You Are A Beautiful Mistake - sixth.

Zapach świeżo parzonej kawy z samego rana zwiódł mnie z łóżka. Poszedłem do kuchni, gdzie zastałem Liama i Shaynę. Wyglądała na ledwo żywą. Kiedy wszedłem do pomieszczenia, pozostała dwójka zdawała się mnie nie dostrzegać. Byli pochłonięci jakimś artykułem w gazecie. Ich miny wskazywały na pełne skupienie na czytanym tekście i wyrazy niezrozumienia.

Niepostrzeżenie zalałem kawę, zostawiając szklankę na blacie i podszedłem do Liama, spierając się na jego ramionach. Nachyliłem się nad nim i zajrzałem do gazety, którą trzymała Shayna i z półprzymkniętymi oczami czytała tekst.

Jak bardzo byłem ciekawy tego artykułu, tak prędko pożałowałem, że w ogóle odważyłem się spojrzeć na niego. Duże zdjęcie na samym środku strony przedstawiało Beatrice z szerokim uśmiechem, bezczelnie przytulającą się do boku Louisa. Wziąłem głęboki wdech, zatrzymując go na chwilę w płucach.

To nie tak, że nie lubiłem Beatrice. Jak na starszą i opiekuńczą przyjaciółkę Shayny była całkiem w porządku. Pokazywała swoją postawą odpowiedzialność oraz to, że ma głowę na karku i potrafiła dopilnować nastolatkę, kiedy my byliśmy zajęci. Gdy na ustach Beatrice gościł uśmiech – a działo się tak prawie zawsze, kiedy spotykaliśmy się w grupie – w jej policzkach pojawiały się maluteńkie dołeczki, które nadawały dziewczynie uroku. A szarozielone oczy zawsze błyszczały radością i energią, którą bez problemu przekazywała innym. Włosy miała zawsze upięte w kok na samym czubku głowy, a nad grzywką często miała zawinięty supełek z czerwonej albo czarnej bandany. Była nie tylko piękna, ale też szlachetna – nie było sposobu, żeby jej nie lubić.

Ale tak było do wczorajszego wieczoru. Do nocy, kiedy zespołem udaliśmy się na galę, gdzie całkiem przypadkowo wyniknęła niechciana sytuacja i dziennikarze wzięli Beatrice za dziewczynę mojego chłopaka.

Wypuściłem oddech, śmiejąc się pod nosem ze swojej myśli. Jakkolwiek czułem się zraniony, a w moim sercu pojawiało się niechciane ukłucie, kiedy widziałem ich razem, przytulających się i szczęśliwych... To bolało. Ale myśl o Louisie z dwoma partnerami rozładowała napięcie wewnątrz mnie i wywołała śmiech na moich ustach. Po całej wczorajszej nocy nie miałem już żadnych obaw.

- W porządku? – zapytał troskliwie Liam, zadzierając głowę, aby móc coś wyczytać z mojej twarzy.

- Tak, jasne. – Odparłem natychmiast. Zabrałem do ręki gazetę, składając ją na pół i wkładając pod pachę. – O której mamy być u Simona?

- O dwunastej.

- W takim razie…

- Ups. – Cichy głos nastolatki zwrócił na siebie naszą uwagę. Shayna przybrała na twarz przepraszający wyraz, zagryzając wargi. – Zanim przyszedłeś tu, Liam, dzwonił Simon. Odebrałam twój telefon, ponieważ myślałam, że to coś ważnego; dzwonił dwa razy, a ty długo nie wracałeś. Powiedział, że macie być o dziewiątej, bo on później ma jakieś ważne spotkanie i nie będzie mógł z wami osobiście porozmawiać. A to coś ważnego, dodał na koniec.

Westchnąłem, biorąc do jednej dłoni kubek, a drugą mieszkając cukier.

- Będzie ciężko z chłopakami.

*

Leżałem we wannie, otulony gorącą wodą i ogromną ilością pachnącej piany. W powietrzu unosiła się para wodna, powoli blokując Louisowi swobodne korzystanie z lustra. Spojrzałem w jego kierunku, zaczynał się właśnie golić. Na moje wargi wpłynął przebiegły uśmieszek, kiedy lustrowałem go wzrokiem. Otworzyłem usta, żeby to skomentować, kiedy Louis się odezwał:

- Słyszałem o artykule w gazecie.

