady przyjechać… wiedziałam, że coś złego się stało. Czułam to nawet wcześniej, ale ignorowałam, bo myślałam, że to nic takiego. Jeremy obiecał po mnie wrócić końcem lutego i… – Westchnęła głęboko, upijając kolejny łyk. – Nie wiesz, jak to jest, kiedy rodzice żegnają cię i mówią, że wrócą późno, a w rzeczywistości już nigdy nie wracają.

Wstrzymałem na krótką chwilę oddech, uważnie lustrując twarz dziewczyny. Nie przejawiały się na niej żadne emocje. Mówiła ze spokojem. Nawet smutek nie pojawił się na jej twarzy. Ciągle miała nieobecny wyraz.

- Nawet nie pamiętam dokładnie ich twarzy. To było dziesięć lat temu. Jak mogę cokolwiek pamiętać, będąc sześcioletnim dzieciakiem?

- Wspomnienia już się zamazują – zauważyłem.

- Tak… - odparła szeptem, ponownie zanurzając usta w gorącej cieczy. Dopiero po dłuższej chwili dodała: - Dlatego dziękuję ci, że porozmawiałeś z Jeremym. Potrzebna była osoba, która mu przemówi do rozsądku. Lubi się na starcie poddawać i dlatego cieszę się, że ma kogoś takiego jak Gemma, która ciągle go wspiera. A w tej sytuacji… no cóż. Sama nie wierzyłam, że byłby cień szansy, żeby chodzi, ale teraz wierzę, że tak będzie. Bo gdybym jeszcze jego miała stracić... – zaczerpnęła głęboki wdech, szybko wstając. Uśmiechnęła się sztucznie, idąc w stronę kuchni i kończąc pić czekoladę. Odprowadziłem ją wzrokiem, marszcząc brwi w niezrozumieniu. – Będę za pięć minut i możemy jechać. – Rzuciła przez ramię, znikając na schodach.

*

Był koniec marca, kiedy nastał dzień wylotu Jeremy’ego do Ameryki. Razem z nim wyruszyła Gemma i Anne. Wsparcie było mu potrzebne w tamtej chwili, dlatego załatwiłem wszystko z pomocą Simona. Shayna zaaklimatyzowała się wśród nas i czuła się pewniej przy chłopakach. Z obserwacji i wniosków przyjaciół uświadomiłem sobie, że dziewczyna ufała mi najbardziej. Być może dlatego, że byliśmy podobni. Mieliśmy podobny sposób patrzenia na świat (mimo że czasem uczyłem się pewnych rzeczy od niej).

- Czuję się tak… trochę dziwnie ze świadomością, że jestem sama w domu z piątką facetów – powiedziała Shayna, kiedy wróciliśmy z lotniska. Rzuciła torebkę pod wieszak, niezdarnie zdejmując buty. – To znaczy, że teraz bez problemu będę mogła wychodzić na imprezy – dodała z przebiegłym uśmiechem na twarzy.

- No, no, nie zapędzaj się, mała! – zawołał Zayn. – Obiecaliśmy twojemu bratu, że nie opuścisz się w nauce i będziesz cała za te parę miesięcy kiedy wróci.

- I tak wiem, że zabrałbyś mnie ze sobą, gdyby była okazja – powiedziała pewnie, posyłając Zaynowi całusa w powietrzu. – Ale przyjaciółkę mogę zaprosić, prawda? – zawołała głośniej, chcąc się upewnić.

- Nie będzie z tym żadnego problemu – odparł Liam.

- Jeśli tylko jest fajną laską… możesz zadzwonić po nią nawet teraz – odparł Zayn.

Oboje zaśmiali się. Zaczęli wymieniać krótkie uwagi, ale nie przysłuchiwałem się temu. Spojrzałem w kierunku salonu, gdzie na sofie siedzieli już Louis z Niallem. Starszy chłopak uśmiechnął się do mnie lekko. Bez namysłu skierowałem się w jego kierunku, siadając obok. Stopy oparłem o kant niskiego stolika, a moja głowa z lekkością zatrzymała się na jego ramieniu. Westchnąłem głęboko, przymykając na chwilkę powieki.

- Pójdź się połóż. – Usłyszałem cichy szept, a chwilę później dostałem krótkiego całusa w czubek głowy.

Mruknąłem z zadowoleniem. Wtuliłem się bardziej w jego ciało. Mogłem się rozkoszować ciepłem bijącym od niego i zapachem jego skóry. Już dawno nie mieliśmy okazji, żeby spędzać ze sobą wystarczająco dużo czasu. Wszyscy byliśmy zabiegani. Ruszyły nagrywania na nową płytę i spędzaliśmy długie godziny w studiu. Czasem nawet do późnego wieczoru i wtedy musiałem uprzedzać Shaynę, że przyjedziemy po nią później do szpitala. Czasem prosto po szkole chodziła do nas i uczyła się gdzieś w kącie. A czasem po prostu przyglądała się naszej pracy z zaciekawieniem.

