You Are A Beautiful Mistake - seventh.

Był koniec czerwca. Wszyscy zaakceptowali nową „parę” w naszej grupie; nie było osoby, która nie znałaby Beatrice. Dziewczyna w oka mgnieniu stała się obiektem, o którym uwielbiało się mówić.

„Beatrice to nie tylko dziewczyna Louisa Tomlinsona z grupy One Direction. To także startująca projektantka mody! Niesamowity talent!”

„Beatrice Young i Louis Tomlinson w Paryżu! Są już dostępne zdjęcia zakochanej pary!”

„Beatrice…”

„Beatrice i Louis…”

Beatrice była wszędzie. One Direction także byli wszędzie. Nowy singiel okazał się być hitem i wszyscy czekali na datę premiery płyty. Dostaliśmy nawet propozycję koncertów w U.S.A. co było spełnieniem marzeń Simona. Jeśli trasa koncertowa obejmowałaby Stany Zjednoczone, w końcu osiągnęlibyśmy sławę, o jakiej marzyliśmy. Albo przynajmniej niektórzy z nas.

Sława rosła, a co za tym szło, ja i Louis mieliśmy coraz mniej czasu dla siebie. Z każdym dniem nasze żarty, publiczne droczenie się ze sobą, pocałunki za kulisami albo w toaletach… Ta adrenalina zniknęła do reszty odkąd w naszym życiu pojawiła się Beatrice. Razem z Louisem mieliśmy dla siebie czas tylko wieczorami a czasem wcale, bo zasypialiśmy zmęczeni.

Dlatego tak bardzo cieszyłem się, kiedy w któryś czerwcowy wieczór dowiedziałem się, że mama wraca na tydzień do Londynu. Miała parę spraw do uregulowania i powiadomiła mnie o tym parę godzin przed wylotem. Była to spontaniczna decyzja, na którą ucieszyłem się bardzo. Tęskniłem za nią i nie mogłem się doczekać, kiedy ją przytulę.

Z tej okazji postanowiłem upiec ciasto. Jedno jedyne, którego przepis znałem na pamięć. Zdążyłem przygotować potrzebne składniki i zamierzałem zabrać się do pracy, kiedy w kuchni postanowił odwiedzić mnie Louis.

- Co robisz, kochanie?

- Zamierzam upiec ciasto – odparłem. Odwróciłem się; na jego twarzy malowało się ogromne zaskoczenie i próbował stłumić śmiech. – Hej, nie próbuj się śmiać!

Louis skinął głową, uśmiechając się szeroko i odsłaniając śnieżnobiały uśmiech. Podszedł do mnie; jedną ręką objął mnie w pasie i przyglądnął się składnikom, które leżały przede mną.

- Mogę ci pomóc?

- Słucham?

Louis zaśmiał się wesoło.

- Zapytałem, czy mogę ci pomóc. – Powtórzył spokojnie. – Myślę, że może być z tego świetna zabawa – dodał, muskając moje usta.

Od samego początku mieliśmy od groma zabawy. Samo przygotowanie ciasta sprawiło, że wybrudziliśmy się mąką i rozsypaliśmy ją po podłodze. Po wstawieniu ciasta do piekarnika zabraliśmy się za zrobienie masy waniliowej, a następnie toffi. I tu już zaczęły się małe komplikacje. Louis usiadł na blacie jak gdyby nigdy nic i zamiast mi pomóc, po prostu się przyglądał, co chwilę komentując coś na głos.

- Wyglądasz seksownie w tym fartuszku, wiesz? Powinieneś częściej gotować, bo… naprawdę sprawiasz, że mam ochotę zrobić to z tobą tu i teraz, w tych warunkach.

Zarumieniłem się, słysząc jego uwagę. Jednocześnie zacząłem się śmiać, bo nie przypuszczałem, że to powie. Jeszcze chwilę wcześniej rozmawialiśmy o jedzeniu, a on nagle zmienił temat.

- Jesteś głupi.

- Już wiem nawet, jak to zaczęlibyśmy – powiedział, ignorując moją uwagę.