Westchnąłem zrezygnowany, że poruszył ten temat właśnie teraz. Chciałem się odprężyć, a nie zaprzątać myśli Beatrice.

- Tak, przeczytałem go nawet – mruknąłem wymijająco.

- Jakie tym razem plotki? – Nie dał za wygraną.

- Nic szczególnego – odparłem, odchylając głowę w tył i opierając ją na porcelanowej powierzchni wanny. – Głównie to, jak niespodziewaną wiadomością była informacja o waszym związku i… jak pięknie pasujecie do siebie. Och, oraz że życzą wam wszystkiego najlepszego – dodałem, krzywiąc się w niesmaku.

- Przepraszam, Hazz…

- Jest w porządku – przerwałem mu szybko, przekręcając głowę, aby spojrzeć na niego. Przyglądał mi się z niepokojem.

Zapanowała cisza. Żaden z nas nie odezwał się słowem, tylko patrzyliśmy na siebie w skupieniu. To napięcie, które pojawiło się pomiędzy nami, przerwało pukanie do drzwi.

- Pospieszcie się, chłopcy. – Powiedział spokojnie Liam.

Westchnąłem, zamykając oczy. Pokręciłem głową, zaciskając usta.

- Tak bardzo nie chcę – szepnąłem, zanurzając się pod pianą. Czułem chłodny wiatr na swoich kolanach, a kiedy woda się uspokoiła, mogłem usłyszeć obecność Louisa.

Próbując się wyciszyć i rozgrzać chłodne ramiona, przestałem myśleć. Po prostu nasłuchiwałem szmerów, jakie Louis wywoływał wokół siebie myjąc zęby, chowając piankę do golenia, maszynkę oraz psikając dezodorantem, a później z cichym hukiem odkładając pojemnik na blat obok umywalki. Pomimo nieprzyjemnego chłodu miałem ochotę zostać pod taflą wody do końca życia, żeby nie musieć stawiać czoła Simonowi i całej reszcie.

*

W pokoju panowała cisza. Cała nasza piątka była w biurze wujka Simona, znudzeni długim czekaniem na niego. Liam siedział utkwiony z nosem w telefonie, na jego ustach co chwilę gościł krótki uśmiech, po czym jego wargi opuszczało ciche, wręcz niesłyszalne westchnięcie. Zayn, w półleżącej pozycji z głową opartą o ramię Liama, wyklepywał rytm na brzuchu. Oczy miał zamknięte, bezgłośnie wypowiadając słowa do melodii, którą słyszał w głowie. Shayna stała przy oknie, za biurkiem Simona i jednocześnie naprzeciwko czarnej, skórzanej sofy, na której siedzieliśmy i z zainteresowaniem patrzyła na zewnątrz. Śledziła wzrokiem przechodniów. Niall, który oparł kostkę na kolanie, rysował palcami ze znudzeniem logo Nike na jego bucie. Zaś ja i Louis siedzieliśmy sztywno obok siebie, stykając ramionami i udami, i w napięciu czekaliśmy na przyjście Simona.

To nie było spotkanie organizacyjne, na którym moglibyśmy się dowiedzieć informacji o nowych koncertach albo wywiadach. Nie było to także spotkanie w sprawie ustalenia i wciśnięcia w grafik kolejną sesję zdjęciową do magazynu albo reklamę promującą jakiś produkt. Za moment miała się odbyć rozmowa, która mogła sprawić, że razem z Louisem będzie nam trudno wyplątać się z kłamstw i tajemnic, jakie mieliśmy. I o których wiedzieli tylko przyjaciele.

- Witam was, chłopcy. – Simon z powagą i tęgą miną wkroczył znienacka do biura. – Witaj, Shayna. Co słychać u brata?  - zagadnął, kiedy usiadł na obrotowym krześle, pewnym ruchem przysuwając się do jego miejsca pracy.