A z Louisem nie mieliśmy czasu nawet w mieszkaniu. Spaliśmy w osobnych sypialniach, jak cała reszta. Shayna nie wiedziała, że byliśmy razem, dlatego oboje uznaliśmy, że lepiej będzie jeszcze o niczym nie mówić. Ale Shayna nie była głupia i byłem pewien, że prędzej czy później zacznie snuć domysły. Nie wiedziałem tylko, jakiej reakcji możemy się spodziewać, kiedy prawda wyjdzie na jaw.

Mogłem naprawdę posłuchać Louisa. Sam nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo wykończony byłem. Tak po prostu, nie wiedząc kiedy, zasnąłem na jego ramieniu.

*

Był środek nocy, kiedy przebudziłem się. Leżałem w naszym pokoju. Szepnąłem imię Louisa z nadzieją, że może jest obok. Będąc we śnie miałem wrażenie, że jest obok mnie, że przyszedł nocą na chwilę. Szybko jednak uznałem, że po prostu cholernie mi go brakowało i zwyczajnie tęskniłem za nim.

Powoli wstałem z łóżka, szukając po omacku jakiejś koszulki. Dopiero wychodząc spod kołdry uświadomiłem sobie, że spałem w samych bokserkach. Lou musiał mnie rozebrać, kiedy zasnąłem. Po pokoju walały się nie tylko moje ubrania, ale także Louisa. Dlatego nie byłem zaskoczony, kiedy bluzka, którą znalazłem pod ręką i szybko wrzuciłem przez ramiona, była trochę opięta. Poczułem też perfumy Louisa i nie miałem wątpliwości, że wziąłem jego ciuch.

Po cichu otworzyłem drzwi, wychodząc na korytarz. Wokoło było ciemno i cicho. Stwierdziłem zatem, że musiał być środek nocy. W innym przypadku chłopcy hałasowaliby na parterze. Idąc po dywanie, czułem delikatny chłód, bijący w moje stopy. Będąc w połowie schodów dostrzegłem słabą poświatę światła z prawej strony. Słyszałem także ciche szmery, świadczące o tym, że ktoś przebywał w kuchni. Gdzieś podświadomie czułem, że to był Louis. I nie pomyliłem się. Kiedy dostrzegłem go odwróconego tyłem, w samych spodniach od pidżamy i z odkrytymi plecami, uśmiechnąłem się do siebie.

Nagle poczułem niesamowitą tęsknotę za jego ciałem. Za zwykłym przytuleniem się do niego.

Chciałem zakraść się po cichu, ale chłopak zaskoczył mnie, mówiąc:

- Dzisiaj też nie mogłaś spać?

Zmarszczyłem brwi, stając w bezruchu. Kiedy odpowiedź nie padała przez dłuższą chwilę, Louis obejrzał się przez ramię, uśmiechając szeroko.

- Ach, to ty.

- Liczyłeś, że to Shayna? – zapytałem podejrzliwie, zbliżając się do Louisa. Chłopak prychnął cicho pod nosem, kiedy stanąłem za nim i przytuliłem do jego pleców, splatając luźno dłonie na jego brzuchu. Musnąłem wargami jego szyję, na której w momencie pojawiły się dreszcze. – Wpadła ci w oko?

- Przecież jest piękna – odparł z powagą. – Harry, sam spójrz. Tylko jakiś idiota albo gej nie zakocha się w niej. Ewentualnie jakiś biseksualista, który do szaleństwa jest zakochany w innej osobie i świata poza nią nie widzi.

- Och, trafne spostrzeżenie. – Oboje zaśmialiśmy się cicho. – Dlaczego robisz sobie kanapki w środku nocy? – zapytałem z zaciekawieniem.

- Jest dopiero po pierwszej.

- Dopiero po pierwszej? – Zdziwiłem się. – Będziesz później gruby. – Zacząłem błądzić palcami po jego brzuchu, wywołując tym dreszcze na jego ciele. W momencie złapałem za jego skórę, chcąc mu pokazać, że wcale nie jest taki chudziutki i ma trochę tłuszczyku odłożonego w tamtych okolicach (choć tak naprawdę chwyciłem go tylko za skórę, bo przecież mój chłopak wcale nie miał problemów ze swoim ciałem). Lou roześmiał się, wijąc w moich ramionach. Łaskotało go to, ale nie dawałem za wygraną. – No spójrz, jakie fałdy tłuszczu, grubasie.

- Harry, przestań – szepnął błagalnie, nie mogąc powstrzymać się ze śmiechu. Chwycił opuszkami palców moich dłoni, chcąc je zrzucić ze swojego ciała. – To łaskocze, wariacie. A cała reszta śpi. Chcesz ich obudzić? – Zapytał z nadzieją, że zaprzeczę jego słowom.