Nabrał na palec wskazujący sporą ilość toffi, ściągając go językiem. Drugą dłoń wplótł w moje włosy, pewnie przyciągając moją głowę i całując mnie. Jego język szybko wśliznął się pomiędzy moje wargi, a sekundę później czułem słodki smak toffi w moich ustach, połączony z coraz bardziej namiętnymi pocałunkami Lou.

Oderwał się ode mnie, oblizując lubieżnie wargi.

- Smakuje… niebiańsko. Wsyp jeszcze rozdrobnione orzechy i ciasto będzie przepyszne, jak twoje usta, kocie.

Nagle usłyszeliśmy głośne chrząknięcie. Wystraszony, odwróciłem się, czerwieniąc bardziej. Mimo, że to był Niall i, jak reszta chłopców, niejeden raz widział mnie i Louisa całującego się, to jednak poczułem się odrobinę zdemaskowany przed nim. Miałe mniej pewności niż mój chłopak. Co Louis udowodnił w tamtym momencie. Jak gdyby nigdy nic, znudzonym wzrokiem powiódł w kierunku lodówki, gdzie stał Niall i szukał puszki pepsi, którą wrzucił tam z samego rana.

- Kocham was jak braci, ale czasem przeginacie. – Skomentował krótko. – Jak tak dalej pójdzie, ciasto się spali, a wy zrobicie to tutaj… w tym chaosie. – Otworzył szerzej oczy, kiedy rozejrzał się po kuchni.

Louis wzruszył ramionami.

- Dla mnie to nie problem. - Przechylił głowę w bok, opierając ją na ramieniu. – Jeśli tylko zostawisz nas samych i powiesz reszcie, żeby tutaj nie przychodziła.

- Louis! – Nieświadomie ja i Niall zawołaliśmy razem, równie oburzeni.

- Och, Harry. Nie bądź taki porządny.

- Hej, słuchajcie. Idę do reszty dalej oglądać film. Jak skończycie… piec ciasto, przyjdźcie do nas.

Wyszedł, a Louis zachichotał cicho. Wyjął z mojej dłoni łyżeczkę, wrzucając ją do pojemnika z toffi. Chwycił moją bluzkę i przyciągnął mnie ku sobie. Powoli zbliżył się, muskając mój policzek. Dłoń pewnie ułożył z tyłu mojej głowy, wplatając palce pomiędzy moje włosy.

- Wiesz, że taki dzień jak dzisiaj może się prędko nie powtórzyć? – szepnął mi do ucha.

Westchnąłem głęboko, kiedy pocałunkami wyznaczał ścieżkę poprzez mój policzek aż do ust. Nogami objął mnie w biodrach, przyciągając bliżej ku sobie. Jego zwinne dłonie wśliznęły się pod moją koszulkę, przyjemnie drażniąc mnie po brzuchu. Całował mnie tak, jakby to był nasz pierwszy raz. Już dawno nie pojawiła się pomiędzy nami taka namiętność.

Jego dłonie ostrożnie sunęły do moich spodni. Gdy na moment oderwał się, aby zaczerpnąć powietrza i spojrzał na mnie, kolana ugięły się pode mną. Jego zamglone oczy mówiły same za siebie. Gdzieś w oddali słyszałem głośny i donośny śmiech Nialla, ale zignorowałem to, kiedy usta Louisa znów przywarły do moich, a jego dłonie niespiesznie odpinały pasek u spodni.

Szmery w salonie nie ustępowały, a śmiech Nialla stawał się coraz donośniejszy.

- Świetny żart, Zayn! Świetny! – Wołał pomiędzy śmiechem. Byłem za bardzo zajęty Louisem, aby zauważyć, że ta reakcja była wymuszona ze strony mojego przyjaciela. – Już zawołam Louisa i powiem mu, że jego przepiękna dziewczyna przyjechała po niego – dodał, co przywróciło mi i Louisowi zdrowy rozsądek.

Mój chłopak odepchnął mnie mocno, szybko zeskakując z blatu i poprawiając ubrania. Zanim zapiąłem pasek, do kuchni wszedł Niall ze sztucznym uśmiechem.

- Twoja Beatrice przyszła – powiedział.