- Kiedy rozmawiałam z Jeremym trzy dni temu – Shayna mówiła, podczas gdy mężczyzna zaczął układać porozrzucane dokumenty w jedną kupkę i odkładając na bok – i brzmiał optymistycznie. Gemma powiedziała, że wszystko idzie dobrze i kiedy Jeremy wróci, będzie znów tym samym nadopiekuńczym bratem co kiedyś. Tylko z paroma niewidocznymi bliznami na ciele.

- Cieszę się – odparł Simon, a na jego ustach przez krótką chwilę zagościł uśmiech. – Usiądź – zwrócił się do nastolatki, po czym wyciągnął dłoń w kierunku fotela, znajdującego się przy dużych oknach. – Muszę z wami porozmawiać o wczorajszym wieczorze. Zdaję sobie sprawę, że jesteście padnięci i najchętniej udusilibyście mnie za tak wczesną porę…

- Jak ty nas dobrze znasz… - wtrącił Zayn, przekręcając leniwie głowę, żeby spojrzeć na Cowella.

Mężczyzna zaśmiał się krótko pod nosem.

- Yeah. Niemniej jednak muszę poruszyć z wami pewną kwestię i ustalić pewne szczegóły.

- Wiemy, że chodzi o… - zacząłem, jednak przerwała mi Beatrice we własnej osobie. Weszła do pomieszczenia, nawet nie pukając. – Beatrice – dokończyłem szeptem.

- Przepraszam za spóźnienie. Korki mnie zatrzymały. – Jej ciepły głos wypełnił pomieszczenie.

- Skoro jesteśmy w komplecie – ciągnął Simon, podczas gdy ja wstałem z sofy, robiąc miejsce dla Beatrice. Nie tylko chciałem być uprzejmy, ale też w każdej chwili, gdyby coś mi się nie podobało, mogłem bez przeszkód opuścić biuro Cowella. – Chciałem wam chłopcy powiedzieć, że przez tą całą aferę, która wyniknęła wczoraj, odnalazłem starego przyjaciela. – Spojrzeliśmy po sobie zaskoczeni, z wyjątkiem Beatrice, która siedziała z szerokim uśmiechem na ustach. – Tak, tak, dobrze słyszycie. Tata Beatrice kiedyś chodził ze mną do podstawówki. Mieszkaliśmy obok siebie i przyjaźniliśmy, dopóki jego rodzina się nie wyprowadziła i kontakt urwał się w zupełności. I zanim przejdę do sedna -  urwał, sprawiając, że moje serce zabiło szybciej. Bałem się słów, które lada chwila miały paść. – Czy między wami naprawdę coś jest? – Spojrzał na Louisa i Beatrice z uwagą. – Czy cały wasz związek „wyszedł na jaw” przez przypadek?

- Przyjaźnimy się bardziej, to nic takiego – odparł Louis. – Sądzę, że nie mieliśmy na tyle czasu, aby móc się poznać naprawdę dobrze, co prowadziłoby do jakiegoś głębszego uczucia.

Beatrice skinęła głową, uśmiechając się słodko.

- O ile jest nam to pisane, bo możemy być tylko dobrymi przyjaciółmi – zachichotała.

- W takim razie mam dla was propozycję. – Simon oparł łokcie na biurku, przechylając głowę w bok. – Co wy na to, żeby na krótki czas poudawać parę?

Widziałem jak Louis na krótką chwilę wstrzymał oddech, ukradkiem zerkając na mnie. Pozostałem jednak niewzruszony i czekałem na zakończenie.

- Moi pracownicy sprawdzili przeróżne fora, portale społecznościowe i zrobiło się głośniej o zespole. Dodatkowo pojawiło się zainteresowanie Beatrice i wszyscy chcą wiedzieć, skąd ta nagła wiadomość o związku. Dostałem już kilka telefonów w sprawie spotkania i przeprowadzenia wywiadu, i to jest oczywiste, że będą chcieli wyciągnąć od Louisa informacje o Beatrice. Pytanie tylko, czy prostujemy sytuację, czy zostawiamy jak jest.

Simon spojrzał uważnie na Louisa, który zdezorientowany błądził wzrokiem po podłodze. Na moment spojrzał na mnie, szukając jakiegoś potwierdzenia albo zgody w moich oczach. Skinąłem głową na tyle powoli, żeby nikt nie zorientował się – a już na pewno nie Simon czy Beatrice – że się konsultujemy.