Kiedy obejrzał się przez ramię, po prostu go pocałowałem. Rozluźniłem też uścisk, pozwalając mu się okręcić w moich ramionach i oddawać każdy spragniony pocałunek. Wplótł dłonie w moje włosy, mierzwiąc je i skubiąc, a ja dotykałem jego chłodnych pleców i trzymałem mocno, aby zmniejszyć między nami wszelki dystans. Nagle miałem na niego ochotę i chciałem, żeby wrócił ze mną do pokoju. Ale zanim wykonałem jakikolwiek ruch, Louis ostrożnie chwycił dłońmi moje policzki i przerwał pocałunek.

- Powinniśmy się pilnować – ostrzegł.

- Shayna?

Louis mruknął, przytakując.

- Kiedy nie może spać, zawsze idzie się napić czegoś do kuchni i siedzi przez chwilę w ciemnościach, pijąc powoli. – wyjaśnił. – Parę dni temu spotkałem się z nią i porozmawialiśmy trochę. A w zasadzie to pomilczeliśmy wspólnie. Ale dobre i to.

Westchnąłem, sięgając dłonią ku włosom Louisa. Jego powieki momentalnie opadły, poddając się mojemu dotykowi. Powoli odgarnąłem na bok jego grzywkę, lustrując wzrokiem jego niewinną twarz. Wydawał się być bardziej kruchy, niż kiedykolwiek.

- Myślałeś kiedyś, co by było, gdybyśmy od samego początku postawili sprawę jasno i nie ukrywali się? Bez zbędnych szopek, bez tajemnic…

- Bylibyśmy wolni – dokończył za mnie Louis. Zastanowił się nad czymś głęboko przez chwilę. – Ale wiesz? Wydaje mi się, że wtedy moglibyśmy się szybko sobą znudzić… znaczy wiesz! – Westchnął nerwowo, kiedy zmarszczyłem brwi. – Chodzi mi o to, że żylibyśmy jak normalna para i być może nie doceniali siebie na tyle, na ile teraz to robimy. Fakt, że nie mogę się do ciebie przytulić, jak do chłopaka.. albo że nie mogę iść ulicą trzymając cię za rękę tylko powoduje, że każdego dnia uświadamiam sobie, jak cenny skarb posiadam tylko i wyłącznie ja. I nie dzielę się tym skarbem z całym światem, tylko właśnie z tobą i najbliższymi.

Uśmiechnąłem się rozczulająco, przechylając głowę lekko w bok.

- Chodzi ci o nasze uczucie – powiedziałem.

- Jasne. To jest jedyna rzecz, która pozwala mi ciągle być zwykłym nastolatkiem, wcale nie wyróżniającym się z tłumu i nie znanym w Europie. Media szybko by to zniszczyły, a tak? Nie mają o niczym pojęcia, bo okłamujemy ich z premedytacją. Nie jesteśmy ich marionetkami ani maszynami do zarabiania pieniędzy.

Uśmiechnąłem się. Coś było w słowach Louisa. Na początku nie zastanawiałem się nad tym, jakie konsekwencje może wywołać nasza decyzja o ukrywaniu się. Na dłuższą metę coś takiego nigdy nie wypala. Takie było życie. Nie zawsze wszystko Idzi e po naszej myśli. Los zaskakuje nas w najmniej oczekiwanym momencie. Czasem pozwala nam spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy.

Ale każda sytuacja uczy nas czegoś nowego.

- Czuję się jak w tanim filmie, gdzie para kochanków wyznaje sobie przesłodzone, czasem wręcz oblane obłudnymi kłamstewkami, słowa, byleby tylko wzruszyć widza. Powinieneś być czasem bardziej brutalnym dla mnie i zachowywać się jak prawdziwy facet! - Roześmialiśmy się cicho. – Ale powiedz to – poprosiłem.

- Głupi jesteś – rzucił z rozbawieniem. Wtedy puściłem go gwałtownie, odsuwając się od niego o krok. Ściągnąłem brwi, czekając aż powie to, co tak bardzo chciałem usłyszeć. Louis westchnął, przewracając teatralnie wzrokiem. Wyciągnął rękę, chwytając mnie niezdarnie za bluzkę i ciągnąc ku sobie. – Kocham cię przecież. – Cmoknął mnie w usta. – Jak nikogo innego na świecie.

hejhej.

wiem, że pisałam niektórym, że rozdział będzie w weekend, ale miałam takiego lenia, że nie chciało mi się poprawiać błędów i zrobiłam to dopiero dzisiaj rankiem. nie wiem, nie jestem do niego przekonana. przynajmniej nie do końca. ale bez tego nie miałabym dalszej części, do której w zasadzie ciągle dąże.

kto chce być powiadamiany o nowych rozdziałach, zapraszam tutaj.

jeśli macie jakieś opinie na temat rozdziału, komentujcie. pytania? piszcie do Sabiny albo do mnie na tt, albo pytajcie na ask'u.