Wykrzywiłem się słysząc, jak Niall nazwał tą dziewczynę. Jeśli ktoś tu należał do Lou, to byłem to tylko i wyłącznie ja. Zdawałem sobie sprawę, że to wszystko było na pokaz, bo chwilę później do kuchni zajrzała wystrojona dziewczyna. Na szczęście w ostatniej chwili zdążyłem kucnąć przy piekarniku, unikając tym samym spojrzenia dziewczynie w oczy. Nie mogła zobaczyć moich rumieńców.

- Hej, skarbie.

- Dlaczego nie zaczekałaś w salonie? Jeszcze się wybrudzisz, i co wtedy będzie?

Louis wyprowadził dziewczynę, a wtedy odetchnąłem z ulgą. Poczułem dłoń Nialla na moim ramieniu, a chwilę później usłyszałem ciche przepraszam.

*

Ku mojemu zaskoczeniu, Louis wrócił dopiero następnego dnia. Kiedy wszedł do sypialni i cicho położył się obok mnie, wtulając w moje plecy, było parę minut po szóstej. Czuć było od niego alkohol. Nieświadomie skrzywiłem się na myśl, że poszedł zabawić się gdzieś z Beatrice.

Będąc szczerym, zaczynałem ją nienawidzić.

Odczekałem chwilę, żeby Louis mógł spokojnie zasnąć. Nie chciałem mu uświadamiać, że wcale nie śpię. I że nie zmrużyłem oka przez całą noc, bo czekałem na niego. Już nie chodziło o to, że chciałem skończyć, co zaczęliśmy popołudniem w kuchni. Po prostu chciałem zasnąć razem z nim.

Wstałem, wyswobadzając się z objęć Lou. Obejrzałem się przez ramię; spał słodko i niewinnie. Rozmierzwiony, z zarumienionymi policzkami, rozchylonymi ustami. Westchnąłem głęboko na ten widok, nie mogąc się powstrzymać od pocałowania Lou w kąciku warg.

Niczego nieświadomy wyszedłem z sypialni. Będąc przy schodach usłyszałem podniesione głosy dwóch dziewczyn. Jedna wyraźnie nie panowała nad emocjami. Poznałem ją, to była Shayna.

Byłem zaskoczony. Znałem nastolatkę już jakiś czas, zaprzyjaźniliśmy się. I przenigdy nie podniosła głosu. Była troszkę jak Liam. Cicha, choć lubiła imprezować, ale bez picia do nieprzytomności. Dużo się uśmiechała i pomagała każdemu, jak tylko mogła. Sporów nie rozwiązywała krzykiem tylko spokojną rozmową.

- Jesteś zazdrosna i tyle! Wiem, że chciałabyś być na moim miejscu.

- Właśnie o tym mówię. Spójrz na siebie. Zachowujesz się jak wielka dama, choć tak naprawdę jesteś taka sama jak ja… A raczej byłaś.

- Co ty sugerujesz? – W głosie Beatrice pojawiła się złość. Po kpinie i niedowierzaniu nie było już śladu.

Shayna roześmiała się, mówiąc ciszej:

- Byłam głupia, że wplątałam cię w życie chłopaków. Za dużo sobie wyobrażasz. Louis cię nigdy nie pokocha i nie będziecie żyli wiecznie. To tylko kwestia czasu, kiedy on w mediach powie, że kocha kogoś innego.

- Co ty pieprzysz? – Beatrice zaśmiała się histerycznie.

- No przecież on kocha… - Shayna urwała nagle. W porę opamiętała się, że prawda nie może wyjść na jaw i ugryzła się w język.

- Kocha mnie – dokończyła za nią niczego nieświadoma Beatrice. – Gdyby tak nie było, nie przespałby się ze mną tej nocy, rozumiesz to?

Oddech, który nieświadomie wstrzymałem już chwilę wcześniej, powoli opuścił moje usta. Przywarłem do chłodnej ściany i osunąłem się na schodek, patrząc tępo przed siebie.

To się nie działo naprawdę.

Nie mogło.

Hejhej. znów przepraszam za opóźnienia, ale jakoś tak cudownie rozkładałam sobie dzień, że ciągle brakowało mi czasu i chęci na napisanie rozdziału. ale już jest. zaczynam trochę mieszać, jak widzicie, co znów ułatwi mi napisanie kolejnego rozdziału. no nic, ocenę siódemki pozostawiam do Waszej dyspozycji ;)

pytania? jest Sabina, jestem ja albo ask.