- Jeśli to ma nam pomóc, wchodzę w to.

Na twarzy Beatrice i Simona pojawił się uśmiech. Ja i reszta chłopaków siedzieliśmy w skupieniu, marszcząc brwi przez blask słońca w pomieszczeniu. Shayna, która w pewnym momencie podeszła do mnie, ścisnęła mnie delikatnie za nadgarstek, chcąc dodać otuchy i przekazać tym, że to tylko chwilowa sytuacja.

- Dziękuję, Lou. Wiedziałem, że zawsze mogę na tobie polegać.

*

Po powrocie do domu każdy z nas chciał odespać poprzednią noc i w dodatku pobudkę wczesnym rankiem. Wszyscy, pozna mną, Shayną i Liamem, który od razu udał się do Danielle, zniknęli w sypialniach. Wraz z nastolatką udałem się na taras za domem. Siedliśmy na schodku, wygrzewając się do słońca.

- Mogę cię o coś spytać, Harry? – Shayna przerwała ciszę.

Mruknąłem w odpowiedzi.

- Nie wydaje ci się to wszystko… bez sensu? – Spojrzałem na nią z uwagą. Zastanawiałem się, do czego zmierzała. – No wiesz… po co Louisowi dziewczyna? Tak nagle? O One Direction jest głośno chociażby od czasu wypadku, nowy singiel wypuszczacie do sieci za kilka dni i na pewno zrobi furorę.. do czego w tej całej układance jest potrzebna Beatrice?

Wzruszyłem ramionami, sam nie wiedząc.

 - Może żeby… był jeszcze większy szum? – Zaśmiałem się pod nosem.

Shayna potrząsnęła głową.

- Coś jest na rzeczy, Harry. Simon nie bez powodu podchwycił pseudo związek Lou i Beatrice – mówiła coraz ciszej, sama do siebie.

- Przesadzasz, Shayna. – Machnąłem ręką.

- Nie przesadzam, Hazza. Jeszcze zobaczysz, że mam rację. Znajdę sposób, że się wszystkiego dowiedzieć i wtedy… - urwała, słysząc dzwonek telefonu. Wydobyła z kieszeni komórkę, uśmiechając się szeroko. – Dzwoni Jeremy. Dziwne, żeby o tej porze..

Odebrała, wstając i wchodząc do domu. Ja zostałem jeszcze chwilę na zewnątrz, rozmyślając nad podejrzeniami dziewczyny. Jednak ja nie widziałem w tym nic podejrzanego. Simon chciał zrobić z nas grupę światowego formatu. Druga płyta była o wiele lepsza niż pierwsza; posiadała lepsze brzmienia i niektóre teksty zostały napisane przez jednych z najlepszych. Zapowiadał się jeszcze większy sukces niż wcześniej.

- Dziewczyna ma bujną wyobraźnię i tyle – szepnąłem cicho, uśmiechając się.

Poczułem się senny; postanowiłem pójść do Louisa i spróbować zasnąć chociażby na krótką chwilę. Nie chciałem już dłużej zadręczać się pytaniami ani przypuszczeniami. Niczym.

hejhej.

PRZEPRASZAM, PRZEPRASZAM, PRZEPRASZAM, że rozdział ukazuje się po prawie miesiącu, ale... ciężko mi z nim było. chciałam zmienić zakończenie parę razy, w efekcie czego nie mogłam ruszyć na początku z pisaniem, a potem miałam "trochę" kartkówek, klasówek i prac domowych na raz. i tak wyszło. PRZEPRASZAM WAS STRASZNIE. obiecuję, że nie powtórzy się to. postaram się z całych sił, żeby tak nie było. bo wiem, że później gubi się wątek i to wszystko, i takie pisanie jest bez sensu, także... 

wiem też, że krótko, ale stwierdziłam, że tak będzie lepiej. ale w ogóle, to OGROMNE DZIĘKUJĘ WAM WSZYSTKIM, WIECIE? *o*. szczegóły tutaj, musiałam to wyodrębnić. 

jeśli są pytania, zapraszam na mój tt, Sabiny tt albo na aska. :3

+ wybaczcie błędy, nie miałam siły sprawdzać tego.